Ο Ιερέας του Ναυτικού στο Ακριτικό Καστελόριζο

Στα μέσα του περασμένου Μαΐου ο Διευθυντής Γραφείου Στρατιωτικών Ιερέων του ΓΕΝ Αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Μαρμαρινός επισκέφτηκε τα ακριτικά Ναυτικά Παρατηρητήρια και “Ξιφιόπλοια” της νήσου Ρόδου και του Καστελόριζου. Mε την επιστροφή του απέστειλε στη ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ, το ακόλουθο σημείωμα:

Ο Ιερέας του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού στο Ακριτικό Καστελόριζο

Ο προορισμός της ποιμαντικής επίσκεψης στην ακριτική έπαλξη του Ελληνισμού, το ηρωικό Καστελόριζο, προέκυψε ασφαλώς από την αυξανόμενη σημασία που αποκτά η ευρύτερη περιοχή μεταξύ Ρόδου και Κύπρου μετά την πρόσφατη ανακάλυψη υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της Κύπρου και του Ισραήλ. Το πανέμορφο αυτό και γραφικό ακριτικό νησί της Δωδεκανήσου, πέρα από ένα πολύτιμο κομμάτι ελληνικής γης, κατέχει μια μοναδική θέση-κλειδί για τον καθορισμό και τη διασφάλιση της ελληνικής ΑΟΖ στην περιοχή.

Εκτός όμως από τα γεωστρατηγικά σχέδια και τις υφιστάμενες και σχεδιαζόμενες υποδομές υπάρχουν και οι άνθρωποι που τις στελεχώνουν, το στρατεύσιμο και το μόνιμο προσωπικό, που υπηρετούν την Πατρίδα στην εσχατιά αυτή της ελληνικής επικράτειας και έχουν και αυτοί προφανώς ανάγκες πνευματικής και ψυχολογικής υποστήριξης για την επιτέλεση της αποστολής τους.

Στην απόφαση, βεβαίως, αυτή, συνετέλεσε ουσιαστικά και το περιοδικό «ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΣ», στο εξώφυλλο του οποίου, στο τεύχος Φεβρουαρίου 2012, φάνταζε τόσο ζωντανό το λιμάνι του Καστελόριζου και τόσο κοντά η απέναντι τουρκική ακτή, ώστε δημιουργούσε στον καθένα την επιθυμία να το επισκεφθεί, και να κάνει κάτι, οτιδήποτε, για να στηρίξει τους ακρίτες που το υπερασπίζονται.

Πριν από δέκα χρόνια, ως Στρατιωτικός ιερέας τότε της ΑΣΔΕΝ, είχα πάλι επισκεφθεί το Καστελόριζο, και τη γειτονική νήσο Ρω, με την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και τον τάφο της ηρωικής Δέσποινας Αχλαδιώτου, της Κυράς της Ρώ, από την εκδημία μάλιστα της οποίας συμπληρώνονται φέτος 30 ακριβώς χρόνια (13 Μαΐου 1982). Η τότε όμως σύντομη επίσκεψή μας, δεν ικανοποίησε την επιθυμία μας να μείνουμε και να περπατήσουμε στο νησί και να γνωρίσουμε τους θαυμάσιους κατοίκους του.

Τα πολεμικά μας πλοία και ο αγιασμός εν πλω

Το Πολεμικό Ναυτικό, με την υποβολή του αιτήματος, ενθάρρυνε την ποιμαντική αυτή επίσκεψη στο Ναυτικό Σταθμό Ρόδου και στα Ναυτικά Παρατηρητήρια Ρόδου και Μεγίστης και διέθεσε μάλιστα την Κανονιοφόρο ΟΡΜΗ για τη μετάβασή μας από τη νήσο Ρόδο στο Καστελόριζο. Η Επαφή μας με το μόνιμο και στρατεύσιμο προσωπικό του ΝΑΣΡΟ, οι λατρευτικές ευκαιρίες που είχαμε, το Χριστός Ανέστη! που αξιωθήκαμε να ψάλλουμε σε όλα τα Παρατηρητήρια έδειξαν ανθρώπους που είναι γεμάτοι από Χριστό και Ελλάδα, που έχουν συνείδηση της υψηλής εθνικής αποστολής τους και πάθος για να επιτελέσουν όσο το δυνατόν τελειότερα το καθήκον τους προς την Πατρίδα.

