Δευτέρα 28 Μαρτίου 2022

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ

 Ο Χριστός απέναντι στον πόλεμο 

Πώς βίωσα τη φρίκη του εμφυλίου πολέμου 

Επίσκοπος Νικοπόλεως π. Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος


Η λύση δεν είναι ο πόλεμος, προπάντων δύο ορθοδόξων κρατών 
 Επίσκοπος Νικοπόλεως π. Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος
___
Ο Χριστός απέναντι στον πόλεμο
Ο πρόσφατα εκλεγμένος Επίσκοπος Νικοπόλεως π. Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος, που ζει επί πολλά χρόνια ως ιεραπόστολος στη Σιέρρα Λεόνε και βίωσε τη φρίκη του εκεί εμφυλίου πολέμου, μιλά για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
«Κανένας πόλεμος δεν συνιστά διέξοδο. Ο πόλεμος είναι ολέθριος. Ο πόλεμος είναι φρικτός, όχι λόγω της προέλασης των στρατευμάτων, της φωτιάς και των βομβαρδισμών. Ο πόλεμος είναι φρικτός, πρώτα απ' όλα γιατί παραδίδει ό,τι έλλογο υπάρχει στην κυριαρχία της βλακείας... »
Αλεξάντρ Σολζενίτσιν
___
Καμιά αιτία δεν δικαιολογεί το απάνθρωπο και φριχτό γεγονός που ονομάζεται πόλεμος.
Κι ενώ οι λαοί το απεύχονται και η Εκκλησία εύχεται για ειρηνική ζωή, αυτοί που τον προκαλούν είναι αποκλειστικά κάποιοι άρχοντες των κρατών.

Ο πρόσφατα εκλεγμένος από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας επίσκοπος Νικοπόλεως πατήρ Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος, που επί πολλά χρόνια ζει ως Ιεραπόστολος στη Σιέρα Λεόνε και είδε με τα μάτια του την φρίκη του εκεί εμφυλίου πολέμου, στους ανάπηρους από τις νάρκες και στα ορφανά, μας μιλά σήμερα με γνώση αλλά και πόνο για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Ο Θεοφιλέστατος, ως λαϊκός με σπουδές στην θεολογική σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη και διδακτορικό στο Harvard, εγκατέλειψε τη θέση του ως καθηγητή Πανεπιστημίου στην Αυστραλία και αφοσιώθηκε στην ιεραποστολή της Κένυας αρχικά και αργότερα της Σιέρα Λεόνε. Από την εξαθλιωμένη από τους πολέμους Σιέρα Λεόνε αντιλαμβάνεται τις συνέπειες του παραλόγου εγκλήματος που δεν περιορίζεται μόνο σε χώρες παγανιστικών μέχρι πρότινος θρησκευμάτων. Η στρατιωτική βία εξαπλώνεται σαν πανδημία και στην χριστιανική Ευρώπη. Τι σημαίνει ο πόλεμος για τον χριστιανό; Πώς η χριστιανική Ευρώπη έρχεται σε σύγκρουση με την χριστιανική ηθική που προτείνει ο Χριστός, όταν κηρύττει το “Ειρήνη υμίν”;
 Ο Θεοφιλέστατος πατήρ Θεμιστοκλής μιλά με λόγο απόλυτο:
«Πρώτα απ’ όλα, ο Χριστός μας διδάσκει την ειρήνη μέσω της λειτουργίας που μαζί με την αγάπη αποτελούν τα βασικά στοιχεία του Χριστιανισμού. Ενώ ο πόλεμος αποτελεί το ακριβώς αντίθετο. Ο Ιησούς Χριστός μας είπε ότι όταν σου κάνουν κακό, να συγχωράς, όταν σε χτυπάνε στο μάγουλο, να στρέφεις και το άλλο, όπου και να διαβάσεις στην Αγία Γραφή και κυρίως στην Καινή Διαθήκη, θα δεις ειρήνη. Επίσης, όταν ο άγιος Πέτρος θέλησε να σταματήσει την προδοσία του Ιούδα, έβγαλε σπαθί και προσπάθησε να υποστηρίξει τον Κύριο κόβοντας το αυτί ενός στρατιώτη. Τότε ο Κύριος αντί να το δεχθεί, είπε να αφήσουν τα σπαθιά στην άκρη και πήρε το κομμένο αυτί και το θεράπευσε. Σχεδόν κάθε σελίδα της Καινής Διαθήκης γράφει περί ειρήνης. Στην αρχαία χριστιανική εποχή, η φράση “ειρήνη σε σας”, ήταν ένας τρόπος που εμείς θα υποδεχόμασταν ο ένας τον άλλο, ένας χαιρετισμός.»
Η Ρωσία θα λέγαμε βομβαρδίζει σήμερα τον εαυτό της, καθώς η κοινή θρησκεία μεταξύ των δύο κρατών, ξεκινά τον 10ο αιώνα από το Κίεβο, και ο Επίσκοπος αναφέρεται σ’ έναν ουσιαστικά εμφύλιο πόλεμο:
«Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι δυστυχής. Καταλαβαίνω γιατί η Ρωσία αισθάνεται ότι γύρω της το ΝΑΤΟ έχει βάλει βάσεις, αλλά η λύση δεν είναι ο πόλεμος, προπάντων δύο ορθοδόξων κρατών. Στο κάτω κάτω οι Ουκρανοί είναι Ρώσοι, καθώς η Ορθοδοξία ξεκίνησε πριν 1000 χρόνια στο τότε Kievan-Rus. Γι’ αυτό το λόγο, δυστυχώς, μιλάμε για ένα εμφύλιο πόλεμο.»
Το πιο ασφαλές νοητικά μονοπάτι σκέψης, που οφείλει να ακολουθήσει ο σημερινός άνθρωπος για να δει με καθαρή ματιά το αδιέξοδο του πολέμου είναι να ανατρέξει στο πρωτοχριστιανικό παρελθόν και σε αυτό το παρελθόν ανατρέχει ο π. Θεμιστοκλής:
«Αν ήσουν στρατιώτης και ζούσες στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, δεν μπορούσες να μπεις μέσα στον Χριστιανισμό. Έπρεπε να εγκαταλείψεις τον στρατό για να βαφτιστείς. Ο άγιος Γεώργιος, ο άγιος Δημήτριος και άλλοι είναι παραδείγματα αυτού. Όταν ιδρύθηκε το Βυζάντιο και έπρεπε να υποστηριχθεί από τις υπόλοιπες φυλές, αναγκάστηκε η θεολογία να αλλάξει στάση περί του στρατού. Έδωσε την εξήγηση πως οι Χριστιανοί είναι σαν τους αγγέλους στον ουρανό και οι εχθροί είναι τα δαιμόνια.

Κάπως έτσι ευλογήθηκαν τα όπλα, ενώ πιο πριν κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο. Λόγω της ιστορικής εξελίξεως και της μετατροπής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε Χριστιανική υπό Κωνσταντίνου με την ίδρυση του Βυζαντίου, η πραγματικότητα του πολέμου έγινε ένας θεσμός. Δεν ήταν δυνατό να συνεχίσουν με τις πρώτες αρχές που ήταν εντελώς ειρηνικές. Έδωσαν λοιπόν τη λύση του να πολεμούν μόνο όταν έρχονταν οι εχθροί εναντίον τους.»

«Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία της ειρήνης, αντιθέτως με άλλες θρησκείες που έχουν το Τζιχάντ. Καταλαβαίνω πως, όταν έρχεται να καταστρέψει τη χώρα σου ο εχθρός, ο ιδεαλισμός του χριστιανισμού έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με το πρακτικό κομμάτι»
Η εξέλιξη της ιστορίας και οι συνθήκες άμυνας για να επιβιώσει ένας λαός έβαλε και τους χριστιανούς να πάρουν τα όπλα. Ζούμε στην μεταπτωτική εποχή που χύνεται παράλογα το αίμα του αδελφού. Υπάρχουν ελαφρυντικά γι’ αυτό; Ο π. Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος θα αναφερθεί στο αδιέξοδο που φέρνει η απιστία μας:
«Ξέρετε, η διαφορά του δικού μας εμφυλίου, με τον εμφύλιο των Ισλαμιστών είναι ότι εμείς δεν έχουμε το Τζιχάντ όπου επιτρέπεται να πας και να σκοτώσεις στο όνομα του Θεού. Τουλάχιστον στην Καινή Διαθήκη δεν υπάρχει πουθενά η ρήση “να σκοτώσεις κάποιον”. Στην πράξη βέβαια αν το εφαρμόζουμε είναι άλλο θέμα. Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία της ειρήνης, αντιθέτως με άλλες θρησκείες που έχουν το Τζιχάντ. Σύμφωνα με την αγία Γραφή, αν ένας εχθρός επιτεθεί σε έναν Χριστιανό, ο Χριστιανός πρέπει να τον αφήσει να τον σκοτώσει, αν πάρουμε κυριολεκτικά τα λόγια του Χριστού. Μόνο τότε ο Θεός θα σταματήσει τον πόλεμο, όπως στο Ισραήλ που ο Θεός έβαζε φόβο στον εχθρό κι ο εχθρός έφευγε. Παρόλο που ο εχθρός του Ισραήλ ήταν πολύ ανώτερος από το Ισραήλ, το Ισραήλ τα κατάφερε επειδή ο Θεός το βοήθησε. Ιστορικά, αντί να περιμένουμε από τον Θεό, πήραμε το σπαθί στο χέρι. Καταλαβαίνω πως όταν έρχεται ο εχθρός για να καταστρέψει τη χώρα σου, ο ιδεαλισμός του Χριστιανισμού έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με το πρακτικό κομμάτι. Δημιουργείται έτσι το δίλημμα του Χριστιανισμού σε καιρό πολέμου. Γι’ αυτό το λόγο στην Ορθοδοξία δεν επιτρέπεται ιερέας και μοναχός να σκοτώσει. Ιερέας που έχει χύσει αίμα δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι ιερέας σύμφωνα με τους κανόνες και τους νόμους της εκκλησίας.
Η Ελλάδα δεν θα καλέσει ιερέα ή μοναχό στο στρατό για να σκοτώσει αλλά μόνο για να τελέσει λειτουργίες ως πνευματικός πατέρας.»

«Η Ουκρανία και η Ρωσία μετά το τέλος του πολέμου θα είναι πολύ πιο φτωχές οικονομικά από πριν. Οι μόνοι που κερδίζουν είναι αυτοί που φτιάχνουν και πουλάνε όπλα»

Οι σημερινοί ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη διαφημίζουν προεκλογικά την ειρήνη, αλλά δίνουν τιμητικά βραβεία σε όσους συνεργάτες τους οργανώνουν αποτελεσματικά μάχες και πολέμους προς όφελος του πλουτισμού τους. Ο Θεοφιλέστατος βρέθηκε προσκεκλημένος σε μια εκδήλωση τέτοιων βραβείων στην Αμερική και θυμάται:
«Είχα προσκληθεί στην Αμερική σε μια εκδήλωση όπου έδιναν βραβεία σε πολεμικούς αρχηγούς. Καλεσμένος ήταν κι ένας ιερέας φίλος μου που ήταν στον αμερικανικό στρατό. Κάποια στιγμή με οδήγησε σε μια κυρία που ήταν στρατηγός και είχε τιμηθεί πολύ για το έργο της στον πόλεμο. Όταν τη χαιρέτησα, της είπα:

-  Εσείς πηγαίνετε στον πόλεμο, εμείς πηγαίνουμε μετά για να θεραπεύσουμε ό,τι κάνατε εσείς.
Βέβαια, δεν της άρεσε καθόλου αυτό.»
Πώς θεραπεύονται οι πληγές των αθώων; Πώς εξηγείται η χωρίς νόημα λαίλαπα των βομβαρδισμών που διαμελίζουν τα ανθρώπινα σώματα; Για ποιον λόγο επαναλαμβάνονται οι πόλεμοι και η ζωή ευτελίζεται; Ο Επίσκοπος π. Θεμιστοκλής παρηγορεί επί χρόνια παιδιά και μεγάλους που βγήκαν τραυματισμένοι σωματικά και ψυχικά από τους εμφυλίους:
«Εμείς πρώτα προσπαθούμε να συμφιλιώσουμε τις φυλές, εκπαιδεύοντας τα μικρά παιδιά στα σχολεία και στα κατηχητικά. Στη συνέχεια, βοηθάμε τους ανθρώπους και τα παιδιά που τραυματίστηκαν και ακρωτηριάστηκαν. Δεν είναι καθόλου αμελητέο επίσης και το οικονομικό αποτέλεσμα του πολέμου για τις χώρες που πλήττονται. Η Ουκρανία και η Ρωσία μετά το τέλος αυτού του πολέμου θα είναι πολύ πιο φτωχές οικονομικά από πριν. Οι μόνοι που κερδίζουν στον πόλεμο είναι αυτοί που φτιάχνουν και πουλάνε όπλα. Οι εταιρίες που το κάνουν αυτό προσεύχονται για την ύπαρξη πολέμων, καθώς βγάζουν δισεκατομμύρια.»


