Αγιασμός στην 114 Πτέρυγα Μάχης Τανάγρας για τα Αεροσκάφη Rafale
Με αφορμή τη δημοσιότητα που δόθηκε στην τελετή αφίξεως των νέων υπερσύγχρονων πολεμικών αεροσκαφών Ρafale στο Στρατιωτικό Αεροδρόμιο της Τανάγρας, στις 19 Ιανουαρίου 2022, παρατίθενται 3 άρθρα-σχόλια από τον καθημερινό τύπο, τα οποία αναφέρονται στην τέλεση του καθιερωμένου αγιασμού κατά την παραλαβή των νέων αεροσκαφών και άπτονται της αποστολής και της ιδιότητας του Στρατιωτικού Ιερέως καθώς και το πώς βλέπουν οι σύγχρονοί μας την παρουσία του σε κρίσιμες στιγμές της ζωής των στρατευμένων Ελλήνων, αλλά και σε μεγάλες στιγμές της ιστορίας του Έθνους.
Χλευάζοντας τον αγιασμό...
Βγήκαν κάποιοι…προοδευτικοί να χλευάσουν τον αγιασμό κατά την τελετή παραλαβής των Rafale…
Τίποτα δεν μ΄ εξοργίζει περισσότερο όταν ειρωνεύεσαι το δικαίωμα του άλλου να πιστεύει σ’ όποιον Θεό θέλει.
Είχα την τύχη μεγαλώνοντας στο Διδυμότειχο, δίπλα στο τέμενος του Βαγιαζήτ, να έχω λύσει από μικρός αυτά τα θέματα.
Στη Νέα Υόρκη είχα και διατηρώ ακόμα φιλίες με ανθρώπους από όλα τα μεγάλα δόγματα. Άλλοι είναι θρησκόληπτοι και άλλοι απλώς ανεκτικοί…
Όμως, ποτέ δεν πέρασε απ’ το μυαλό μου να ειρωνευτώ την πίστη κάποιου γιατί είναι μια υπόθεση καθαρά προσωπική. Και ως τέτοια απολύτως σεβαστή.
Ο καθένας από εμάς, μπορεί να αντλεί δύναμη απ’ όπου εκείνος αισθάνεται την ανάγκη…
Θυμάμαι ένα βράδυ, εργαζόμουν στο ΝΤΥΝΑΝ τότε, βλέπω ένα φίλο μου γιατρό στο μικρό εκκλησάκι που είναι στην είσοδο των επειγόντων. Ήξερα ότι είχε ένα εξαιρετικά δύσκολο χειρουργείο. Τον ρώτησα την άλλη μέρα, τι έκανε στο εκκλησάκι, μου απάντησε με τη μεγαλύτερη άνεση του κόσμου, “καμιά φορά χειρουργεί και ο θεός μαζί μας…”
Μια φορά είχα πάει με μια αποστολή στην 111 Πτέρυγα Μάχης στη Νέα Αγχίαλο, η οποία έχει ως έμβλημα το “Ανδρείας εθέλομεν κινδυνεύειν” και συζητούσαμε με μια ομάδα Ιπταμένων. Αίφνης χτυπάει συναγερμός, πετάχθηκαν σαν ελατήρια και μας άφησαν σύξυλους γιατί έπρεπε να φύγουν για μια αναχαίτιση.
Δεν θα πέρασε ούτε ένα λεπτό και ένας εξ αυτών επέστρεψε τρέχοντας γιατί άφησε στο τραπέζι ένα πορτοφόλι όπου είχε μια εικόνα των αρχαγγέλων Γαβριήλ και Μιχαήλ. Φίλησε, την εικόνα, την έβαλε σε μια εσωτερική τσέπη λίγο από το μέρος της καρδιάς και έφυγε σφαίρα.
Όταν περίπου μετά από δυο ώρες επέστρεψαν, τον τράβηξα παράμερα και τον ρώτησα, αν είναι θρήσκος. Όποιος πετάει και σου πει ότι δεν πιστεύει στο Θεό, να ξέρεις ότι δεν σου λέει την αλήθεια!”
Για αυτούς έγινε ο αγιασμός, όχι για εμάς που βλέπουμε από την άνεση του καναπέ μας…
Κωσταντίνος Τριανταφυλάκης
Tους ενόχλησε ο ιερέας...
Η άφιξη των Rafale πήρε πανηγυρικό χαρακτήρα, για να καταδειχθεί πόσο σημαντικό είναι αυτό το όπλο καθώς, ως γνωστόν, με τον εξοπλισμό του ανατρέπει τους συσχετισμούς στον αέρα με τον εξ Ανατολών γείτονα.
Επιπλέον, η κυβέρνηση θέλησε να εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά το γεγονός, προκαλώντας τις αντιδράσεις των κομμάτων της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης, εν μέρει δικαιολογημένα.
Εμφανίστηκαν όμως και οι γνωστοί “προοδευτικοί”, οι οποίοι ενοχλήθηκαν από την παρουσία της Εκκλησίας στην τελετή. Προσβλήθηκε η κουλτούρα τους, από τις ευλογίες του ιερέα.
Είναι πάγια πρακτική, από συστάσεως του ελληνικού κράτους, η παρουσία του κλήρου σχεδόν σε όλες τις πανηγυρικές εκδηλώσεις των Ενόπλων Δυνάμεων. Άλλωστε, για αυτό υπάρχει και ο θεσμός του στρατιωτικού ιερέα, που καθιερώθηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια. Υπάρχει και λειτουργεί πάνω από 190 χρόνια.
Επίσης οι διαμαρτυρόμενοι κάνουν πως αγνοούν την ύπαρξη Αγίων που θεωρούνται προστάτες συγκεκριμένων Όπλων, όπως ο Άγιος Νικόλαος, η Αγία Βάρβαρα, ο Άγιος Γεώργιος, ο Αρχάγγελος Μιχάηλ.
Είναι μια παράδοση που την έχουν σεβαστεί όλες οι κυβερνήσεις, όπως έχουν σεβαστεί και τις αντίστοιχες επετειακές εορταστικές εκδηλώσεις. Αν τους ενοχλούν οι στρατιωτικοί ιερείς, είναι λογικό να τους ενοχλούν και οι προστάτες των Όπλων.
Το ζήτημα της παρουσίας του στρατιωτικού ιερέα δεν αφορά στη σχέση της Εκκλησίας με την Πολιτεία, αλλά υπογραμμίζει την ιστορική σχέση του κλήρου με τις προσπάθειες για εθνική ολοκλήρωση, της οποίας το ιστορικό υποκείμενο ήταν οι Ένοπλες Δυνάμεις. Τα ιστορικά ντοκουμέντα αποτυπώνουν αυτή τη σχέση, που είναι ριζωμένη και στους θριάμβους και στις καταστροφές. Η ιστορική μνήμη δεν σβήνεται, δεν καταργείται. Υπάρχει, και οφείλουμε όχι απλώς να τη διαφυλάσσουμε, αλλά και να την τιμάμε.
Όλα αυτά είναι τόσο γνωστά που καταντούν τετριμμένα. Και όμως, θα πρέπει να τα επαναλαμβάνουμε γιατί διαρκώς κάποιοι με τον μανδύα του “εκσυγχρονισμού” επιδιώκουν να καταλύσουν τις σχέσεις της Εκκλησίας με τις Ένοπλες Δυνάμεις, σχέσεις δύο αιώνων. Βέβαια, δίπλα στους “εκσυγχρονιστές” υπάρχουν και οι καθ’ έξιν γκρινιάρηδες. Μια κατηγορία δημοσιολογούντων που επιβεβαιώνει την παρουσία της μέσα από μια διαρκή γκρίνια. Δεν ήταν δυνατό να λείψουν από μια τόσο σημαντική τελετή.
πηγή: εφημερίδα ''Καθημερινή'', Σάκης Μουμτζής
Ο αγιασμός των Ραφάλ
Ο μαυροντυμένος ρασοφόρος ραντίζει με αγιασμό τη μουσούδα του Ραφάλ. Δίπλα του, ένας ένστολος σε στάση προσοχής. Η σημειολογία της είναι εύκολη. Πρώτον, η συνύπαρξη της πιο προηγμένης εκδοχής της τεχνολογίας με τον καθαρό αναχρονισμό. Εύκολος ο συνειρμός για τον προοδευτικό αυτοματισμό. Δεύτερον, το πολιτικό συμπέρασμα. Η σύνδεση της Εκκλησίας με το κοσμικό κράτος που εκπροσωπείται από το Ραφάλ και τον ένστολο. Το τρίτον εμφανίζεται σε μια άλλη φωτογραφία. Ο πιλότος που γονατίζει για να αγκαλιάσει την κορούλα του. «Ο μπαμπάς έφερε το Ραφάλ». Θα το θυμάται για όλη της τη ζωή. Κι ας μην ξέρει τι είναι αυτό το Ραφάλ που έφερε ο μπαμπάς. Κι αυτό που με κάνει να απορώ με την αφέλεια και την αυθάδεια της λεγομένης «προοδευτικής σκέψης» είναι ο πιλότος και τα αισθήματά του. Η ευχή που του έδωσαν οι συνάδελφοί του είναι «καλές προσγειώσεις». Αυτοί ξέρουν ότι, ακόμη και σε καιρό ειρήνης, η απογείωση δεν καταλήγει απαραιτήτως σε προσγείωση. Όση εμπιστοσύνη κι αν έχει στην τεχνολογία, ξέρει ότι δεν του φτάνει για να ξαναδεί την κορούλα του. Ξέρει ότι η τεχνολογία, όπως και η επιστήμη, δεν είναι ισχυρότερες από τον θάνατο. «Έως αν η ανθρωπείη φύσις η αυτή είη», που έγραψε κι ο Θουκυδίδης. Κι αυτός ο πιλότος έχει ανάγκη από τη συμπαράσταση της δύναμης που υπερβαίνει και τις δυνάμεις της τεχνολογίας και της επιστήμης. Αυτήν εκπροσωπεί ο ιερέας που ευλογεί το όπλο του.
Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι στην ιστορία μας πάντα τα όπλα τα ευλογούσε η Εκκλησία. Ο άλλος πριν χτυπήσει πέναλτι κάνει τον σταυρό του, πολλώ δε μάλλον ο πιλότος που είναι έτοιμος να εμπλακεί σε μια εικονική αερομαχία στο Αιγαίο. Ποιος κήνσορας της προοδευτικής σκέψης μπορεί να μπει στη θέση του; Ο γιατρός που έχει εικόνισμα στο ιατρείο του δεν σημαίνει ότι δεν εμπιστεύεται τα όπλα της επιστήμης του. Απλώς αποδέχεται ότι η δύναμή της έχει όρια.
Ο Ράσελ έγραψε ότι ο άθεος δεν διαφέρει από τον θρησκόληπτο. Και οι δύο υπερασπίζονται την πίστη τους. Κάπου ανάμεσά τους εμφανίζεται το πρόσωπο του πιλότου. Μπορεί να είναι θρήσκος, μπορεί και να μην είναι. Όμως καθημερινά αντιμετωπίζει συνθήκες που υπερβαίνουν τις ανθρώπινες δυνάμεις του. Αυτός το ξέρει καλύτερα απ’ όλους. Ακόμη κι αν δεν πιστεύει, έχει ανάγκη να πιστεύσει. Χρειάζεται τον μαυροντυμένο ρασοφόρο και τις ευλογίες του. Δεν αμφιβάλλω ότι θα κατηγορηθώ, ακόμη μια φορά, για συντηρητισμό. Ας είναι. Αν ο συντηρητισμός με φέρνει πιο κοντά στο αίσθημα του πιλότου, τον δέχομαι ασμένως.
πηγή: εφημερίδα ''Καθημερινή'', Τάκης Θεοδωρόπουλος
Βλέπε σχετικά:
https://www.romfea.gr/diafora/47989-114-rafale
https://youtu.be/wZBo7d6fyck