Ολοκληρώνοντας τις επισκέψεις στα Παρατηρητήρια της Ρόδου, αναμέναμε το βράδυ να καταφτάσει και η Κ/Φ ΟΡΜΗ για να «σκαντζάρει» το άλλο «ξιφιόπλοιο»  την ΤΠΚ ΠΕΖΟΠΟΥΛΟΣ, την οποία και ευλογήσαμε με την ολοκλήρωση της αποστολής της πριν επιστρέψει στη βάση της. Οι γείτονές μας όμως δεν είχαν σκοπό να αφήσουν το πλήρωμα της Κ/Φ ΟΡΜΗ να ξεκουραστεί από το ολοήμερο κοπιαστικό ταξίδι. Με το που έδεσαν στη Ρόδο αμέσως έλαβαν σήμα να σπεύσουν για παρακολούθηση νυχτερινής άσκησης των γειτόνων από την οποία δεν επέστρεψαν πριν τις 2 τα ξημερώματα, και το πρωί στις 6 ήταν όλοι στο πόδι για την προγραμματισμένη αναχώρησή μας για Καστελόριζο. Οι αντοχές του Κυβερνήτη και του πληρώματος θα πρέπει να είναι εξασκημένες σε υψηλές επιδόσεις για να μπορούν να αντέχουν σε τόσες συνεχείς απαιτήσεις της αποστολής τους.

Χαιρετισμός στην Κ/Φ Νικηφόρος

Η απόσταση των 72 ναυτικών μιλίων μέχρι το Καστελόριζο καλύφθηκε σε 4 με 5 ώρες, με ευχάριστες εκπλήξεις, όπως το κοπάδι με τα δελφίνια, που έστησαν χορό για κάμποση ώρα γύρω από το πλοίο καθώς και η πάντα συγκινητική στις μακρινές αυτές συντεταγμένες συνάντηση με αδελφό πλοίο, την Κ/Φ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ, που χαιρετίσαμε λίγο έξω από τη Ρω, καθώς επέστρεφε από αποστολή στο Λίβανο.

Ο αγιασμός εν πλω για τους μη άμεσα εμπλεκόμενους στην κίνηση του πλοίου, ήταν για το πλήρωμα και για τον ιερέα μια από καιρό ζητούμενη εμπειρία, αλλά και ένα παράπονο για όσους δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν, έστω και αν τους ευλόγησε στο τέλος ο ιερέας στο πόστο του καθενός.

Στο Καστελόριζο

Το νησί του Καστελόριζου φάνταζε σε λίγο μπροστά μας και οι «αρχές» του τόπου μάς περίμεναν στην προβλήτα. Ο παπα Γιώργης, εφημέριος και σύμβολο τόσα χρόνια του νησιού,  ο Διοικητής του Τάγματος, ο τελώνης του νησιού, που μόλις πριν λίγο είχε επιθεωρήσει την Κ/Φ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ. Δεν είναι και μικρή υπόθεση γι αυτούς να καταφθάνει πλοίο του Π.Ν. και μάλιστα με τον ιερέα του ΓΕΝ και τον Διοικητή ΝΑΣΡΟ που μας συνόδευε. 

Το Καστελόριζο και η Μικρασία όπως τα αγναντεύει το Ναυτικό Παρατηρητήριο

Ιεραρχώντας τις προτεραιότητες ευλογήσαμε πρώτα το νέο ναυτικό Παρατηρητήριο του Νησιού, στην κορυφή του Καστελόριζου, που με το ραντάρ του ελέγχει όλη την περιοχή μέχρι τα χωρικά ύδατα της Κύπρου. Είναι επανδρωμένο με μόνιμο και στρατεύσιμο προσωπικό,  ναύτες που υπηρετούν τη θητεία τους τόσο μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, οι οποίοι όμως κάθε άλλο παρά παραπονιούνται για εξόδους   και υπηρεσίες. Ήσαν όλοι τους υπερήφανοι για την αποστολή τους να χτενίζουν με το βλέμμα τους το απέραντο γαλάζιο που ανοιγόταν μπροστά στα λαμπερά και αποφασιστικά μάτια τους και να ανιχνεύουν με τα κιάλια και τα ραντάρ του Π.Ν για πιθανούς στόχους. 

