ΘΩΡΗΚΤΟ ΑΒΕΡΩΦ: Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ

ΘΩΡΗΚΤΟ ΑΒΕΡΩΦ:

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ

Αφιέρωμα στα 100 χρόνια από τη Ναυμαχία της Έλλης
Αρχιμ. Ιουστίνου Δ. Μαρμαρινού

Συνταγματάρχη (ΣΙ) Ιερέα ΓΕΝ

Το Θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ όπως είναι σήμερα στο Φλοίσβο Φαλήρου

 Σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της ανθρωπότητας παρεμβαίνουν δυνάμεις που δε μετρούνται με αριθμούς και κανόνια, συμβάλλουν όμως αποφασιστικά στην τροπή και την έκβαση των πραγμάτων. Από τα ομηρικά χρόνια οι άνθρωποι πίστευαν πως οι θεοί παρενέβαιναν και καθόριζαν το αποτέλεσμα της μάχης και από τότε η πείρα της ανθρωπότητας επιβεβαιώνει  πως η ιστορία δεν γράφεται πάντα με τη λόγχη του υλικά ισχυροτέρου. Εμείς ως χριστιανοί πιστεύουμε πως ο Θεός όχι μόνο επηρεάζει τη προσωπική μας ζωή (και τις τρίχες της κεφαλής μας έχει αριθμημένες, κατά το Ματθ. ι΄30),  αλλά βρίσκει τρόπους να παρεμβαίνει στο αποτέλεσμα μιας πολεμικής σύγκρουσης  με τρόπο έκτακτο και να καθορίζει ακόμα τις πορείες ολόκληρων λαών. Αυτό συνέβη όχι μόνο με το όραμα και τη μεταστροφή του  Αποστόλου Παύλου ή με το όραμα του σταυρού και την επιγραφή “ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ” επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, αλλά και με την ιστορική πορεία του έθνους μας. Ο Άγγλος  ιστορικός Γεώργιος Φίνλεϋ στην Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως (τ. Β΄, σ. 200) γράφει πως κανένας άλλος παράγων δεν δικαιολογεί την επιτυχία της Ελληνικής Επαναστάσεως παρά μόνον το ότι το ήθελε ο Θεός. ΄΄Ουδείς δύναται να θεωρήσει την επιτυχίαν της ως αποτέλεσμα των στρατιωτικών και ναυτικών κατορθωμάτων των επαναστατών΄΄,  αλλά επέτυχε η επανάσταση διότι: ΄΄ουδέποτε υπήρξε τρανοτέρα εκδήλωσις της του Θεού προνοίας εις την  πρόοδον της ανθρωπίνης κοινωνίας΄΄ από την  Ελληνική Επανάσταση.

Ο Ναύαρχος Π. Κουντουριώτης

   Στην κρίσιμη λοιπόν στιγμή, στην καμπή της νεότερης ελληνικής ιστορίας, φρόντισε η Πρόνοια του Θεού να έχει ο Ελληνικός Στόλος αρχηγό όχι μόνο έναν ικανότατο Αξιωματικό και ασυναγώνιστο πολεμιστή, κατά ομολογία και αυτών των αντιπάλων του, αλλά ταυτόχρονα και ένα πιστό χριστιανό, βαθειά θρησκευόμενο, το Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, ο οποίος διέθετε όλες τις ψυχικές προϋποθέσεις για την επιτέλεση του θαύματος. Σε όλη του τη ζωή ήταν παράδειγμα πιστού χριστιανού και όπως ομολογεί ο ίδιος στη διαθήκη του:                                                                                                 
 ΄΄Έζησα πιστός εις την Χριστιανικήν Θρησκείαν και εις την Ανατολικήν Ορθόδοξον Ελληνικήν Εκκλησίαν. Ηγάπησα δι΄ όλης της ψυχής μου την Πατρίδα μου. Κατά το μέτρον των δυνάμεών μου και τη βοηθεία του Θεού εξετέλεσα το καθήκον μου…΄΄

    Τα χριστιανικά αισθήματα της τότε ελληνικής κοινωνίας, αλλά και οι προσωπικές πεποιθήσεις των Αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, και όχι μόνο του Π. Κουντουριώτη, φρόντισαν ώστε στο νέο εύδρομο του Στόλου, το Θωρηκτό Γ. ΑΒΕΡΩΦ να υπάρχει εκκλησία επί του καταστρώματος παρ΄ ότι δεν προβλεπόταν από τα αρχικά σχέδια του πλοίου, τα οποία προσαρμόστηκαν κατόπιν σχετικής επιθυμίας και παραγγελίας του Πολεμικού Ναυτικού. Η εκκλησία αυτή του Αγίου Νικολάου επέδρασε ουσιαστικά στη ψυχολογία του πληρώματος και συνετέλεσε στην επιτυχία της αποστολής του. Καθ΄ όλη τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων επέβαινε του πλοίου στρατιωτικός ιερέας, ως κανονικό μέλος του πληρώματος, και λειτουργούσε Κυριακές και γιορτές. Ο Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Δάφνος, προλύτης της θεολογίας και επί έτη καθηγητής σε Γυμνάσια του Πειραιά, ιεροκήρυκας στον Ι. Ναό Αγίας Τριάδας, διορίστηκε μετά από πρόταση της Ιεράς Συνόδου Αρχιμανδρίτης του Στόλου και τοποθετήθηκε στις 8 Ιουνίου 1912 στην Ναυαρχίδα του Στόλου, το Θωρηκτό Γ. ΑΒΕΡΩΦ. 

Οι τακτικές λειτουργίες και ομιλίες που πραγματοποιούσε προς το πλήρωμα του πλοίου καλλιεργούσαν όχι μόνο τη θρησκευτικότητα και τη χριστιανική πίστη του πληρώματος, αλλά συνέβαλλαν αποφασιστικά και στην ομοψυχία και στην προθυμία προς επιτέλεση του καθήκοντος. Όπως ομολογεί στο ημερολόγιό του ο ίδιος ο Κυβερνήτης του πλοίου κατά την περίοδο του πολέμου Σ. Δούσμανης ο ιερέας του πλοίου Αρχιμανδρίτης Δ. Δάφνος ήταν ουσιαστικός συνεργάτης του στην επίτευξη πειθαρχίας και ομοψυχίας στο πολυμελές, εξ 700 περίπου ανδρών, πλήρωμά του, το οποίο στο άμεσο παρελθόν, κατά την έλευση του πλοίου στην Ελλάδα, είχε επιδείξει κρούσματα απειθαρχίας. 

Ο Διονύσιος Δάφνος ως Μητροπολίτης Σπάρτης

’’Όσον όμως αφορά, γράφει ο Δούσμανης, ειδικώς το πλήρωμά μου, όπως ελαττώσω κατά το δυνατόν την επ’ αυτού κακήν της αργίας επίδρασιν, είχον απ’ αρχής συνεννοηθή μετά του Ιερέως του πλοίου, Αρχιμανδρίτου Δ. Δάφνου, όπως ούτος διαρκώς νουθετή και συμβουλεύη το πλήρωμα και παντί σθένει φροντίζη περί της δια παντός τρόπου εξουδετερώσεως των ένεκα του ανωτέρου λόγου δυναμένων να προκύψουν κακών. Οφείλω δε να ομολογήσω ότι ο Ιερεύς εξετέλεσε την αποστολήν του ταύτην λίαν επιτυχώς και μετά πολλού ζήλου. Εκτός όμως τούτου, απ’ αρχής της εκστρατείας είχον διατάξει τον ιερέα να κάμνη τακτικά θρησκευτικάς ομιλίας εις το πλήρωμα, αίτινες πολύ ωφέλησαν. Δεν είχομεν ανάγκην να τιμωρώμεν και δεν ετιμωρήσαμεν καθ’ όλην την διάρκειαν του πολέμου!΄΄.