Αν εμείς δεν μπορούμε να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον, τι είναι το «ειρήνη υμίν», λοιπόν «το αγαπάτε αλλήλους»;

Μικρογραφίες των πολέμων σε διαφορετική τουλάχιστον κλίμακα ζουν οι άνθρωποι και στην καθημερινότητά τους. Όμως από εκεί, από την προσπάθεια να γιατρευτούν οι προσωπικές σχέσεις μας που πάσχουν, θα μπορούσε να γίνει μια καλή αρχή. Ο Θεοφιλέστατος επίσκοπος Νικοπόλεως π. Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος καταλήγει:
«Ο αδελφός που μισεί τον αδελφό σε μια οικογένεια και τσακώνονται μεταξύ τους, είναι ένα μικρό παράδειγμα που δείχνει πως αν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να συγχωρούμε ο ένας τον άλλο, τι είναι το “ειρήνη ημίν” λοιπόν; Τι είναι το “αγαπάτε αλλήλους”; Ακόμα και οι ιερείς τσακωνόμαστε ο ένας με τον άλλο. Είναι η πιο υψηλή εντολή του Κυρίου το “αγαπάτε αλλήλους”.
Ωστόσο με βάση την εμπειρία μου στη Σιέρα Λεόνε, όταν είχα πρωτοπάει για Ιεραποστολή πριν χρόνια και ανησυχούσα μήπως ξαναξεσπάσει ο πόλεμος, ρώτησα τη γνώμη του Καΐμπα του ιθαγενή οδηγού μας. Εκείνος μου απάντησε “Δεν θα ξαναγίνει πάτερ, γιατί ήδη είδαμε πάρα πολύ αίμα.”
* * *
Αν είχαμε όλοι την απλότητα του νεοφώτιστου Καΐμπα από την Αφρική και δεν αντέχαμε να δούμε πια άλλους αδελφούς μας σκοτωμένους, αν η πίστη μας γινόταν σαν την πίστη της αιμορροούσας που κατάφερε να κλέψει λίγη από την δύναμη του Χριστού που είπε ότι “έγνω δύναμιν εξελθούσα απ' εμού”, ίσως να γινόταν αναίμακτα όλη η οικουμένη σπίτι μας και να σταματούσαν με μυστικό τρόπο οι πόλεμοι.
__________
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
Ορθόδοξη Αλήθεια, 23.03.2022
 
Συνέντευξη στο ραδιόφωνο:

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2022

Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΡΑΦΑΛ

    

Αγιασμός στην 114 Πτέρυγα Μάχης Τανάγρας για τα  Αεροσκάφη Rafale


  Μ
ε αφορμή τη δημοσιότητα που δόθηκε στην τελετή αφίξεως των νέων υπερσύγχρονων πολεμικών αεροσκαφών Ρafale στο Στρατιωτικό Αεροδρόμιο της Τανάγρας, στις 19 Ιανουαρίου 2022, παρατίθενται 3 άρθρα-σχόλια από τον καθημερινό τύπο, τα οποία αναφέρονται στην τέλεση του καθιερωμένου αγιασμού κατά την παραλαβή των νέων αεροσκαφών και άπτονται της αποστολής και της ιδιότητας του Στρατιωτικού Ιερέως καθώς και το πώς βλέπουν οι σύγχρονοί μας την παρουσία του σε κρίσιμες στιγμές της ζωής των στρατευμένων Ελλήνων, αλλά και σε μεγάλες στιγμές της ιστορίας του Έθνους.


    Χλευάζοντας τον αγιασμό...

    Βγήκαν κάποιοι…προοδευτικοί να χλευάσουν τον αγιασμό κατά την τελετή παραλαβής των Rafale…
Τίποτα δεν μ΄ εξοργίζει περισσότερο όταν ειρωνεύεσαι το δικαίωμα του άλλου να πιστεύει σ’  όποιον Θεό θέλει.
    Είχα την τύχη μεγαλώνοντας στο Διδυμότειχο, δίπλα στο τέμενος του Βαγιαζήτ, να έχω λύσει από μικρός αυτά τα θέματα.
    Στη Νέα Υόρκη είχα και διατηρώ ακόμα φιλίες με ανθρώπους από όλα τα μεγάλα δόγματα. Άλλοι είναι θρησκόληπτοι και άλλοι απλώς ανεκτικοί…
    Όμως, ποτέ δεν πέρασε απ’ το μυαλό μου να ειρωνευτώ την πίστη κάποιου γιατί είναι μια υπόθεση καθαρά προσωπική. Και ως τέτοια απολύτως σεβαστή.
    Ο καθένας από εμάς, μπορεί να αντλεί δύναμη απ’  όπου εκείνος αισθάνεται την ανάγκη…
Θυμάμαι ένα βράδυ, εργαζόμουν στο ΝΤΥΝΑΝ τότε, βλέπω ένα φίλο μου γιατρό στο μικρό εκκλησάκι που είναι στην είσοδο των επειγόντων. Ήξερα ότι είχε ένα εξαιρετικά δύσκολο χειρουργείο. Τον ρώτησα την άλλη μέρα, τι έκανε στο εκκλησάκι, μου απάντησε με τη μεγαλύτερη άνεση του κόσμου, “καμιά φορά χειρουργεί και ο θεός μαζί μας…”

    Μια φορά είχα πάει με μια αποστολή στην 111 Πτέρυγα Μάχης στη Νέα Αγχίαλο, η οποία έχει ως έμβλημα το  “Ανδρείας εθέλομεν κινδυνεύειν” και  συζητούσαμε με μια ομάδα Ιπταμένων. Αίφνης χτυπάει συναγερμός, πετάχθηκαν σαν ελατήρια και μας άφησαν σύξυλους γιατί έπρεπε να φύγουν για μια αναχαίτιση.
Δεν θα πέρασε ούτε ένα λεπτό και ένας εξ αυτών επέστρεψε τρέχοντας γιατί άφησε  στο τραπέζι ένα πορτοφόλι όπου είχε μια εικόνα των αρχαγγέλων Γαβριήλ και Μιχαήλ. Φίλησε, την εικόνα, την έβαλε σε μια εσωτερική τσέπη λίγο από το μέρος της καρδιάς και έφυγε σφαίρα.
Όταν περίπου μετά από δυο ώρες επέστρεψαν, τον τράβηξα παράμερα και τον ρώτησα, αν είναι θρήσκος.     Όποιος πετάει και σου πει ότι δεν πιστεύει στο Θεό, να ξέρεις ότι δεν σου λέει την αλήθεια!”
Για αυτούς έγινε ο αγιασμός, όχι για εμάς που βλέπουμε από την άνεση του καναπέ μας…

Κωσταντίνος Τριανταφυλάκης



Tους ενόχλησε ο ιερέας...

    Η άφιξη των Rafale πήρε πανηγυρικό χαρακτήρα, για να καταδειχθεί πόσο σημαντικό είναι αυτό το όπλο καθώς, ως γνωστόν, με τον εξοπλισμό του ανατρέπει τους συσχετισμούς στον αέρα με τον εξ Ανατολών γείτονα.
    Επιπλέον, η κυβέρνηση θέλησε να εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά το γεγονός, προκαλώντας τις αντιδράσεις των κομμάτων της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης, εν μέρει δικαιολογημένα.
Εμφανίστηκαν όμως και οι γνωστοί “προοδευτικοί”, οι οποίοι ενοχλήθηκαν από την παρουσία της Εκκλησίας στην τελετή. Προσβλήθηκε η κουλτούρα τους, από τις ευλογίες του ιερέα.
    Είναι πάγια πρακτική, από συστάσεως του ελληνικού κράτους, η παρουσία του κλήρου σχεδόν σε όλες τις πανηγυρικές εκδηλώσεις των Ενόπλων Δυνάμεων. Άλλωστε, για αυτό υπάρχει και ο θεσμός του στρατιωτικού ιερέα, που καθιερώθηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια. Υπάρχει και λειτουργεί πάνω από 190 χρόνια.
    Επίσης οι διαμαρτυρόμενοι κάνουν πως αγνοούν την ύπαρξη Αγίων που θεωρούνται προστάτες συγκεκριμένων Όπλων, όπως ο Άγιος Νικόλαος, η Αγία Βάρβαρα, ο Άγιος Γεώργιος, ο Αρχάγγελος Μιχάηλ.
Είναι μια παράδοση που την έχουν σεβαστεί όλες οι κυβερνήσεις, όπως έχουν σεβαστεί και τις αντίστοιχες επετειακές εορταστικές εκδηλώσεις. Αν τους ενοχλούν οι στρατιωτικοί ιερείς, είναι λογικό να τους ενοχλούν και οι προστάτες των Όπλων.
    Το ζήτημα της παρουσίας του στρατιωτικού ιερέα δεν αφορά στη σχέση της Εκκλησίας με την Πολιτεία, αλλά υπογραμμίζει την ιστορική σχέση του κλήρου με τις προσπάθειες για εθνική ολοκλήρωση, της οποίας το ιστορικό υποκείμενο ήταν οι Ένοπλες Δυνάμεις. Τα ιστορικά ντοκουμέντα αποτυπώνουν αυτή τη σχέση, που είναι ριζωμένη και στους θριάμβους και στις καταστροφές. Η ιστορική μνήμη δεν σβήνεται, δεν καταργείται. Υπάρχει, και οφείλουμε όχι απλώς να τη διαφυλάσσουμε, αλλά και να την τιμάμε.
    Όλα αυτά είναι τόσο γνωστά που καταντούν τετριμμένα. Και όμως, θα πρέπει να τα επαναλαμβάνουμε γιατί διαρκώς κάποιοι με τον μανδύα του “εκσυγχρονισμού” επιδιώκουν να καταλύσουν τις σχέσεις της Εκκλησίας με τις Ένοπλες Δυνάμεις, σχέσεις δύο αιώνων. Βέβαια, δίπλα στους “εκσυγχρονιστές” υπάρχουν και οι καθ’ έξιν γκρινιάρηδες. Μια κατηγορία δημοσιολογούντων που επιβεβαιώνει την παρουσία της μέσα από μια διαρκή γκρίνια. Δεν ήταν δυνατό να λείψουν από μια τόσο σημαντική τελετή.

πηγή: εφημερίδα ''Καθημερινή'', Σάκης Μουμτζής



Ο αγιασμός των Ραφάλ

    Ο μαυροντυμένος ρασοφόρος ραντίζει με αγιασμό τη μουσούδα του Ραφάλ. Δίπλα του, ένας ένστολος σε στάση προσοχής. Η σημειολογία της είναι εύκολη. Πρώτον, η συνύπαρξη της πιο προηγμένης εκδοχής της τεχνολογίας με τον καθαρό αναχρονισμό. Εύκολος ο συνειρμός για τον προοδευτικό αυτοματισμό. Δεύτερον, το πολιτικό συμπέρασμα. Η σύνδεση της Εκκλησίας με το κοσμικό κράτος που εκπροσωπείται από το Ραφάλ και τον ένστολο. Το τρίτον εμφανίζεται σε μια άλλη φωτογραφία. Ο πιλότος που γονατίζει για να αγκαλιάσει την κορούλα του. «Ο μπαμπάς έφερε το Ραφάλ». Θα το θυμάται για όλη της τη ζωή. Κι ας μην ξέρει τι είναι αυτό το Ραφάλ που έφερε ο μπαμπάς. Κι αυτό που με κάνει να απορώ με την αφέλεια και την αυθάδεια της λεγομένης «προοδευτικής σκέψης» είναι ο πιλότος και τα αισθήματά του. Η ευχή που του έδωσαν οι συνάδελφοί του είναι «καλές προσγειώσεις». Αυτοί ξέρουν ότι, ακόμη και σε καιρό ειρήνης, η απογείωση δεν καταλήγει απαραιτήτως σε προσγείωση. Όση εμπιστοσύνη κι αν έχει στην τεχνολογία, ξέρει ότι δεν του φτάνει για να ξαναδεί την κορούλα του. Ξέρει ότι η τεχνολογία, όπως και η επιστήμη, δεν είναι ισχυρότερες από τον θάνατο. «Έως αν η ανθρωπείη φύσις η αυτή είη», που έγραψε κι ο Θουκυδίδης. Κι αυτός ο πιλότος έχει ανάγκη από τη συμπαράσταση της δύναμης που υπερβαίνει και τις δυνάμεις της τεχνολογίας και της επιστήμης. Αυτήν εκπροσωπεί ο ιερέας που ευλογεί το όπλο του.
Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι στην ιστορία μας πάντα τα όπλα τα ευλογούσε η Εκκλησία. Ο άλλος πριν χτυπήσει πέναλτι κάνει τον σταυρό του, πολλώ δε μάλλον ο πιλότος που είναι έτοιμος να εμπλακεί σε μια εικονική αερομαχία στο Αιγαίο. Ποιος κήνσορας της προοδευτικής σκέψης μπορεί να μπει στη θέση του; Ο γιατρός που έχει εικόνισμα στο ιατρείο του δεν σημαίνει ότι δεν εμπιστεύεται τα όπλα της επιστήμης του. Απλώς αποδέχεται ότι η δύναμή της έχει όρια.
    Ο Ράσελ έγραψε ότι ο άθεος δεν διαφέρει από τον θρησκόληπτο. Και οι δύο υπερασπίζονται την πίστη τους. Κάπου ανάμεσά τους εμφανίζεται το πρόσωπο του πιλότου. Μπορεί να είναι θρήσκος, μπορεί και να μην είναι. Όμως καθημερινά αντιμετωπίζει συνθήκες που υπερβαίνουν τις ανθρώπινες δυνάμεις του. Αυτός το ξέρει καλύτερα απ’ όλους. Ακόμη κι αν δεν πιστεύει, έχει ανάγκη να πιστεύσει. Χρειάζεται τον μαυροντυμένο ρασοφόρο και τις ευλογίες του. Δεν αμφιβάλλω ότι θα κατηγορηθώ, ακόμη μια φορά, για συντηρητισμό. Ας είναι. Αν ο συντηρητισμός με φέρνει πιο κοντά στο αίσθημα του πιλότου, τον δέχομαι ασμένως.

πηγή: εφημερίδα ''Καθημερινή'', Τάκης Θεοδωρόπουλος 


Βλέπε σχετικά:

https://www.romfea.gr/diafora/47989-114-rafale

https://youtu.be/wZBo7d6fyck

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2021

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΙΕΡΕΑΣ ΠΕΣΩΝ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

 

Ο πρώτος νεκρός Στρατιωτικός Ιερέας του έπους του ’40

You are currently viewing Ο πρώτος νεκρός ιερωμένος του έπους του ’40

Του π. Ηλία Μάκου 

Μέσα στις μέριμνες και στις ποικίλες φροντίδες της καθημερινότητας οι εθνικές εορτές, όπως αυτή της 28ης  Οκτωβρίου, αποτελούν σταθμούς περισυλλογής και παραδειγματισμού.

Το έπος του 40, διεγείρει την ιστορική μας μνήμη, αλλά και την πατριωτική μας συνείδηση, αλλά και μας υπενθυμίζει το ρόλο και τη θυσία των λειτουργών της Ορθόδοξης Εκκλησίας στους εθνικούς αγώνες.

Σ’ έναν περιποιημένο τάφο, στο προαύλιο της Παναγίας της Εκκλησίας στο Δελβινάκι, υπάρχει μια λιτή επιγραφή: “ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΤΣΟΚΩΝΑΣ – ΕΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ – 25/11/1940”.

Από το Δελβινάκι η καταγωγή του αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Τσοκώνα, και, όταν ήρθε η ώρα, βρέθηκε με ήρεμο θάρρος μπροστά στη “δοκιμασία” του δικού του εθνικού παρόντος.

Πάνω από τα όνειρά του έβαλε την αξιοπρέπεια της Πατρίδας, και απερίσπαστος, χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες, έφτασε στο τέρμα, που ήταν η θυσία, ωστόσο την ίδια στιγμή ασπάστηκε την αθανασία.

Πέρα από τη νίκη του Έθνους, επιθυμεί διακαώς και την επιστροφή των ανθρώπων στο Χριστό.

Ως στρατιωτικός ιερέας του 40ου Συντάγματος Ευζώνων Άρτας, στυλώνεται ήρωας και πρόμαχος.

Στις 14 Οκτωβρίου του 1940 επισκέφτηκε μονάδα στο Δεσποτικό Ιωαννίνων και γράφει: “Ωμίλησα και πάλιν περί των βαθυτέρων αιτιών της σημερινής πολεμικής θεομηνίας (σ.σ.:είχε ξεσπάσει ο β΄ παγκόσμιος πόλεμος στην Ευρώπη). Από πνευματικής απόψεως δοκιμάζω πολλούς πειρασμούς. Άλλο όπλο αποκρούσεως δεν έχω, εκτός της προσευχής. Έχω πεποίθηση ότι ο Κύριος δεν θα με εγκαταλείψη, θα με ενισχύση να εξέλθω νικητής εις τον αγώνα αυτόν και να εκπληρώσω το καθήκον μου και την αποστολήν μου”.

Ο πόλεμος ξεσπά και στην Ελλάδα με την απρόκλητη επίθεση των Ιταλών. Ο π. Χρυσόστομος στην πρώτη γραμμή άμυνας.

Στις 5 Νοεμβρίου του 1940, στο χωριό Δραγωμή, καταγράφει στο ημερολόγιό του:”Από μακριά ακούεται ο βόμβος αεροπλάνων… Ακούονται κατά το Καλπάκιο οι κρότοι των πολυβόλων και των βομβών, που εκρήγνυνται. Δεν πρέπει, όμως, να φοβούμαι, πρέπει να δίνω θάρρος και να ενισχύω τους άνδρας… Ο φόβος άρχισε να μας κυριεύη, αλλά πρέπει να περιμένω τας βόμβας ως δώρα της αγάπης του Χριστού. Δεν έχω αρκετή αγάπη προς τον Χριστόν”.

Όμως , έχει πάρει τη γενναία απόφασή του. Αν είναι να πέσει, κρατώντας την ασπίδα του χρέους, ας πέσει. Και έπεσε “υπέρ βωμών και εστιών”. Πέρασε απ’ το ‘να φως, αυτό της υπεράσπισης της πατρώας γης, στ΄ άλλο φως, της αιώνιας ζωής. Και τα βλέφαρά του τα σφάλισε η ηλιαχτίδα της ελευθερίας.

Στις 25 Νοεμβρίου του 1940, κοντά στο Περιστέρι Ιωαννίνων, τον χτύπησε μια ιταλική βόμβα από αεροπλάνο, ένα βλήμα του έκοψε το πόδι και άλλα 3-4 του τρύπησαν το θώρακα, και σύρθηκε μέχρι το κορμό μιας αγραχλαδιάς, ακούμπησε το κεφάλι του και παρέδωσε το πνεύμα του.

Ήταν μόλις 27 ετών. Και έγινε ο πρώτος νεκρός ιερωμένος του πολέμου του ’40.

Η αγάπη του για την υπεράσπιση της γης των πατέρων του από την ξένη επιβουλή και με την πεποίθηση ότι οι Έλληνες είχαν το δίκαιο με το μέρος τους, του έδινε την παρρησία να προσεύχεται ολόθερμα στον Κύριο και την Παναγία, τη Σκέπη των αδικουμένων για τη νίκη.

Χωρίς να μισεί τους εισβολείς… Τέτοια αγάπη, τέτοια ταπείνωση… Κήδευε ακόμη και τους Ιταλούς. Αναφέρει στο ημερολόγιό του: “Εις το Εκκλησοχώρι θα κηδεύσω τον αποθανόντα Ιταλόν τραυματίαν, που είχεν αποθάνει κατά τας 3 το βράδυ…

Ο ατυχής έκειτο εις το νεκροκρέββατον του χωρίου εντός του γυναικωνίτου. Ήταν νέος με πλούσια και αρμονικά χαρακτηριστικά…
Του εψάλαμεν με τον Κώστα όχι πλήρη την νεκρώσιμον ακολουθίαν και τον εθάψαμε εις την γωνίαν του κοιμητηρίου, να έχη ανάπαυσιν κάτω από τη σκιά του πουρναριού. Άγνωστος.

Δεν ημπορέσαμεν να μάθωμεν το όνομά του Οι δικοί του θα τον περιμένουν να επιστρέψει και ζήτημα είναι αν μάθουν ποτέ που κείται το σώμα του, Ο Θεός να αναπαύση την ψυχή του…”.

Τα όπλα του ήταν πνευματικά.

Αισθάνονταν τις δύσκολες εκείνες στιγμές την “Ελευθερώτρια” να τον σκεπάζει και η πίστη και η ευσέβειά του ήταν το ηθικό στήριγμά του.

Όπλο του ακόμη η φιλοπατρία η θερμή, η στοργή προς τα αιματοποτισμένα Ελληνικά χώματα, που έκρυβαν τα κόκαλα των προγόνων του.

Όπλο του ακόμη ο ενθουσιασμός του, ο οποίος δεν γνώριζε τι πάει να πει εμπόδια.

Με αυτά τα όπλα ο π. Χρυσόστομος, αλλά και ο Έλληνες στρατιώτες, έδειξαν ότι ξέρουν να μάχονται και να χαράζουν αποφασιστικά το δρόμο του ηρωισμού και της αξιοπρέπειας.

Τότε, το 1940, η ψυχή των Ελλήνων φάνηκε πέρα ως πέρα Ελληνική. Πιστή ψυχή. Χριστιανή ψυχή.

Η Ορθόδοξη πίστη και η αγνή φιλοπατρία είναι η ανίκητη δύναμή μας.

Αυτή δημιούργησε το 1940, αυτή μπορεί κι άλλα το ίδιο σπουδαία και σπουδαιότερα ακόμη να δημιουργήσει.

Πηγή


Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2021

ΕΝΑΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΙΕΡΕΑΣ

 

Ο ιεροκήρυκας λοχαγός που μαρτύρησε 32 ετών στη γερμανική Κατοχή | π. Ιωακείμ Λιούλιας - Σοφία Χατζή

 Ο ιεροκήρυκας λοχαγός που μαρτύρησε 32 ετών στη γερμανική Κατοχή | π. Ιωακείμ Λιούλιας
 
Ο ήρωας Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Λιούλιας καταγόταν από τον Κρόκο, σπούδασε Θεολογία στη Χάλκη και εκτελέστηκε στις 3 Ιουλίου 1943 στη Θεσσαλονίκη. Το πατριωτικό του κήρυγμα στο μητροπολιτικό ναό Κοζάνης ήταν αφορμή για τη σύλληψη, τα βασανιστήρια και την κατάληξη στο εκτελεστικό απόσπασμα

Της πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
Μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα με φως ξεπληρώνω
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο.
Οδυσσέας Ελύτης
Η έλλειψη σεβασμού προς την ιστορία, που προέρχεται από αδιαφορία, άγνοια και ζύμωμα μόνο με τα είδωλα της εποχής φέρνει τους ανθρώπους σε μια πνευματική πτώση. Μας λείπει σαν λαός η ηθική εγρήγορση. Εκ των υστέρων οι ιστορικοί αλλά και άλλοι επιστήμονες αποδεικνύουν ότι οι πόλεμοι έρχονται μετά από πνευματική παρακμή. Σήμερα υπάρχει ένδεια σε ήρωες και πρότυπα. Από την άλλη, η επιφανειακή γνώση της ιστορίας που δεν αναφέρεται σε πρόσωπα, μας στερεί το συναίσθημα και την καλλιέργεια στις αρετές. Όταν εξαπλώθηκε ο Γερμανικός φασισμός, στον Β' παγκόσμιο πόλεμο και αιματοκύλισε τόσες χώρες, η άμυνα σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από πρόσωπα.
Στο αρχείο της Ιεράς Συνόδου και τον φάκελλο των στρατιωτικών ιερέων θα βρούμε μια σημαντική καταγραφή για έναν ήρωα που μαρτύρησε την περίοδο της Γερμανικής κατοχήςτον αρχιμανδρίτη Ιωακείμ Λιούλια, ετών 32, στις 3 Ιουλίου 1943:
«Ιεροκήρυξ Λοχαγός Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Λιούλιας, ετών 32, † 3 Ιουλίου 1943.
Ιεροκήρυξ Λοχαγός. Καταγόταν από το χωριό Κρόκος Κοζάνης. Είχε σπουδάσει τη θεολογική επιστήμη στη Σχολή της Χάλκης. Κατά την επιστράτευση ήταν Προιστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Ν. Κοκκινιάς. Υπηρέτησε στην ΧV Μεραρχία.

Στρατόπεδο Παύλου Μελά
Συνελήφθη στην Κοζάνη τη νύχτα της 20ης Μαΐου 1943. Μετά από δύο ημέρας τον μετέφεραν στην Θεσσαλονίκη και τον ενέκλεισαν στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά και κατόπιν στις Γερμανικές φυλακές 510 Θεσσαλονίκης. Κατά την ανάκριση, παρά τα σκληρά βασανιστήρια, δεν απεκάλυψε τίποτε. Απευθυνόμενος στον ανακριτή είπε με απαράμιλλο θάρρος: Τα μυστικά της Πατρίδος μου θα τα πάρω μαζί μου στον τάφο. Στις 3 Ιουλίου 1943, χωρίς να παραπεμφθή σε δίκη, εκτελέσθηκε διά τυφεκισμού με άλλους 50 αθώους πολίτες στην Θεσσαλονίκη».
Απέναντι στον στιγμιαίο θάνατο στέκεται σθεναρά η αιωνιότητα της δίψας του ανθρώπου για ζωή χωρίς τέλος. Ήταν στάση ζωής για τον πατέρα Ιωακείμ Λιούλια του 53ου Συντάγματος (Βοΐου - Γρεβενών) και ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως Γρεβενών. Έλεγε ήδη από το 1937 πως «έχοµεν ανάγκην πολλών μαρτύρων και ηρώων» και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς το 1943 στη Θεσσαλονίκηλόγω της συμμετοχής του σε βρετανικό κατασκοπευτικό δίκτυο με έδρα την πόλη της Κοζάνης.
Αφορμή όμως της σύλληψης, των βασανιστηρίων και της κατάληξης στο εκτελεστικό απόσπασμα ήταν το πατριωτικό του κήρυγμα στον Μητροπολιτικό ναό της Κοζάνης.

Μεγάλη φτώχεια
Στο χωριό Κρόκος όπου μεγάλωσε ο πατήρ Ιωακείμ υπήρχε μεγάλη φτώχεια. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και δάσκαλος και ανέπτυξε στα χωριά της Μακεδονίας μεγάλη Εθνική δράση. Ο πατήρ Ιωακείμ γεννήθηκε το 1919. Ήταν καλός μαθητής στο δημοτικό σχολείο κι άντεχε χωρίς παράπονο τη μεγάλη φτώχεια. Φοίτησε και στο γυμνάσιο Κοζάνης με στερήσεις. Του έλειπε και το ψωμί ακόμη. Ήθελε να γίνει ιερέας και γράφτηκε στη θεολογική σχολή της Χάλκης. Οικονομικά τον στήριξε ένας θείος του, που ζούσε στην Αμερική. Αρίστευσε στη Χάλκη και στη συνέχεια διορίστηκε στην Ιερά Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης. Ένα χρόνο αργότερα στρατεύθηκε και υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός πεζικού. Στα 1937 έγινε διευθυντής της ιερατικής προπαρασκευαστικής σχολής Κοζάνης και το 1939 πήρε μετάθεση στην Αθήνα ως προϊστάμενος του ιερού ναού Αγίου Γεωργίου Νέας Κοκκινιάς. Εκεί έγινε ιερέας.
Υπηρέτησε ως στρατιωτικός ιερέας
Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος ο πατήρ Ιωακείμ Λιούλιας υπηρέτησε στην 15η Μεραρχία ως στρατιωτικός ιερέας με το βαθμό του λοχαγού. Δεν υπολόγιζε τους κινδύνους και ήταν πάντοτε στην πρώτη γραμμή.
Η ηρωική προσωπικότητά του διακρίνεται μέσα από τα γράμματα του. Συχνά έλεγε: «Ας μη μας τρομάζει ο θάνατος. Υπάρχει πολλάκις ζωή στο θάνατο και θάνατος στη ζωή. Τι σημασία έχει η ζωή του ατόμου μπροστά στην πρόοδο του συνόλου; Οι μάρτυρες επιβάλλονται δια του θανάτου». Σε άλλη του επιστολή εκδηλώνει τον ενθουσιασμό του όσον αφορά την αντιμετώπιση των εισβολέων. «Είναι μεγάλο πράγμα και μεγάλη ενίσχυσης δι’ ημάς τους αγωνιζόμενους εις τας πρώτας γραμμάς του πυρόςεπί των χιονισμένων κορυφογραμμών όλων των άγριων αλβανικών ορέωννα αισθανόμεθα παρά την λόγχη μας την πνοήν ολόκληρου του έθνους».

Μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου ενός συγκρατουμένου του διαφαίνονται το ήθος και το αλύγιστο εθνικό φρόνημα

Στη Γερμανική κατοχή συχνά ανέφερε την ιστορική αποστολή που είχε η Ελλάδα. Εκτός από τα κηρύγματαέκανε μεγάλο κοινωνικό έργο φροντίζοντας για την ανακούφιση των πεινασμένων και κατατρεγμένων. Στην επαρχία εμψύχωνε όλο τον κόσμο.
Από το ημερολόγιο που κρατάει στη φυλακή ένας συγκρατούμενος του ιερέας, ξεχωρίζουμε αποσπάσματα στα οποία αναφέρεται η στάση του πατρός Ιωακείμ. Ανήκει στη χορεία των πατριωτών που δεν υπέκυψαν στον ανήθικο συμβιβασμό με τους κατακτητές και το τίμημα ήταν η σύντομη ζωή τους:

«6 Μαΐου 1943 μεσημέρι
Κάποιος μου φωνάζει από το παράθυρο: Δεν βγαίνετε πάτερ; Έφεραν κι άλλους παπάδες. Βγαίνω γρήγορα. Δυο ιερείς έρχονται προς το μέρος μουείναι κατασκονισμένοι, με πλησιάζουν, νιώθω μία ξαφνική συγκίνηση: ο ένας είναι ο συμμαθητής μουο πατήρ Ιωακείμ. Χρόνια είχαμε να ανταμώσουμε και να τώρα πώς ήρθαν τα πράγματα να συναντηθούμε εδώ μέσαστο στρατόπεδο Παύλου Μελά Θεσσαλονίκης.
Με τραβά με τρόπο παράμερα. Μου λέει: Δουλεύω καλά για τη λευτεριά της σκλαβωμένης πατρίδας, θα σου πω ύστερα λεπτομέρειες, δεν ξέρω όμως πώς μας πρόδωσαν και χθες τα μεσάνυχτα ήρθαν οι Γερμανοί και με σήκωσαν με τις κλωτσιές από το κρεβάτι. Oύτε τα ρούχα μου δεν επέτρεψαν να φορέσω, τα έφερε ύστερα η μάνα μου. Στο κρατητήριο και σήμερα με τον παπά τον άλλον και τους υπόλοιπουςπου είναι οι περισσότεροι υπάλληλοι της Κοζάνηςμας κουβάλησαν εδώ”.
Τον κατατοπίζω και εγώ και του συνιστώ προσοχή στην ανάκριση. Είναι ο ίδιος παλιός φλογερός Ιωακείμ.

3 Ιουνίου
Ένα αυτοκίνητο της γκεστάπομαύρο σαν τις μαύρες ψυχές των αφεντικών τουήρθε και μας πήρε τον Ιωακείμ. Πού τον πάει; Οι άνθρωποι του γραφείου που ξέρουν, λένε πως τον πηγαίνουν στο 501, εκεί που δοκιμάζει κάνεις σε όλη της την έκταση, τη σκληρότητα και την κτηνωδία των χωρίς Χριστόν ανθρώπων του Χίτλερ. Ο Θεόςο μόνος που μπορεί να βοηθήσει σε τέτοιες περιστάσεις τον άνθρωπο.
3 Ιουλίου
Μαθαίνουμε σήμερα πως η Γερμανοί εξετέλεσαν 50! Τόση ήταν η χθεσινή σοδειά τους. Τους εξετέλεσανόπως γράφουν στις ανακοινώσεις τουςγια τα κακουργήματα του ελληνικού λαού εναντίον της δυνάμεως κατοχής. Έρχονται πληροφορίες πως μέσα στους 18 που πήραν ήταν και δύο παπάδεςφοβούμαι πολύ μην είναι και ο πατήρ Ιωακείμ.

4 Ιουλίου
Θετικές πια και εξακριβωμένες πληροφορίες βεβαιώνουν την εκτέλεση του πατρός Ιωακείμ. Ένας μάλιστα που παρακολουθούσε από τον κήπο του εκεί κοντά το δράμα λέει πως άνοιξε την τελευταία στιγμή τα στήθια του και φώναξε δυνατά: “Χτυπάτε, είμαι Έλληνας παπάς, πεθαίνω για τον Χριστό και για την πατρίδα. Ο ίδιος που μου τα διηγήθηκε λέει επίσης πως μετά την εκτέλεση, οι στρατιώτες του εκτελεστικού αποσπάσματος έπαιζαν ποδόσφαιρο με το καλυμμαύχι του. Τον κλαίω και τον μακαρίζω συγχρόνως.
Η εκκλησία μας έχασε ένα καλό στρατιώτη και το έθνος ένα πατριώτη με αλύγιστο εθνικό φρόνημα. Μου έλεγε προχθές, που γινόταν λόγος για τον Ιωακείμ, κάποιος που πήγε μαζί του στο 501: όταν φτάσαμε εκεί μας πήραν στην ανάκριση χωριστά. Μετά δυόμιση ώρες περίπου μας κατέβασαν. Αντίκρισα τότε έναν πατέρα Ιωακείμ ολότελα παραμορφωμένο από το ξύλο χωρίς ράσο και αντερί, τα κρατούσε τσαλακωμένα στο αριστερό του χέρι.
Μας τράβηξαν και μας πέταξαν εμένα στο 9 και εκείνον στο 6. Το παραθυράκι του κελιού μου έβλεπε στην αυλή, έτσι κάθε πρωί παρακολουθούσα όλους όσους έβγαζαν για αέρα. Εκείνος που περισσότερο τραβούσε την προσοχή μουήταν ο πατήρ Ιωακείμ. Περπατούσε καμαρωτός πάντα με ψηλά το κεφάλι, το γεμάτο κατάμαυρα σγουρά μαλλιά. Στην όψη του ήταν απλωμένη χριστιανική ηρεμία και γαλήνη και όλο σιγόψαλε όμορφα και κατανυκτικά. Τον Ζήλεψα! Πίστεψέ με ήταν κρίμα, πολύ μεγάλη απώλεια για την εκκλησία.
Κάποιος άλλος πάλι που και αυτός έμεινε μαζί τουμου είπε σήμερα: Α! Ο πατήρ Ιωακείμ ήταν κληρικός από τους σπάνιους. Όλες τις μέρες που έμεινε εκείέψαλλε και προσευχόταν με ευλάβεια. Είχε βαθιά πίστη και αυτό τον έκανε να μη χάσει το θάρρος του ως την τελευταία στιγμή. Όταν μία μέρα ο Γερμανός φρουρός πειράζοντάς τον του είπε κάτι περιφρονητικά για τον κλήρο, αυτός με ένα αξιοθαύμαστο θάρρος απάντησε: Είμαι Έλληνας κληρικός. Πράγματι το έδειξε πως ήταν Έλληνας Ορθόδοξος κληρικός».
* * *
Θυσιάστηκαν για την ελευθερία
Ο π. Ιωακείμ Λιούλιας και όλοι όσοι μαρτύρησαν για την ελευθερία, γνώριζαν βαθιά στην καρδιά τους, πως κάθε άνθρωπος χωρίς ελευθερία καθιστά τα δώρα του Θεούμέσα του αλλά και στη βιοτή του, ανενεργά. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας κατά τη θεία λειτουργία απεύχεται τους πολέμους. Όσοι έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία των άλλων, μιμήθηκαν τον Χριστό, όχι μόνο στη θυσία Του. Έδωσαν την δυνατότητα σε όσους επιβίωσαν και στις επόμενες γενιέςνα έχουν χρόνο και ελευθερία να ενεργοποιήσουν τα δώρα του Θεού στην ψυχή τους. Ο ψαλμός από τα βάθη των αιώνων, μιλά για αυτούς τους μακάριους μάρτυρες που συμμετείχαν με τον τρόπο τους στην Δημιουργία: «Θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες».
___________
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
Ορθόδοξη Αλήθεια, 20.10.2021