Πατήρ Νεόφυτος: Ένας ιερέας ξεχωριστός
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
Τον πατέρα Νεόφυτο γνωρίζουν πολλοί, ειδικά όσοι κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής τους θητείας ή της εκπαίδευσής τους πέρασαν από τις μονάδες της Καλαμάτας.
Ο 90χρόνος πλέον πατήρ Νεόφυτος, αν και τυπικά έχει αποσυρθεί, συνεχίζει να δίνει το «παρών» σε τελετές, κυρίως, της Πολεμικής Αεροπορίας.
Μπορεί τα χρόνια που κουβαλά, όπως και οι εμπειρίες του, να είναι πολλά, όμως με χαρά μάς μίλησε και μας έκανε μια σύντομη «ξενάγηση» στη στρατιωτική του θητεία, που ουσιαστικά για ένα στρατιωτικό ιερέα δεν τελειώνει ποτέ.
Μπήκε στο χώρο της Εκκλησίας το 1954, όταν ο τότε μητροπολίτης Δασκαλάκης τον ένταξε στο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο. Στη συνέχεια πήγε στη Μονή Βουλκάνου, όπου και μόνασε και έγινε ιεροδιάκονος.
Όταν ο τότε ηγούμενος μακαριστός Γαλακτίων εκοιμήθη, ο μητροπολίτης έχρισε τον πατέρα Νεόφυτο ηγούμενο στη Μονή Βουλκάνου, στην οποία ανήκει έως και σήμερα.
Στην εν λόγω Μονή έμεινε για 25 χρόνια και όταν μιλά για αυτή, νοσταλγία και αγάπη τον κυριεύει.
Στη συνέχεια, όταν εκοιμήθη ο μακαριστός μητροπολίτης Δασκαλάκης, ο π. Νεόφυτος ζήτησε από τον τοποτηρητή Ευστάθιο να του δώσει την άδεια να πάει να σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη.
Ωστόσο, κάνει το μεγάλο βήμα και αποφασίζει να φύγει για τη Βιέννη, ώστε να σπουδάσει στην εκεί Θεολογική Σχολή. Στη Βιέννη, έπειτα από προτροπή του εκεί μητροπολίτη, θα βγάλει τα ράσα και θα φορέσει πολιτικά, αφού υπήρχε θέμα στην περιοχή με τους Ισραηλίτες.
Μπορεί εκεί να βρέθηκε για σπουδές, αλλά διέκριναν την αγάπη του νεαρού τότε Νεόφυτου για την Εκκλησία και έτσι τον έβαλαν να λειτουργεί στις ελληνικές εκκλησίες.
Ένα πρόβλημα υγείας, όμως, του φοιτητή/ιερομόναχου θα τον γυρίσει πίσω στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη, όπου θα συνεχίσει τις σπουδές του.
Μπορεί τα χρόνια που κουβαλά, όπως και οι εμπειρίες του, να είναι πολλά, όμως με χαρά μάς μίλησε και μας έκανε μια σύντομη «ξενάγηση» στη στρατιωτική του θητεία, που ουσιαστικά για ένα στρατιωτικό ιερέα δεν τελειώνει ποτέ.
Μπήκε στο χώρο της Εκκλησίας το 1954, όταν ο τότε μητροπολίτης Δασκαλάκης τον ένταξε στο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο. Στη συνέχεια πήγε στη Μονή Βουλκάνου, όπου και μόνασε και έγινε ιεροδιάκονος.
Όταν ο τότε ηγούμενος μακαριστός Γαλακτίων εκοιμήθη, ο μητροπολίτης έχρισε τον πατέρα Νεόφυτο ηγούμενο στη Μονή Βουλκάνου, στην οποία ανήκει έως και σήμερα.
Στην εν λόγω Μονή έμεινε για 25 χρόνια και όταν μιλά για αυτή, νοσταλγία και αγάπη τον κυριεύει.