Το θαυμαστό περιστατικό του κάδου με την εικόνα του αγίου Νικολάου

Μετά την κήρυξη του πολέμου, στις 4 Οκτωβρίου 1912 και τη ραγδαία εξέλιξη των γεγονότων με την απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου από τον Ελληνικό Στόλο κάποια γεγονότα ήλθαν να εκφράσουν, αλλά και να αναθερμάνουν τα θρησκευτικά αισθήματα του πληρώματος του Αβέρωφ λίγο πριν την επιτέλεση του πραγματικού ’’θαύματος’’, τον θρίαμβο του Αβέρωφ, την κατατρόπωση δηλαδή του πολύ ισχυρότερου τουρκικού στόλου με τις ναυμαχίες της Έλλης (Ελλησπόντου) στις 3 Δεκεμβρίου 1912 και της Λήμνου στις 5 Ιανουαρίου 1913. Όπως αναφέρει ο Επαμεινώνδας Μπαμπούρης συγγραφέας εκατοντάδων σελίδων ναυτικής ιστορίας και ακριβής γνώστης των περιστατικών της εποχής, η εντύπωση που προξένησε το θαυμαστό περιστατικό ήταν τόση που όλο το πλήρωμα άρχισε να σταυροκοπιέται και να θαυμάζει το γεγονός. Να πως ο Ε. Μπαμπούρης περιγράφει το γεγονός:   «Ήσαν ακόμη αι προ της Ναυμαχίας της «Έλλης» ημέραι και συγκεκριμένως αι τελευταίαι ημέραι του Νοεμβρίου 1912 και όλοι ανέμενον μετ΄ ανυπομονησίας την εμφάνισιν του εχθρού δια να αναμετρηθούν προς αυτόν. 

Αι ημέραι όμως παρήρχοντο και ο εχθρός ουδαμού ενεφανίζετο, γεγονός όπερ εκράτει εις μέγαν εκνευρισμόν αξιωματικούς και πληρώματα. Μίαν των ημερών εκείνων παρουσιάσθη εις τον επί του «Αβέρωφ» υπηρετούντα Αρχιμανδρίτην του Στόλου και ήδη Μητροπολίτην της Σπάρτης Σεβ. Διονύσιον Δάφνον ο δίοπος πτυχιούχος πυροβολητής Σωτήριος Κ. Σκόδρας και τω ανέφερεν ότι ενώ ησχολείτο με τον καθαρισμόν των πυριτιδαποθηκών και των διανομείων πυρομαχικών παρετήρησεν εις ένα κάδον (μαστέλον) κάτι τι όμοιον προς σκιάν αγίου. Εξήτασεν επισταμένως τούτον και διεπίστωσε μετά καταπλήξεώς του ότι η σκιά εκείνη ωμοίαζε κατά πολύ προς την εικόνα του Αγίου Νικολάου. Ανέφερε αμέσως το γεγονός εις τους συναδέλφους του Β. Ρίζον και Σ.Τ. Λουΐζον αλλ’ εκείνοι εδυσπίστησαν ισχυρισθέντες ότι επρόκειτο περί νερών του κάδου τα οποία εδημιούργησεν η οξύδωσις της λαμαρίνας του. Επειδή όμως αυτός επέμενεν οι δύο συνάδελφοί του πλησίασαν και παρετήρησαν τον κάδον μείναντες έκθαμβοι προ του φαινομένου. Ο Άγιος εφαίνετο καθαρά εσχηματισμένος επί του εξωτερικού περιβλήματος του κάδου. Ο δίοπος Σκόδρας προσέθεσεν εις τον Αρχιμανδρίτην ότι το γεγονός διεπιστώθη και υφ’  όλων των άλλων ανδρών του πληρώματος, το οποίον συγκεντρωθέν εν τω μεταξύ εις το διανομείον παρετήρει σταυροκοπούμενον την εικόνα του Αγίου. 

Ο Αρχιμανδρίτης κατηυθύνθη αμέσως προς το διανομείον και αφού διεπίστωσε και αυτός το γεγονός κατηυθύνθη εις το καρρέ και το ανεκοίνωσεν εις τον Ναύαρχον Κουντουριώτην. Ο Ναύαρχος ιδών και αυτός τον κάδον έδωσε διαταγήν να τοποθετηθή αμέσως εις την εκκλησίαν του θωρηκτού και να γίνουν σχετικαί ομιλίαι εις το πλήρωμα με θέμα ότι ο Θεός πλειστάκις δια πολλών σημείων λαλεί το θέλημά του και εξαγγέλει την βοήθειάν του εις τους πιστεύοντας Αυτόν».

    Αυτό λοιπόν ήταν το μήνυμα το οποίο έλαβε ο πιστός Ναύαρχος από το συγκεκριμένο περιστατικό και φρόντισε να το μεταδώσει και στο πλήρωμά του, ότι ο Θεός μάς παρακολουθεί και είναι μαζί μας. Με κάθε τρόπο μας εκφράζει το θέλημά του και μας προαναγγέλλει τη βοήθειά του στο σπουδαίο έργο μας. Αποδέχεται αμέσως τα αισθήματα του πληρώματός του, που εκφράζονται με την έκπληξη και τα σταυροκοπήματα, ασπάζεται και ο ίδιος προσωπικά αυτά και τα αξιοποιεί ως μέσον προς επιτέλεση της υψηλής αποστολής του. Η διαταγή να τοποθετηθεί το συγκεκριμένο σκεύος ΄΄αμέσως΄΄ στην εκκλησία του πλοίου χωρίς να αναλωθεί, παραμονές της μάχης, σε εξετάσεις για την πιθανή προέλευση του φαινομένου αποτελεί έκφραση της μεγαλοσύνης του ανδρός που αξιοποιεί τα πάντα ως καλό οιωνό για τη νίκη. Ακόμα και το ευτελές αυτό σκεύος πυρόσβεσης, όπως χαρακτηρίζεται ο συγκεκριμένος κάδος στην ορολογία του πλοίου, γίνεται μέσον για να εκτοξευτεί στα ύψη η πεσμένη ψυχολογία του πληρώματος και να θριαμβεύσει αμέσως μετά, στην επικών διαστάσεων ηθική και ψυχολογική κυρίως νίκη της περίφημης Ναυμαχίας της Έλλης, η οποία και επιδρά καταλυτικά στο ηθικό του αντιπάλου.

Σε μία από τις σπάνιες αναφορές του περιστατικού στη μετέπειτα βιβλιογραφία η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών Κατερίνα Καραπλή στο πολύ καλό βιβλίο της Κατευόδωσις στρατού, Η οργάνωση και η ψυχολογική προετοιμασία του βυζαντινού στρατού πριν από τον πόλεμο (610-1081),  (τομ. Α΄, Αθήνα 2010) κατατάσσει το θαυμαστό γεγονός επί του Αβέρωφ ανάμεσα στα μεγάλα περιστατικά θεοσημιών, όπως το «Εν τούτο νίκα» και η χρήση θαυματουργών Αχειροποίητων εικόνων της Θεοτόκου Νικοποιού κ.ά., ή λειψάνων αγίων καθώς και άλλων θρησκευτικών συμβόλων, τα οποία πάντα χρησιμοποιούσε ο Βυζαντινός στρατός για να εξασφαλίζει τη νίκη κατά των βαρβάρων. Η ύπαρξη όμως ιερών αντικειμένων πάντα, όποτε τα χρειάζονταν στη μάχη, αφήνει υπόνοιες στους ιστορικούς ότι αυτά μπορεί να κατασκευάζονταν και να διαφημίζονταν από την αυτοκρατορική αυλή γι’ αυτό και τα αναφέρουν συχνά-πυκνά και οι βυζαντινοί χρονογράφοι. Κάτι τέτοιο όμως καθόλου δεν μειώνει την αποτελεσματικότητά τους , η οποία ήταν ζωντανή και θαυματουργή όσο ζωντανή ήταν και η πίστη αυτών που αγωνίζονταν. Όσον αφορά το περιστατικό του Αβέρωφ η κ. καθηγήτρια το χρησιμοποιεί ως παράδειγμα από τη νεώτερη ελληνική ιστορία για να ΄΄φωτίσει καλύτερα΄΄ τον τρόπο λειτουργίας αυτών των μεθόδων για την επίτευξη της νίκης του χριστιανικού στρατεύματος κατά τους Βυζαντινούς χρόνους και να καταδείξει ΄΄Τη φροντίδα των ιθυνόντων να «εκμεταλλευθούν», για τις ανάγκες του πολέμου, τη θαυμαστή επίδραση της εικόνας ενός αγίου προσώπου στις ψυχές των στρατευμένων΄΄.