ΔΑΝ Μεγίστης

Στη συνέχεια στο Τάγμα του νησιού μάς περίμεναν, μεσημέρι πια, οι λίγοι αξιωματικοί και αρκετοί Στρατιώτες για να προσευχηθούμε και να ψάλλουμε το Χριστός Ανέστη! το νικητήριο αυτό παιάνα της χριστιανικής μας πίστης. Προσευχηθήκαμε με τη βεβαιότητα της παρουσίας του αναστάντος Χριστού ανάμεσά μας κατά τη διαβεβαίωση που έδωσε ο ίδιος ο Κύριος προς τους μαθητές Του ότι «ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28,20)  και «ὅπου εἰσί δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ.18,20). Είναι γεγονός ότι την ανάγκη της προσευχής την αισθάνονται περισσότερο όσοι βρίσκονται εμπερίστατοι σε κινδύνους και δυσκολίες της ζωής παρά όσοι είναι ασφαλείς, αυτάρκεις και βολεμένοι. Οι ναυτικοί μας για παράδειγμα και οι ακρίτες των συνόρων μας, που γνωρίζουν από φουρτούνες και αντιξοότητες, έχουν μεγαλύτερη αίσθηση της ανάγκης βοήθειας του Θεού καθώς και εμπειρία της θαυμαστής παρουσίας και σωτηρίας Του. Γι αυτό και η επίσκεψη και η ευλογία του ιερέα τούς ήταν όχι μόνο ευπρόσδεκτη και ευχάριστη, τους ήταν αναγκαία.

Στη βραχονησίδα Στρογγύλη

Στρογγύλη:Το καΐκι περιμένει τους... ορειβάτες

Μετά το μεσημέρι το πλήρωμα της   Κ/Φ ΟΡΜΗ έπρεπε να ετοιμαστεί για την επιστροφή, ενώ ο ιερέας μαζί με το Στρ. Διοικητή ετοιμάστηκαν να επιβιβαστούν σε καΐκι για τη νοτιότερη γειτονική  βραχονησίδα Στρογγύλη. Ο φάρος στην κορυφή της νησίδας είχε φαροφύλακα, υπαξιωματικό του Π.Ν. που μας περίμενε, και η μικρή στρατιωτική φρουρά του νησιού, που φιλοξενείται στους παρακείμενους χώρους του φάρου, ξαφνιάστηκαν ευχάριστα όταν αντίκρισαν στρατιωτικό ιερέα να ανεβαίνει εκεί ψηλά διατεθειμένο να τελέσει αγιασμό και να ψάλλει το Χριστός Ανέστη στο ακρότατο αυτό νησάκι της ελληνικής επικράτειας. 

 Επιστροφή στο Καστελόριζο

Το σχεδόν κάθετο μονοπάτι ανάμεσα στα βράχια που οδηγούσε στην κορυφή του νησιού δε στάθηκε ικανό να μας αποθαρρύνει, ούτε και να περιορίσει τη διάθεση των ηρωικών παιδιών μας που υπηρετούν εκεί και χρειάστηκε να μεταφέρουν στα χέρια τα εφόδια και τα τρόφιμα που τους παραδώσαμε. Συμμετείχαν και παρακολούθησαν όλοι, με μοναδική προσοχή και κατάνυξη τον αγιασμό και την ομιλία που τελέσαμε.

Στα Πάταρα της Λυκίας

Κάπου εδώ θα έπρεπε να ολοκληρωθεί η περιγραφή της ποιμαντικής επίσκεψης του ιερέα ΓΕΝ στα ακριτικά νησιά, παραλείποντας ως αυτονόητες τις διαδικασίες και το πολύωρο ταξίδι επιστροφής (τέσσερις ώρες περίπου  μέχρι τη Ρόδο και δεκαέξι ώρες με το πλοίο Ρόδος - Πειραιά). Η εγγύτητα όμως του Καστελόριζου με την απέναντι Μικρασιατική ακτή και οι πατροπαράδοτοι θησαυροί που φυλάχτηκαν για αιώνες από τον Μικρασιατικό Ελληνισμό και παραμένουν αλησμόνητοι εκεί, δεν επέτρεψαν την άμεση επιστροφή του ιερέα.