Στη συνέχεια, όταν εκοιμήθη ο μακαριστός μητροπολίτης Δασκαλάκης, ο π. Νεόφυτος ζήτησε από τον τοποτηρητή Ευστάθιο να του δώσει την άδεια να πάει να σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη.
Ωστόσο, κάνει το μεγάλο βήμα και αποφασίζει να φύγει για τη Βιέννη, ώστε να σπουδάσει στην εκεί Θεολογική Σχολή. Στη Βιέννη, έπειτα από προτροπή του εκεί μητροπολίτη, θα βγάλει τα ράσα και θα φορέσει πολιτικά, αφού υπήρχε θέμα στην περιοχή με τους Ισραηλίτες.
Μπορεί εκεί να βρέθηκε για σπουδές, αλλά διέκριναν την αγάπη του νεαρού τότε Νεόφυτου για την Εκκλησία και έτσι τον έβαλαν να λειτουργεί στις ελληνικές εκκλησίες.
Ένα πρόβλημα υγείας, όμως, του φοιτητή/ιερομόναχου θα τον γυρίσει πίσω στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη, όπου θα συνεχίσει τις σπουδές του.
Το 1962 θα μπει στη ζωή του και ο στρατός, αφού του πρότειναν να γίνει στρατιωτικός ιερέας, μια πρόταση που, όπως μας είπε, δεν μπορούσε να αρνηθεί.
Το 1967 του πρότειναν να γίνει μητροπολίτης Παραμυθίας, πρόταση που αρνήθηκε, αφού θεώρησε ότι ήταν μη ηθικό, μιας και ο προκάτοχος στη Μητρόπολη διώχθηκε από την τότε κυβέρνηση.
Έτσι ξεκίνησε από το Γενικό Επιτελείο Στρατού και βρέθηκε στην Τρίπολη, όμως η δικτατορία του Παπαδόπουλου αλλάζει την πορεία του, αφού η τότε κυβέρνηση αποφάσισε να σκοτώσει τους φυλακισμένους κουμμουνιστές, μια απόφαση που ο ίδιος χαρακτήρισε έγκλημα και χάρη στη δική του παρέμβαση οι κρατούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι το 1969.
Επίσης, διαπίστωσε ότι είχε συγγενείς στα γεγονότα της Πηγάδας, κάτι που τον φόβισε και έτσι αποφάσισε να έρθει στην Καλαμάτα και να αφήσει ελεύθερους και τους κρατουμένους στην πόλη.
Μετά την Τρίπολη ήρθε ως ιερέας στην Αεροπορία Καλαμάτας και από τότε ζει μόνιμα σε ένα μικρό σπίτι που του έχει παραχωρηθεί στη Διασπορά, ενώ τυπικά πλέον είναι συνταξιούχος με το βαθμό του Ταξιάρχου, όμως δηλώνει και νιώθει ένας απλός καλόγερος, καθημερινά δε αισθάνεται την αγάπη των όλων.
Παράπονό του είναι ότι η διατριβή που έκανε στη Βιέννη με τίτλο «Η προσφορά των Μονών της Πελοποννήσου στον υπέρ ελευθερίας αγώνα» δεν εκδόθηκε σε βιβλίο, κάτι που θέλει πολύ να κάνει, όμως αυτό απαιτεί χρήματα.
Ο λόγος που θέλει να εκδοθεί αυτό το βιβλίο είναι για να φανεί η συνεισφορά της Μονής του Βουλκάνου στον Αγώνα, αφού, όπως μας λέει, έχει προσφέρει πολλά.
Χαρακτηριστικά, μας ανέφερε τον Αγάπιο που ήταν διάκονος του Παλαιών Πατρών Γερμανού και ήταν από τη Μονή Βουλκάνου, ενώ καταγόταν από τον Άρι.