Παραπέμπει όμως η κ. Καραπλή στην αναφορά που έκανε στο γεγονός αυτό κατά το έτος 2003 ο τότε αρχηγός ΓΕΝ ναύαρχος Αν. Αντωνιάδης στην ομιλία του κατά τον επίσημο εορτασμό του Αγίου Νικολάου στις 6 Δεκεμβρίου (βλ. Ναυτική Επιθεώρηση, τ. 159, Νοεμβρίου –Δεκεμβρίου 2003). Ο Ναύαρχος μετά από μία σύντομη περιγραφή του περιστατικού αναφέρει: «Ο στόλαρχος χωρίς καν να ζητήσει να δει τον κουβά διέταξε να τοποθετηθεί αμέσως στο παρεκκλήσι του πλοίου και να γίνει γενική κλήση και σχετική ομιλία στο πλήρωμα. Ο κουβάς αυτός εξακολουθεί και σήμερα να βρίσκεται στα εκθέματα του θ/κ «Αβέρωφ» για να μας θυμίζει, όχι βέβαια τη μεταφυσική διάσταση του θέματος - την οποία άλλωστε ούτε ο ίδιος ο ναύαρχος πίστεψε - αλλά ότι ο έλληνας ναυτικός έχει την ανάγκη να αισθάνεται, πως ο προστάτης άγιός του είναι παντού και πάντα δίπλα του». Πέρα από τις ανακρίβειες που περιέχονται στην αναφορά αυτή, ότι δήθεν ο Κουντουριώτης έσπευσε να υιοθετήσει τις αντιλήψεις του πληρώματος χωρίς καν να ζητήσει να δει ο ίδιος τον συγκεκριμένο κάδο (η σαφής αναφορά σε αυτοψία του Κουντουριώτη υπάρχει στο κείμενο του Ε. Μπαμπούρη, το οποίο είναι τοποθετημένο μέχρι και σήμερα ακριβώς δίπλα στον κάδο με την απεικόνιση του Αγίου Νικολάου στο Μουσείο του Θ/Κ Αβέρωφ και από το οποίο κείμενο αντλεί προφανώς επιλεκτικά πληροφορίες και ο Α. Αντωνιάδης) υπάρχουν, σε πολύ πιο εμφανές και επίσημο σημείο, αποδείξεις για την πίστη του Κουντουριώτη και την προσωπική πεποίθησή του τη συγκεκριμένη στιγμή στη Βοήθεια του Θεού. Αμέσως μετά την θαυμαστή παρουσία του Αγίου Νικολάου στο σκεύος του Θ/Κ Αβέρωφ, ακριβώς το πρωί της 3ης Δεκεμβρίου 1912, ημέρα της Ναυμαχίας της Έλλης σημειώνονται στο ημερολόγιο του Αβέρωφ τα εξής:  

«0825 «ΑΒΕΡΩΦ» σημαίνει προς τα αντιτορπιλικά: ΕΧ, ΕΧ, ΕΧ (Εχθρός!  Έλθετε πλησίον μας)               …………………….
0900  «ΑΒΕΡΩΦ» αποστέλει το ακόλουθον ιστορικόν σήμα του Ναυάρχου  
                 = ΠΛΟΙΑ ΣΤΟΛΟΥ. Με την δύναμιν του Θεού και τας ευχάς του Βασιλέως και εν ονόματι του     δικαίου, πλέω μεθ΄ ορμής ακαθέκτου και με την πεποίθησιν της νίκης εναντίον του εχθρού του Γένους.  ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ =
…………………..
0915   «ΑΒΕΡΩΦ» συγκλίνει προς τον εχθρόν (σήμα στροφής μοιρών προς τα δεξιά) Ναύαρχος Παύλος ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ
 από 0910–15 αυτοπροσώπως περιέρχεται τας διαφόρους θέσεις, με τον Σταυρόν του Παναγίου Τάφου αναρτημένον εις το στήθος του, ακολουθούμενος υπό του Υπάρχου Βούλγαρη και του αρχιμανδρίτου Δάφνου.

0922  Ο Τουρκικός στόλος αρχίζει  π υ ρ. Απόστασις  12.000μ…..»

Ένας Ναύαρχος ο οποίος επικαλείται στο ιστορικό του σήμα, λίγο πριν τη σύγκρουση με τον εχθρό, πρώτα-πρώτα την Δύναμιν του Θεού και αμέσως μετά δεν αφήνει τα θρησκευτικά καθήκοντα στον παρευρισκόμενο στρατιωτικό ιερέα, αλλά παραλαμβάνει ο ίδιος προσωπικά τα θρησκευτικά σύμβολα και τα περιφέρει προς προσκύνηση από όλο το πλήρωμα, επτά μόλις λεπτά πριν αρχίσει το πυρ! αποδεικνύει ότι δεν πρόκειται για έναν ευκαιριακό, πολιτικάντη, Αρχηγό. Ο Κουντουριώτης είναι ένας Ναύαρχος συνεχιστής των μεγάλων παραδόσεων του γένους, ένας Βυζαντινός Στρατάρχης, που δε χρησιμοποιεί μόνο τα Σύμβολα του Γένους, αλλά πιστεύει σ΄ αυτά, είναι έτοιμος να θυσιαστεί γι΄ αυτά, ταυτιζόμενος απόλυτα με τη ψυχολογία και με την πίστη του πληρώματός του και δια της πίστεως αυτής νικά τελικά και επιτυγχάνει το Θαύμα!

Στη διαθήκη του ο μεγάλος αυτός Έλληνας ο Παύλος Κουντουριώτης αφήνει μια παρακαταθήκη «Όλη μου η στοργή, γράφει κλείνοντας τη διαθήκη του το 1926, ανήκει εις την Ύδραν, όλη μου η ψυχή εύχεται προς τον Θεόν διαπύρως να φυλάττει την Ελλάδα». Και θα φυλάσσει την Ελλάδα ο Θεός εάν υπάρχουν και σήμερα Ναύαρχοι και πολιτικοί και λαός εμπνεόμενοι από την ίδια πίστη και τα ίδια ιδανικά, τα οποία ενέπνεαν τον μεγάλο Έλληνα και το ηρωικό πλήρωμα του Θωρηκτού πλοίου Γ. ΑΒΕΡΩΦ.

Για τη διάσωση της ιστορικής μνήμης σημειώνουμε τα εξής. Μετά τις ηρωικές ναυμαχίες του 1912-13 ο κάδος με την επ΄ αυτού αποτυπωμένη εικόνα του Αγίου Νικολάου παρέμεινε εντός του παρεκκλησίου του Αβέρωφ, όπου την τοποθέτησε ο Ναύαρχος Κουντουριώτης. Ο Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Δάφνος εξελέγη μετά τον πόλεμο Μητροπολίτης Γυθείου και Οιτύλου το έτος 1914, λόγω των υψηλών υπηρεσιών του προς την Πατρίδα. Σε μια επίσκεψη του Στόλου στο Γύθειο, κατά το θέρος του 1914, σημειώνει ο Ε. Μπαμπούρης, ο Μητροπολίτης Διονύσιος Δάφνος ανέβηκε στο Θωρηκτό Αβέρωφ και ζήτησε και έλαβε από τον Ναύαρχο τον κάδο ΄΄προς τόνωσιν του θρησκευτικού και πατριωτικού αισθήματος του ποιμνίου του΄΄.  Όταν ο Διονύσιος ανέλαβε Μητροπολίτης Σπάρτης, το έτος 1936, μετέφερε στη Σπάρτη και το θαυμαστό κάδο του Αγίου Νικολάου. Τα αμέσως επόμενα έτη, τέλη της δεκαετίας  του ’30 επισκέφτηκε ο Βασιλιάς τη Μητρόπολη Σπάρτης βρήκε εκεί τον ιστορικό κάδο με την εικόνα του αγίου και ζήτησε να τον μεταφέρει στο φυσικό χώρο του στο παρεκκλήσι του Θωρηκτού Αβέρωφ. Ο Ε. Μπαμπούρης περιγράφει με τη γλώσσα της εποχής ΄΄Η Α.Μ. ο Βασιλεύς κατά την τελευταίαν επίσκεψίν Του εις την Σπάρτην είδε (τον κάδον) τούτον  εις το Μητροπολιτικόν μέγαρον και εξέφρασε την Βασιλικήν επιθυμίαν  όπως αποτεθεί εις την εκκλησία του «Αβέρωφ» ίνα οι επιγιγνόμενοι αντιλαμβάνονται ποία ήσαν τα θρησκευτικά αισθήματα των ανδρών εκείνων, οίτινες ενέγραψαν τας ενδοξοτέρας σελίδας της νεωτέρας ιστορίας». Κατόπιν ΄΄τοιαύτης Βασιλικής επιθυμίας΄΄ ο κάδος μεταφέρθηκε και παραδόθηκε στο Υπουργείον Ναυτικών και με διαταγή του Ναυάρχου κ. Σακελλαρίου (Α/ΓΕΝ 1937-42) εναποτέθηκε στη μικρή εκκλησία του Αβέρωφ, ΄΄εντός υαλίνης προθήκης΄΄. Η θρησκευτική τελετή της επαναφοράς του ιστορικού αυτού κειμηλίου  στο Αβέρωφ, την οποία παρακολούθησαν ΄΄μετ΄ ευλαβείας και πίστεως΄΄ οι αξιωματικοί και οι ναύτες του, ήταν η αφορμή για να δημοσιεύσει, λίγες ημέρες μετά, ο Ε. Μπαμπούρης τις ιστορικές πληροφορίες που είχε σχετικά με το θαυμαστό γεγονός του κάδου από τα παραλειπόμενα του έργου του Το Ναυτικό μας κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913 Ιστορική μελέτη γραφθείσα επί τη βάσει ημερολογίων και εκθέσεων των Ελληνικών και Τουρκικών Αρχείων, εν Αθήναις 1939. Από το δημοσίευμά του προκύπτει η πίστη όχι μόνο του αυτόπτη, Μητροπολίτη πλέον, Διονυσίου Δάφνου στην αξία του κάδου, αλλά και η πίστη του τότε Βασιλέως, προφανώς του Γεωργίου Β΄, ο οποίος τον αναγνωρίζει ως αξιόλογο θρησκευτικό κειμήλιο, ενδεικτικό της πίστεως των μεγάλων εκείνων ανδρών.

Οι πληροφορίες σχετικά με την μετέπειτα πορεία του κάδου πρέπει να είναι θετικές αφού ως δημοσιογράφος τις καλύπτει ο Μπαμπούρης, με μια μικρή προφανώς μετάθεση της ημερομηνίας αποβιβάσεως του κάδου στο Γύθειο, αφού ο Μητροπολίτης Διονύσιος Δάφνος που τον παρέλαβε χειροτονήθηκε στις  21 Δεκεμβρίου του 1914, σε μια πάνδημη συρροή Πειραιωτών, που τον υπεραγαπούσαν, στη Μητρόπολη Αθηνών.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ν. Α. Σταθάκη, Θ/Κ ΑΒΕΡΩΦ, Χρονικό του θωρηκτού της νίκης, έκδοση Πολεμικού Ναυτικού 1987.
Σ.Ι. Δούσμανη, Το ημερολόγιον του Κυβερνήτου του «Γ. ΑΒΕΡΩΦ» κατά τους πολέμους 1912-1913, Αθήναι 1940.
Ε. Κωσταρίδου, Η σύγχρονος Ελληνική Εκκλησία, εν Αθήναις 1921.
Κατερίνας Καραπλή,  Κατευόδωσις στρατού, Η οργάνωση και η ψυχολογική προετοιμασία του βυζαντινού στρατού πριν από τον πόλεμο (610-1081), τομ. Α΄, Αθήνα 2010.
Ν. Παπανικολόπουλου, Υποναυάρχου Λ.Σ. (ε.α.), Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης, ο χριστιανός ήρωας των Βαλκανικών πολέμων, εν ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΟΜΕΣ,τ.32, Ιούλ. Αύγ. 2012.
π. Μελετίου Κουράκλη, Θρησκευτικοί λειτουργοί στο στράτευμα δια μέσου των αιώνων, Αθήνα 2010.
Ε. Μπαμπούρη, Ο Κάδος του «Αβέρωφ» με τον άγιο, άρθρο εποχής (προθήκη Θ/Κ Αβέρωφ, δεν κατέστη δυνατή η ταυτοποίηση του δημοσιεύματος)
Περιοδικό ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ.
Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία.
Γ. Φίνλεϋ Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, τ. Α΄-Β΄, έκδοση Ιδρύματος Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα 2008.

Μικρό ἀφιέρωμα στόν ἡρωϊσμό καί τό ἦθος τῶν Ἑλλήνων τοῦ '40.

Θαυμάζει κανείς τό ρωμαίϊκο ἦθος, τή λεβεντιά καί τήν περιφρόνηση τοῦ θανάτου τῶν στρατιωτῶν τῆς ἱστορίας πού ἀκολουθεῖ καί πρό πάντων τοῦ στρατιωτικοῦ ἱερέως χάριν τῆς ταφῆς τῶν νεκρῶν. Σήμερα ὄχι μόνο ἀτιμάζουν κάποιοι τήν πατρίδα μας καί καλλιεργοῦν τόν κακομοίρικο βόλεμα, ὄχι μόνο καταφρονοῦν τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας, ἀλλά καί προπαγανδίζουν χωρίς ντροπή τήν καύση τῶν νεκρῶν σάν νά πρόκειται γιά ἄχρηστα σκουπίδια. Ἄς ἀναβαπτισθοῦμε νοερά ἀπό τήν ἀνάγνωση τῆς ἀληθινῆς αὐτῆς ἱστορίας.

Ὁ παπᾶς - Τοῦ  Ν.  Πετιμεζᾶ

Ἦταν ἐννέα. Τούς διεκρίνομεν καθαρά ἀπό τάς θέσεις μας, ἐπάνω εἰς τήν κορυφήν τοῦ λόφου, ἐξηπλωμένους εἰς διαφόρους στάσεις. Ὁ ἕνας πρηνής, ὁ ἄλλος ὕπτιος, κάποιος ἄλλος στηριζόμενος εἰς ἕνα κομμένον κορμόν δένδρου. Ὅλοι μέ τήν παγεράν ἀκαμψίαν τοῦ θανάτου εἰς τά μέλη ἔμενον ἐκεῖ ἐπί δύο ἡμέρας ἄταφοι...

Εἶχον μείνει καί οἱ ἐννέα κατά τήν πεισματώδη συμπλοκήν, ἡ ὁποία ἐγένετο ἐπί τοῦ λόφου δύο ἡμέρας πρίν. Ἔκτοτε ὁ λόφος ἐκρίθη ἀπό ἡμᾶς καί ἀπό τούς ἄλλους ὡς μή δυνάμενος νά κρατηθῇ καί ἐγκατελείφθη μέ τούς ἐννέα νεκρούς εὐζώνους ἐπί τῆς γυμνῆς βραχώδους κορυφῆς του.

Μετά τήν ἡμέραν τῆς μάχης, κατόπιν διαρκοῦς βροχῆς καί ὁμίχλης, εἶχεν ἐπικρατήσει αἰθρία καί ἕνας γλυκύτατος καί γαλήνιος οὐρανός ἐστέγαζε τούς ἐξακολουθοῦντας νά μάχωνται διαρκῶς ἡμέραν καί νύκτα ἀπό τῶν ἰδίων θέσεων ἑκατέρωθεν τοῦ λόφου.

Ὅλοι οἱ ἄλλοι νεκροί εἶχον περισυλλεχθῆ μέσα εἰς τάς χαράδρας, τάς πλαγιάς τῶν λόφων, ἀπό ὅλα τά δασώδη μέρη, καί εἶχαν ταφῆ τήν παραμονήν μέ τάς εὐχάς τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλ΄ἐκεῖνοι οἱ ἐννέα; Δίς καί τρίς ἐπεχείρησαν οἱ τραυματιοφορεῖς ἕρποντες νά τούς τραβήξουν κάτω, καί τήν αὐταπάρνησίν των τήν ἐπλήρωσαν ἀκριβά ˙ οἱ ἐννέα εἶχαν γίνει δώδεκα!

- Καί ὅμως πρέπει νά ταφοῦν! Έγώ δέν τούς ἀφίνω στά ὄρνια, ἠκούσθη ἡ φωνή τοῦ διοικητοῦ. Νά ταφοῦν ἐκεῖ ἐπάνω! Νά ταφοῦν ἐπί τόπου. Νά πάῃ ἐκεῖ καί ὁ παπᾶς.

Νά πάῃ ἐκεῖ καί ὁ παπᾶς! Ὁ ἀγαθώτατος παπα-Γεώργης, ἀπό ἁπλοῦς καί εἰρηνικός ἐφημέριος κάποιου ὀρεινοῦ χωριοῦ τῆς Ρούμελης εὑρέθη ἕνα πρωΐ ἱερεύς εὐζωνικοῦ τάγματος ἀπό ἐνθουσιασμόν μεγάλον, ἀλλά καί ἀπό κάτι ἄλλο ἀκόμη : Οἱ περισσότεροι ἀπό τό τάγμα ἦσαν ἀπό τήν ὀρεινήν περιοχήν τῆς πατρίδος του. Τούς ἐγνώριζε μέ τά ὀνόματά των. Ἤξευρε τάς μητέρας των, τάς γυναῖκας των, τάς ἀδελφάς των. Καί ὅλαι αὐταί τόν εἶχον προτρέψει νά δεχθῆ, διά νά προστατεύῃ τά παιδιά μέ τό σχῆμα του καί νά ἀποτρέπῃ τόν κίνδυνον μέ τήν δύναμιν τῆς Ἐκκλησίας. Εἶχεν ὑπερνικήσει τούς δισταγμούς του καί πρό πάντων εἶχε κατορθώσει νά πείσει τήν παπαδιά ὅτι αὐτό, πού κάμνει, εἶναι θέλημα καί εὐχή Θεοῦ.

Ἔκτοτε ἐπί δέκα συνεχεῖς μῆνας καί εἰς τούς δύο πολέμους ἠκολούθει τό τάγμα, ἐσυνήθισεν εἰς τάς στερήσεις μἐ ὅλα τά πενήντα ἔτη του, εἰς τάς κακουχίας, εἰς τήν πεῖναν εἰς τό ψῦχος ὑπό τό ἀντίσκηνον.

Εἰς ἕν πρᾶγμα δέν ἠδύνατο νά συνηθίσῃ :

Τοῦτο ἦτο, νά συγκρατῆ τά δάκρυά του καί μίαν φρικίασιν, ὅταν τόν ἐκάλουν νά εἴπῃ τάς εὐχάς τῶν νεκρῶν ἐπάνω εἰς κάποιαν τάφρον ἀπό τάς ἀνοιγμένας εἰς κορυφήν ἤ χαράδραν καί μέσα εἰς τήν ὁποίαν ἐτοποθετοῦντο μεθοδικώτατα, ὁ εἷς παραπλεύρως τοῦ ἄλλου, παραμορφωμένοι καί ἀγνώριστοι οἱ γνωστοί του τῆς χθές, διά τούς ὁποίους τήν ἰδίαν νύκτα ἔγραφεν εἰς τήν πατρίδα του τό σύνηθες καί τακτικόν του «νά πῆς μέ τρόπον στή γυναῖκα τοῦ τάδε ὅτι πάει αὐτός καί στή μάνα τοῦ δεῖνα πώς δέν θά τόν ξαναϊδῆ».

- Νά πάῃ καί ὁ παπᾶς ἐκεῖ, εἶχεν ἐπαναλάβει ὁ ταγματάρχης.

Πολύ πρίν ὁ ἥλιος ἀνατείλη ἐξεκίνησαν οἱ ἄνδρες τῆς ἀγγαρείας ἕκαστος μέ ἕνα πτύον καί μίαν σκαπάνην ἐπ' ὤμου. Διέβησαν κάτω ἀπό τήν δασώδη χαράδραν βαδίζοντες ἀραιά, ὁ εἷς ὄπισθεν τοῦ ἄλλου καί ἐπλησίασαν τήν πλαγιάν τοῦ ἀπαισίου λόφου. Τελευταῖος ἠκολούθει μέ ἕνα μικρόν σκοῦφον φέροντα τό στέμμα, χωρίς κάπαν μέ τά ξεθωριασμένα καί σχισμένα ράσα ὁ ἱερεύς, κρατώντας εἰς τό ἕνα χέρι τόν σταυρόν καί εἰς τό ἄλλο ὑπό μάλης διπλωμένον τό πετραχήλι του.

Ὅπως κάθε πρωΐ, πυκνή ὁμίχλη ἐκάλυπτεν ἀκόμη τήν κορυφήν τοῦ λόφου. Ὅλοι ἐτάχυναν τό βῆμα, διά νά ἐπωφεληθοῦν. Ἐβάδιζαν κατ΄ ἀρχάς ὄρθιοι. Μετ΄ ὀλίγον ὁ πρῶτος ἐγονυπέτησε, τόν ἐμιμήθησαν ἀμέσως καί οἱ ἄλλοι, καθώς καί ὁ παπᾶς.

Ὅταν ἔφθασαν τέλος εἰς τό μικρόν πλάτυσμα τῆς κορυφῆς, ἔπεσαν ὅλοι πρηνεῖς, ἄλλοι εἰς τά πλάγια, καί βοηθούμενοι μέ τάς χεῖρας, μέ τά γόνατα, ἕρποντες ἐπλησίασαν τούς νεκρούς, καί τούς ἔσυραν ἕνα-ἕνα ὀπίσω ἀπό μίαν προεξοχήν βραχώδη, ἡ ὁποία ἠδύνατο νά τούς προκαλύψῃ γονυπετεῖς τοὐλάχιστον. Ἐκεῖ συγκεντρωμένοι ἤρχισαν νά σκάπτουν μερικοί πλαγιασμένοι, ἄλλοι πρηνεῖς, ἕκαστος ὅπως ἠδύνατο τήν τάφρον...

Ἡ ὁμίχλη εἶχεν ἀραιώσει ὀλίγον καί ἤρχισε νά διαφαίνεται ἕνας ἥλιος κατέρυθρος, μόλις ἀνατέλλων. Πότε-πότε ἐσφύριζε καμμιά σφαῖρα τυχαία καί τούς ἔκαμνε νά σκύβουν ἀκόμη περισσότερον.

Ἀφοῦ ἐτοποθέτησαν τόν ἕνα πλησίον τοῦ ἄλλου, ἐκάλεσαν ὅλοι μαζί τόν παπᾶν :

- Ἐμπρός, τώρα πατεράκι, ἡ δουλειά ἡ δική σου.

Ἕρπων καί αὐτός εἶχεν ἀνέλθει εἰς τήν κορυφήν τοῦ λόφου καί ἐκαλύφθη ὄπισθεν ἑνός τεμαχίου κορμοῦ κομμένης δρυός. Δύο τρεῖς ἀπό ἡμᾶς παρηκολούθουν περίεργοι μέ τά δίοπτρα ἀπό τόν ὄπισθεν λόφον.

Μὀλις ἤκουσεν τήν φωνήν, ἐσύρθη σιγά – σιγά μέ μυρίας προφυλάξεις καί ἐπλησίασεν εἰς τό χεῖλος τῆς τάφρου. Ἐκεῖ ἐστάθη πρός στιγμήν, ὡσάν νά ἐσκέπτετο κάτι, ὡσάν νά ἐδίσταζεν, ἐξεδίπλωσε τό πετραχήλι του καί τό ἐφόρεσε. Οἱ ἄλλοι ἀπεκαλύφθησαν, ἔκαμαν τό σημεῖον τοῦ σταυροῦ, πάντοτε κρυμμένοι ὀπίσω ἀπό τήν προεξοχήν τοῦ βράχου.

Ἔξαφνα διακρίνομεν ἕνα μαῦρο ράσον νά σηκώνεται ὄρθιον καί τό χρυσίζον πετραχήλι νά λαμποκοπᾶ εἰς τάς ἀκτῖνας ἑνός λαμπροῦ ἡλίου, ὁ ὁποῖος εἶχε διαλύσει τήν ὁμίχλην καί, ὡς ἐάν τοῦτο ἦτο σύνθημα ἀναμενόμενον, ἤρχισε καί ἀπό τά δύο μέρη γενικόν πῦρ. Αἱ βολίδες συρίζουν καί τά μικρά νέφη τῶν διαρρήξεων τῶν ὀβίδων σχίζουν τόν γλαυκόν οὐρανόν.

- Κάθισε κάτω παπᾶ ! Θά μᾶς ἰδοῦν! ἐφώναξαν οἱ ἄλλοι. Ἀλλ΄ αὐτός, ὡς νά μή ἦτο ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἐκείνην τήν στιγμήν. Ἀνεστύλωσε περισσότερον τό μικρόν του ἀνάστημα, ὕψωσεν ὅσον ἠδύνατο ὑψηλά μέ τό δεξιόν του χέρι τόν σταυρόν καί ἡ λευκάζουσα γενειάς του ἤρχισε νά κινῆται, διότι ἐξήρχοντο ἀπό τό στόμα του ἀργά-ἀργά αἱ εὐχαί τῆς ἐκκλησίας...

Οἱ ἄνδρες τῆς ἀγγαρείας, ἀφοῦ ἐσκέπασαν ταχέως τούς νεκρούς, ἤρχισαν νά τρέχουν εἰς τήν κατωφέρειαν καί ἐξηφανίσθησαν κάτω εἰς τήν χαράδραν.

Αὐτός ἀτάραχος, ἀναστυλωμένος, ἐξηκολούθει νά μένῃ εἰς τήν στάσιν ἐκείνην, ἕως ὅτου καί ἡ τελευταία λέξις τῆς ἀκολουθίας τῶν νεκρῶν ἐξῆλθεν ἀπό τό στόμα του. Ἀφοῦ ἐτελείωσεν, ἔκαμε τό σημεῖον τοῦ σταυροῦ, συνέπτυξε τό πετραχήλι του ὑπό τήν μασχάλην καί μέ βῆμα βραδύ καί σταθερόν κατῆλθε τήν κλιτύν, πάντοτε ὄρθιος, ρίπτων ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν ἥσυχον βλέμμα πρός τάς ἐχθρικάς θέσεις, ἕως ὅτου ἔφθασε κάτω εἰς τήν χαράδραν ἀσφαλής καί ἐκτός κινδύνου.

Ὅταν τό βράδυ μετά τήν μάχην ἐπῆγα νά ἐκφράσω τόν θαυμασμόν μου, τόν εὕρον νά κάθεται σταυροπόδι εἰς τό ἀντίσκηνόν του καί νά γράφῃ τό συνηθισμένο πρός τήν παπαδιά :

- Νά εἰπῆς μέ τρόπον στή γυναῖκα τοῦ τάδε ὅτι πάει αὐτός, καί στή μάνα τοῦ δεῖνα πώς δέν θά τόν ξαναϊδῆ».

πηγή

Το κείμενο αυτό αφορά βεβαίως τους Βαλκανικούς Πολέμους, στους οποίους έλαβε μέρος ως Αξιωματικός ο N. Πετμεζάς, και δημοσιεύτηκε, πέρα από την αρχική του δημοσίευση, ως κείμενο διδασκαλίας του ελληνικού ήθους στα Νεοελληνικά Αναγνώσματα της Α΄Γυμνασίου, του ΟΕΔΒ, εκδόσεως 1963, σσ. 35-37. Αυτή ήταν η επιλογή των τότε ιθυνόντων του αντίστοιχου Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Μήπως η Αντιγόνη των κλασικών αναγνωσμάτων δεν αναφερόταν σε αντίστοιχη αυτοθυσία χάριν των θρησκευτικών καθηκόντων προς τους νεκρούς; Η σημερινή όμως κοινωνία  έχει άλλους προσανατολισμούς, γιαυτό και απουσιάζουν τέτοια κείμενα από τα αναγνωστικά των μοντέρνων σχολείων. 

ΕΠΟΣ ΤΟΥ ‘40. ΠΙΣΤΕΥΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΒΛΕΠΑΜΕ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΗ ΠΑΝΤΟΥ

Την 28η Οκτωβρίου 1940 την γνωρίζουμε κατά κύριο λόγο μέσα από σχολικά βιβλία, εορτές, άχρωμα κυβερνητικά έγγραφα και επιτηδευμένα κείμενα.

Έτσι όμως η ιστορία δεν εντυπώνεται στη μνήμη και δεν χαράσσεται στην καρδιά.

Ας ακούσουμε λοιπόν τις κραυγές των τελευταίων εκπροσώπων εκείνου του έθνους που πασχίζουν να μας ξυπνήσουν από το βαθύ μας λήθαργο.

Επαμεινώνδας Σπηλιωτόπουλος, Ακαδημαϊκός, Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στις 28 Οκτωβρίου το πρωί σήμαναν οι σειρήνες. 

Κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει.

Φόρεσα τη στολή της ΕΟΝ και πήγα στη Λέσχη των Σκαπανέων στη λεωφόρο Κηφισίας.

Εκεί ακούσαμε από το ραδιόφωνο την κήρυξη του πολέμου.

Συγκεντρωθήκαμε μερικοί και κατεβήκαμε στο κέντρο της Αθήνας όπου ήδη διαδήλωναν χιλιάδες άνθρωποι.

Επιτεθήκαμε και καταστρέψαμε τα γραφεία της ιταλικής αεροπορικής εταιρείας Αl Litoria.

Ακόμη έχω ένα μπλοκ εισιτηρίων ως ενθύμιο. Μετά συγκεντρωθήκαμε χιλιάδες κόσμος στην οδό Σταδίου.

Από κάποιο μπαλκόνι βγήκε και μας μίλησε ο Μεταξάς.

Τραγουδούσαμε εμβατήρια και ζητωκραυγάζαμε συνεχώς.

Έκλεισε ο λαιμός μου για μια εβδομάδα.

Ελένη Φραγκιά, ιδρυτικό μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης «Σπίθα»

... βγήκα στον δρόμο.

Ο κόσμος ήταν πολύ ανήσυχος.

Τότε έγινα μάρτυρας ενός αξέχαστου περιστατικού.

Μια μάνα είχε τέσσερα παλικάρια.

Είχαν κληθεί όλα στον στρατό.

Ένα ένα έβγαινε από την εξώπορτα.

Εκείνη τα σταύρωνε από το μπαλκόνι, μάζευε τα δάκρυά της και έμπαινε πάλι μέσα να ετοιμάσει το επόμενο.

Ο κόσμος, όπως σας είπα, ήταν ανήσυχος.

Ωστόσο δεν υπήρχε απογοήτευση.

Υπήρχε ένα ιδανικό, μια εμπιστοσύνη, μια υπευθυνότητα και μια ελπίδα ότι εμείς θα νικήσουμε.

Πιστεύαμε στην Παναγία την οποία βλέπαμε ζωγραφισμένη παντού, στους τοίχους, στα παράθυρα, ακόμη και στη φαντασία μας.

Αυτή μας οδηγούσε, η Παναγία η Οδηγήτρια.

Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στο ΚΕΜΧ Ναυπλίου

Δημοσίευση: 02/10/2012

Σήμερα στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Μηχανικού Ναυπλίου πραγματοποιήθηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία από τον θεοφιλέστατο Επίσκοπο Επιδαύρου         κ. Καλλίνικο, με τη συμμετοχή του Στρατιωτικού Ιερέως της IV ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ ΠΕΖΙΚΟΥ πρωτ. Ιωάννη  Καραγιάννη Λγου (ΣΙ) και των Νεοσυλλέκτων οπλιτών του Κέντρου.

  

Ο Θεοφιλέστατος ομίλησε επίκαιρα και ενθάρρυνε τους νέους οπλίτες να έχουν πίστη στο Θεό και στην Εκκλησία και τότε να μην φοβούνται τίποτα. «Όταν  έχετε μέσα σας το Χριστό και την Παναγία δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα» τους διαβεβαίωσε.

   Είναι καθιερωμένο να τελείται σε κάθε ΕΣΣΟ μια υποδειγματική Θεία Λειτουργία στους νεοσυλλέκτους οπλίτες, ώστε με αυτήν να προσεγγίζουν τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας και να βρίσκουν στήριξη και ανακούφιση σε μια οπωσδήποτε δύσκολη περίοδο της ζωής τους. Με τον τρόπο αυτό προσφέρεται και ένα πνευματικό καλωσόρισμα από την τοπική μας Εκκλησία στους νέους αυτούς που έρχονται για λίγες ημέρες στο φιλόξενο αυτό τόπο. 

πηγή  

ΤΕΛΕΤΕΣ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ

Τρίτη, 18 Σεπτεμβρίου 2012

Παρουσία του ΥΦΕΘΑ Δ. Ελευσινιώτη ύψωση σημαίας σε τρία πλοία του Πολεμικού Ναυτικού

Παρουσία του υφυπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Δημήτρη Ελευσινιώτη και του Αρχηγού ΓΕΝ Αντιναυάρχου Κοσμά Χρηστίδη, έγινε σήμερα η τελετή ύψωσης σημαίας των νεοαποκτηθέντων από το Πολεμικό Ναυτικό μονάδων Ρ/Κ ΤΙΤΑΝ, Ρ/Κ ΑΝΤΑΙΟΣ, Β/Λ ΙΣΤΡΟΣ.

Το Β/Λ ΙΣΤΡΟΣ και το Ρ/Κ ΑΝΤΑΙΟΣ διατέθηκαν στο Πολεμικό Ναυτικό από τον Οργανισμό Λιμένος Θεσσαλονίκης, ενώ το Ρ/Κ ΤΙΤΑΝ αγοράστηκε έναντι χαμηλού τιμήματος από τη Γερμανία, μετά τον παροπλισμό του στις 31 Δεκεμβρίου 2010. 

 

Το Β/Λ ΙΣΤΡΟΣ θα αποτελεί το μοναδικό πυροσβεστικό σκάφος στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας, οι ανάγκες του οποίου καλύπτονταν μέχρι σήμερα από υφιστάμενα Ρ/Κ. Τα Ρ/Κ ΑΝΤΑΙΟΣ και Ρ/Κ ΤΙΤΑΝ θα αποσυμφορήσουν τα μεγαλύτερα ρυμουλκά που κάλυπταν μέχρι σήμερα τις ανάγκες μεταφοράς Φ/ΓΔ, πυρομαχικών, ρυμούλκησης μικρών σκαφών κλπ.

Στην ομιλία του κατά τη διάρκεια της τελετής ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Ελευσινιώτης τόνισε: “Η δυσχερέστατη οικονομική συγκυρία μας ωθεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά σε αναζήτηση συνεργασίας, συνέργειας, σύμπνοιας και αλληλοβοήθειας. Σε αυτό το πνεύμα καλωσορίζω με ικανοποίηση την πρωτοβουλία του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης να προσφέρει αδαπάνως ένα ρυμουλκό και ένα πυροσβεστικό σκάφος στο Πολεμικό Ναυτικό.

 Παράλληλα και με δεδομένη την ανάγκη ανανέωσης του ρυμουλκού στόλου, καλωσορίζω την απόφαση και την υλοποίησή της, για αγορά ενός ακόμα μεταχειρισμένου ρυμουλκού από το Γερμανικό Ναυτικό. Οφείλω να τονίσω ότι τα πλοία που εντάσσονται στην ένδοξη οικογένεια του Πολεμικού Ναυτικού είναι 10 έως 30 έτη νεώτερα από τα ήδη υφιστάμενα και θα προσφέρουν σημαντικό έργο υποστήριξης στις μονάδες κρούσεως. Επίσης να υπενθυμίσω ότι στις Ένοπλες Δυνάμεις δεν πρέπει να υποβαθμίζουμε ή να παραβλέπουμε το έργο της διοικητικής μέριμνας, διότι σε αυτήν βασίζεται η απρόσκοπτη λειτουργία των μάχιμων μονάδων”.

ΣΤΗΝ ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΗΣ

Σάββατο, 8 Σεπτεμβρίου 2012

ΣΤΗΝ ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΗΣ

Με τη συμμετοχή της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης καθώς και πολλών προσκυνητών, πανηγύρισε ο Ναός της Παντανάσσης, που βρίσκεται μέσα στο Υπουργείο, επί τη εορτή του Γενεσίου της Θεοτόκου. 

Των ακολουθιών, του Μ. Εσπερινού και της Θ. Λειτουργίας, προέστη ο ηγούμενος της Πατριαρχικής Μονής της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στην Αστόρια των Η.Π.Α. Αρχιμανδρίτης Ιερόθεος Ζαχαρής. Συμμετείχαν στρατιωτικοί ιερείς με επικεφαλής τον διευθυντή του Σώματος Στρατιωτικών Ιερέων πρωτοπρεσβύτερο Νικόλαο Γουρδούπη. 

Στην ακολουθία του Εσπερινού τον θείο λόγο κήρυξε ο Αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Μαρμαρινός Διευθυντής Γ.Σ.Ι./ΓΕΝ και στην Θ. Λειτουργία ο Αρχιμ. Ιερόθεος Ζαχαρής. Μετά την Θεία Λειτουργία έγινε η λιτάνευση της ιεράς εικόνος του Γενεσίου της Θεοτόκου. Στρατιωτικά αγήματα και η μπάντα του Στρατού απέδωσαν τιμές. 

Στους εορτασμούς συμμετείχαν οι υφυπουργοί Εθνικής Αμύνης Παναγιώτης Καράμπελας και Δημήτριος Ελευσινιώτης, οι Αρχηγοί ΓΕΣ Αντιστράτηγος Κωνσταντίνος Γκίνης, ΓΕΝ Αντιναύαρχος Κοσμάς Χρηστίδης και ΓΕΑ Αντιπτέραρχος (Ι) Αντώνιος Τσαντηράκης, πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό του ΓΕΕΘΑ και πολλοί φιλέορτοι.

ΠΗΓΗ

Κήρυγμα στον Ι.Ν. Παντανάσσης 7 Σεπ. 2012

Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΣΟΥ ΘΕΟΤΟΚΕ

ΧΑΡΑΝ ΕΜΗΝΥΣΕ ΠΑΣΗ ΤΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ

                                                          

Εορτάζει αγαπητοί αδελφοί και πατέρες,

εορτάζει και πανηγυρίζει η αγία μας Εκκλησία, απόψε και αύριο, ΄΄Το γενέθλιον της Υπεραγίας Δεσποίνης  ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας΄΄, όπως ακριβώς σημειώνει ο ιερός συναξαριστής. Χαίρεται και αγαλλιάται κάθε ορθόδοξη χριστιανική ψυχή με την γέννηση της Παναγίας μας για δύο κυρίως λόγους:

πρώτον γιατί αυτή καθ’ αυτή η γέννησις της Παναγίας μας είναι ένα θαύμα του Θεού, αποτέλεσμα των δια βίου θερμών προσευχών των στείρων μέχρι τότε γονέων της, των αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης. Η γέννηση αυτή είναι  απόδειξη ότι ο Θεός εισακούει τις προσευχές των πιστών συζύγων, οι οποίοι ακόμα και στα βαθειά τους γεράματα δεν παύουν  να ελπίζουν και να παρακαλούν το Θεό να αφαιρέσει το όνειδος αυτό της ατεκνίας τους με τη βεβαιότητα  πως αν ο Θεός θέλει  μπορούν να υπερβληθούν τα  όρια και τα εμπόδια της φύσεως και της επιστήμης και να αποκτήσουν το δώρο αυτό του Θεού ένα παιδί, μια νέα ζωή, που θα γεμίσει χαρά τη ζωή τους.

Η δεύτερη και μεγαλύτερη αιτία χαράς για την ανθρωπότητα ολόκληρη είναι γιατί με τη γέννηση της Θεοτόκου αρχίζει μια διαδικασία, μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο της Θείας οικονομίας για τη σωτηρία του κόσμου, για την επιστροφή του εκπεσόντος ανθρώπου στον χαμένο Παράδεισο, στην κοινωνία με το Θεό που είχαν οι πρωτόπλαστοι πριν αμαρτήσουν και εκπέσουν από τον παράδεισο της τρυφής.

 Είναι η ροδόχροος αυγή η Παναγία μας η οποία ανατέλλει τον  Ήλιον της Δικαιοσύνης, τον Κύριό μας Ιησού Χριστού.

 ΄΄Και λύσας την κατάρα  έδωκεν την ευλογίαν…΄΄. Ποια είναι η κατάρα αυτή; Είναι η αμαρτία, είναι η παρακοή των πρωτοπλάστων, είναι η κατάρα, η κληρονομιά της Εύας. ΄΄Ιωακείμ και Άννα ονειδισμού ατεκνίας και Αδάμ και Εύα εκ της φθοράς του θανάτου ηλευθερώθησαν άχραντε εν τη αγία γεννήσει σου… ΄΄. Η απελευθέρωση της Εύας και της ανθρωπότητας ολόκληρης από το ζυγό της αμαρτίας και του θανάτου, που επιβλήθηκε από την παρακοή της προμήτορος έρχεται σήμερα με τη γέννηση της Θεοτόκου, με την υπακοή και τη συμμόρφωσή της στο θέλημα του θεού. ΄΄Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου΄΄  ήταν η ανταπόκρισή της στον  χαιρετισμό  και την πρόσκληση του Αρχαγγέλου κατά τον Ευαγγελισμό.     Η απελευθέρωση και σωτηρία του ανθρώπου από την αμαρτία, που γίνεται πραγματικότητα με τη σταυρική θυσία και την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού προεορτάζεται σήμερα, ως συντελεσμένο ήδη γεγονός, με τη γέννηση της Θεοτόκου γιατί  αυτή είναι ακριβώς η έναρξη της διαδικασίας, που ολοκληρώνεται στον Γολγοθά και στο κενό μνημείο. Η κατάρα λοιπόν εκ της ανυπακοής της παλαιάς Εύας, που έφερε τον θάνατο, λύεται με την Ευλογία που πηγάζει από την υπακοή της νέας Εύας, της Παναγίας μας, στο θέλημα του Θεού. Ευλογία είναι αυτός ο ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ο οποίος  ΄΄… καταργήσας τον θάνατον εδωρήσατο ημίν ζωήν την αιώνιον.΄΄

Δεν είναι όμως μόνο η προοπτική η οποία ανοίγεται για την ανθρωπότητα με τη γέννηση της Παναγίας μας πηγή χαράς. Το ίδιο το γεγονός, η ζωή, η ύπαρξη, η παρουσία της Παναγίας μας είναι πηγή χαράς και πηγή δυνάμεως. Υπάρχουν έργα πολύ μεγάλα, υπάρχουν προβλήματα ανυπέρβλητα, που δε μπορεί μόνος του ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει. Χρειάζεται την επέμβαση του Θεού, χρειάζεται να γίνει το θαύμα. Αυτό που απομένει σε μας είναι να αναζητήσουμε τις προϋποθέσεις του θαύματος, τις αρετές εκείνες που είχε η Παναγία μας  για να προσελκύσει τη χάρη του Θεού και να συντελέσει στην επιτέλεση του μεγαλύτερου θαύματος που υπήρξε ποτέ, αυτό της θείας ενανθρωπήσεως.

Α)  Η Παναγία μας πρώτη απ΄ όλες τις αρετές είχε τη βαθειά πίστη και εμπιστοσύνη στην πρόνοια και στην αγάπη του Θεού. Ζούσε για το Θεό, ανέπνεε με το Θεό. Ως δώρο του Θεού στους άτεκνους γονείς της αφιερώνεται από μικρή παιδίσκη στο Ναό του Θεού και ολόκληρη η ζωή της εμπνέεται και καθορίζεται από τη πίστη της στο Θεό.

Β)   Η καθαρότητα και η αγνότητα της ψυχής και του σώματος, των σκέψεων, και των προθέσεων της Παναγίας μας είναι αποτέλεσμα της βαθειάς πίστεώς της στο Θεό. Η ζωή της ήταν απαύγασμα της πίστεως αυτής. Σκοπός της ζωής της η καταπολέμηση των ανθρωπίνων παθών και αδυναμιών, η διαμόρφωση του χαρακτήρα της σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Γ)  Στην κρίσιμη στιγμή του Ευαγγελισμού η προθυμία και υπακοή στο κάλεσμα του Θεού, ήταν το αποκορύφωμα της αρετής της Θεοτόκου. Η υπακοή στο θέλημα του Θεού, η ανάληψη της υψηλής αποστολής της, της άγνωστης ή ακατανόητης, η προθυμία στην ανάληψη και επιτέλεση του καθήκοντος είναι το μεγαλείο της Θεομήτορος. ΄΄Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου΄΄.

Στις αρχές του νέου εκκλησιαστικού έτους, αδελφοί, που άρχισε ήδη την πρώτη Σεπτεμβρίου, η αγία μας Εκκλησία τοποθετεί την εορτή της Γεννήσεως της Θεοτόκου, όχι μόνο ως αρχή του ετήσιου κύκλου των θεομητορικών και δεσποτικών εορτών. Είναι κυρίως η εορτή αυτή μια προτροπή και μια υπενθύμιση στον καθένα από εμάς ώστε όποιο έργο κι αν έχουμε να επιτελέσουμε στο νέο αυτό δημιουργικό και εκκλησιαστικό έτος, όσο μεγάλα κι αν είναι τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε ως πρόσωπα, ως κοινωνία, ως ανθρωπότητα, μπορούμε να επιτελέσουμε θαύματα αν έχουμε τις προϋποθέσεις του θαύματος που υποδεικνύει με τη ζωή και το παράδειγμά της η Παναγία μας. Μόνο με τις αρετές και τις αξίες της βαθειάς πίστεως στη βοήθεια και τη δύναμη του Θεού, της καθαρότητας της ψυχής και του σώματος, και της προθυμίας μας να αναλάβουμε το καθήκον και το χρέος που μας αναθέτει η Πατρίδα, η Κοινωνία, η Οικογένεια, και ουσιαστικά είναι εντολή και πρόσκληση του Θεού, μπορούμε να υπερβούμε την κρίση.

Ας ακολουθήσουμε την Παναγία μας, την Υπέρμαχο Στρατηγό του Έθνους μας και του λαού μας στον δρόμο στον οποίο μας οδηγεί. Αυτή είναι η μόνη μας ελπίδα, η μόνη διέξοδος στα αδιέξοδα που εμείς με τις αμαρτίες μας έχουμε δημιουργήσει. Αμήν.

                                                  Αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Δ. Μαρμαρινός

                     Δντής Γρ. Στρ. Ιερέων ΓΕΝ

ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΗΣ ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑΣ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΗΣ

Παρασκευή, 7 Σεπτεμβρίου 2012

ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΗΣ ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑΣ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΗΣ

Απόψε στον Μ. Εσπερινό της εορτής του Γενεσίου της Θεοτόκου στον πανηγυρίζοντα Ι.Ναό της Παντανάσσης μέσα στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης.

Της ακολουθίας προεξήρχε ο ηγούμενος της Πατριαρχικής Μονής της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στην Αστόρια των Η.Π.Α. Αρχιμανδρίτης Ιερόθεος Ζαχαρής. Συμμετείχαν στρατιωτικοί ιερείς με επικεφαλής τον διευθυντή του Σώματος Στρατιωτικών Ιερέων πρωτοπρεσβύτερο Νικόλαο Γουρδούπη. 

Κήρυξε ο Αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Μαρμαρινός.

Και οι πιστοί, στρατιωτικοί και πολίτες, επικαλούνταν την πρεσβεία της Θεοτόκου.

Αύτη η ημέρα Κυρίου, αγαλλιάσθε λαοί.

ΠΗΓΗ