Η ίδια η πατρίδα του Αγίου Νικολάου, του αγίου προστάτη του Ελληνικού Ναυτικού, τα Πάταρα της Λυκίας βρίσκονταν τόσο κοντά, λίγα χιλιόμετρα βόρια του Κας, της αρχαίας Αντιφέλου, που αγναντεύαμε ακριβώς απέναντι στην τουρκική ακτή. Τα Μύρα της Λυκίας, η επισκοπική έδρα, η εκκλησία και ο τάφος του Αγίου Νικολάου, αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας απέχουν μόλις σαράντα χιλιόμετρα προς τα νότια του Κας. Θεωρήσαμε λοιπόν υποχρέωσή μας να μεταβούμε στην εκκλησία του Αγίου μας, να προσκυνήσουμε τον τάφο του και να τον ευχαριστήσουμε για την άγρυπνη προστασία του σε κάθε πλοίο που κινδυνεύει, σε κάθε ναυτικό μας που επικαλείται τη βοήθειά του την ώρα της φουρτούνας και της καταιγίδας, στη θάλασσα και στη ζωή.

Ένα θαυμάσια διατηρημένο αρχαίο θέατρο, οι λαξευτοί στο βράχο αρχαίοι Λυκιακοί τάφοι και η ίδια η Εκκλησία του αγίου Νικολάου μαζί με τον τάφο που φύλασσε το σκήνωμά του πριν μεταφερθεί στο Μπάρι της Ιταλίας το 1087, ήταν όλα γεμάτα από επισκέπτες και προσκυνητές. Αλησμόνητη θα μου μείνει η ευσέβεια και τα δάκρια των Ρώσων προσκυνητών που κατέκλυζαν το ναό και με κατάνυξη και υπομονή περίμεναν τη σειρά τους για να προσκυνήσουν με ευλάβεια τον τάφο του αγίου Νικολάου. Η χαρά και η έκπληξή τους ήταν μεγάλη όταν αντίκρισαν  Έλληνα ρασοφόρο ιερωμένο να ψάλλει με υγρά από συγκίνηση μάτια, το «Κανόνα πίστεως…» μέσα στη μεγαλόπρεπη αυτή Εκκλησία, που λειτουργεί πλέον ως μουσείο. 

Η Εκκλησία του Αγ. Νικολάου ως μουσείο Άγιου Βασίλη

Μόνο οι ξεθωριασμένες ελληνικές επιγραφές στις ελάχιστες σωζόμενες τοιχογραφίες μαρτυρούσαν για τον πολιτισμό που ανέδειξε αυτά τα μνημεία και τα διατήρησε για αιώνες ζωντανά μέχρι το 1922, όταν σίγησαν και οι ψαλμωδίες και οι καμπάνες και έσβησαν τα καντήλια και τα θυμιατά. Πολλοί πλησίασαν να λάβουν την ευλογία του ιερέα. Η κοινή πίστη, ενώνει τις καρδιές και διασφαλίζει τη μνήμη και τη γνώση και τη διάρκεια. Εμείς οι Έλληνες πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε τους θησαυρούς της πίστεώς μας και του πολιτισμού μας και μετά να θυμίζουμε και στους άλλους λαούς τα θαυμαστά αυτά μνημεία και τα θαύματα του Ελληνισμού και της χριστιανοσύνης.

Μακάρι οι εκεί προσευχές μας να βρουν ευήκοα τα ώτα του Αγίου μας και να επιτελέσει άλλο ένα θαύμα για το σκάφος της Πατρίδας μας που κλυδωνίζεται και να μας οδηγήσει σε εύδιους και ασφαλείς λιμένες.

Όσο για τα δίκαια της θάλασσας και το διαφαινόμενο υποθαλάσσιο πλούτο, που θα μπορούσε να ανακουφίσει τις επιτακτικές ανάγκες του λαού μας, μόνο με τη συνεχή παρουσία μας εκεί μπορούμε να τα διασφαλίσουμε και να τα εκμεταλλευτούμε, κάνοντας και πάλι την  Πατρίδα μας υπερήφανη, φωτεινό φάρο πολιτισμού και αξιοπρέπειας προς όλους τους λαούς της γης.