Μιλώντας μαζί του για τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, μας λέει ότι από πλευράς πίστεως τα πράγματα δεν είναι καλά, αφού η νεολαία δεν έρχεται σε επαφή με την Εκκλησία σε σχέση με το παρελθόν.
Μπορεί παλιότερα να μην υπήρχαν σχολεία και πανεπιστήμια σαν αυτά που έχουμε σήμερα, αλλά ο κόσμος ήξερε με το «νι και με το σίγμα» τι σημαίνει Χριστός, ήξεραν για την Παναγία και πολλά ακόμα πράγματα σχετικά με τη θρησκεία.
Τέλος, κάλεσε τον κόσμο να γυρίσει στην Εκκλησία και να αποκτήσει ξανά τον πνευματικό του, καθώς μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει η χώρα.
Το 1967 του πρότειναν να γίνει μητροπολίτης Παραμυθίας, πρόταση που αρνήθηκε, αφού θεώρησε ότι ήταν μη ηθικό, μιας και ο προκάτοχος στη Μητρόπολη διώχθηκε από την τότε κυβέρνηση.
Έτσι ξεκίνησε από το Γενικό Επιτελείο Στρατού και βρέθηκε στην Τρίπολη, όμως η δικτατορία του Παπαδόπουλου αλλάζει την πορεία του, αφού η τότε κυβέρνηση αποφάσισε να σκοτώσει τους φυλακισμένους κουμμουνιστές, μια απόφαση που ο ίδιος χαρακτήρισε έγκλημα και χάρη στη δική του παρέμβαση οι κρατούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι το 1969.
Επίσης, διαπίστωσε ότι είχε συγγενείς στα γεγονότα της Πηγάδας, κάτι που τον φόβισε και έτσι αποφάσισε να έρθει στην Καλαμάτα και να αφήσει ελεύθερους και τους κρατουμένους στην πόλη.
Μετά την Τρίπολη ήρθε ως ιερέας στην Αεροπορία Καλαμάτας και από τότε ζει μόνιμα σε ένα μικρό σπίτι που του έχει παραχωρηθεί στη Διασπορά, ενώ τυπικά πλέον είναι συνταξιούχος με το βαθμό του Ταξιάρχου, όμως δηλώνει και νιώθει ένας απλός καλόγερος, καθημερινά δε αισθάνεται την αγάπη των όλων.
Παράπονό του είναι ότι η διατριβή που έκανε στη Βιέννη με τίτλο «Η προσφορά των Μονών της Πελοποννήσου στον υπέρ ελευθερίας αγώνα» δεν εκδόθηκε σε βιβλίο, κάτι που θέλει πολύ να κάνει, όμως αυτό απαιτεί χρήματα.
Ο λόγος που θέλει να εκδοθεί αυτό το βιβλίο είναι για να φανεί η συνεισφορά της Μονής του Βουλκάνου στον Αγώνα, αφού, όπως μας λέει, έχει προσφέρει πολλά.
Χαρακτηριστικά, μας ανέφερε τον Αγάπιο που ήταν διάκονος του Παλαιών Πατρών Γερμανού και ήταν από τη Μονή Βουλκάνου, ενώ καταγόταν από τον Άρι.
Μιλώντας μαζί του για τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, μας λέει ότι από πλευράς πίστεως τα πράγματα δεν είναι καλά, αφού η νεολαία δεν έρχεται σε επαφή με την Εκκλησία σε σχέση με το παρελθόν.
Μπορεί παλιότερα να μην υπήρχαν σχολεία και πανεπιστήμια σαν αυτά που έχουμε σήμερα, αλλά ο κόσμος ήξερε με το «νι και με το σίγμα» τι σημαίνει Χριστός, ήξεραν για την Παναγία και πολλά ακόμα πράγματα σχετικά με τη θρησκεία.
Τέλος, κάλεσε τον κόσμο να γυρίσει στην Εκκλησία και να αποκτήσει ξανά τον πνευματικό του, καθώς μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει η χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου