Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΙΕΡΕΑΣ ΣΤΟΥΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ 1912-13


Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, φ. 8ης Μαρτίου 1915
                                                                


ΠΑΠΑΔΕΣ
Του Νικολάου Πετιμεζά (Λαύρα)* 




Δεν ενθυμούμαι στα ΄97 ούτε ένα. Μα τώρα στους δύο πολέμους το ράσο εμαύριζε ανάμεσα στο χακί παντού, και μέσα στους κάμπους με τα ’λιοπύρια, και επάνω στις κορυφές με τα χιόνια, και εκεί που ακούγετο το ντουφέκι, και εκεί που εβροντούσε το κανόνι. Εκείνοι που βογγούσαν από τους πόνους του κορμιού τον έβλεπαν εμπρός των πάντα. Και εκείνοι που ξεψυχούσαν έβλεπαν την μαύρη σιλουέττα του έξαφνα εμπρός τους και άκουγαν από το στόμα του λόγια παρηγοριάς.
Και ο θάνατος κατέβαινε πιο ήσυχα και πιο γλυκά -αν ημπορή να πη κανείς αυτή τη λέξι- μαζί με μια ευχή του παπά, και μια ανακούφισι και παρηγοριά έλαμπε στα μάτια των ετοιμοθανάτων.
 Έχει δύναμι μεγάλη, έχει επιρροή βαθειά ακόμη στην Ελληνική ψυχή, το σχήμα του παπά. Τον λησμονούν τον παπά μέσα στη χώρα, εκεί που η ευμάρεια βασιλεύει και η ήσυχη ζωή διώχνει μακρυά την ιδέα του θανάτου.

Αλλ’ εκεί που ο θάνατος τεντώνει το μαύρο φτερό του, και κάμνει συχνά γύρους επάνω από τα κεφάλια και μπορεί να σε χαϊδέψη με τα φτερά του από τη μια στιγμή στην άλλη, δεν τον λησμονείς τον παπάν, και είναι αυτός το σύμβολο που σε συνδέει με την άλλη ζωή, και, αντί να τον αποφεύγης, τον αποζητείς.

Μακάριος Μυριανθεύς, Στρ. Ιερέας 1912-13,
μετέπειτα Μητροπολίτης Κυρηνείας 
Όταν το ντουφέκι αντηχούσε και εφαίνετο το ράσο κάπου εκεί σε μια άκρη μισοκρυμμένο με ένα μανδύα χακί, εστρέφοντο οι ματιές κατά ’κει, χωρίς να το θέλουν, και έπαιρναν ένα θάρρος ανεξήγητο και μια δύναμι αόρατη.
Έτσι, χρόνια πολλά πριν, ο παπάς είχε θαυματουργήσει∙ και τότε το ράσο εκρεμάστηκε, το ράσο εσουβλίστηκε, το ράσο έπιασε το καριοφύλλι και την πάλα!


Και τώρα πολλές φορές έσφιγγε το Μάνλιχερ.
«Για καλό και για κακό, δόστε μου και ’μένα ένα τουφέκι.» Έλεγεν ο παπάς.
 Έτσι είδα και τον παπά της ενορίας μου να ευλογή το παιδί του σκοτωμένο κ’ έπειτα να τρέχη από βουνό σε βουνό και από ράχη σε ράχη κρατώντας με το ένα χέρι το Σταυρό και με το άλλο σφικτά-σφικτά το τουφέκι του.
Και όταν τον ’ρώτησα, πώς ταιριάζουν αυτά τα δύο πράγματα.
-Έτσι φαίνεται∙ καμμιά φορά σμίγουν και ταιριάζουν, μου είπε∙ και με το σκούφο στραβά στο κεφάλι, με την κάππα μισορριγμένη στον ώμο, μάζευσε το ράσο του ανάμεσα από τα κλαριά και τις πέτρες και τράβηξε πάλι γοργά-γοργά την ψηλή ράχη του.

                                                       ***
Άλλοι άφηναν τις μικρές ενορίες τους, άλλοι τα χωριά τους, την φαμίλια τους, την γλύκα του σπιτιού, την ανάπαυσι που χρειάζεται πια η περασμένη ηλικία τους, και ξεκίνησαν για τον ιερό σκοπό τους.

Μέρα νύχτα ακολουθούσαν τα παλληκάρια. Πάντοτε μαζί: και στις στιγμές τις καλές της χαράς και της δόξης, και στις δύσκολες ώρες της ατυχίας. Πέρασαν την ίδια ζωή, τους κόπους, τις ίδιες στερήσεις, τους ίδιους κινδύνους, με ένα κομμάτι γαλέττα κάτω από το αντίσκηνο τα λερωμένα ράσα τους σχισμένα, με τα τσαρούχια τους ελεεινά, με τα πρόσωπα και τα χέρια ακάθαρτα, με τα γένια και τα μαλλιά άτακτα και αχτένιστα είχαν κάτι το άγριον και τ’ αρρενωπό∙ το άσχημο μαζί και το σεβάσμιο∙ το αποκρουστικό μαζί και το υπέρθειο. Τα μάτια τους ήσαν κόσμος ολόκληρος. Όταν άρχιζε το ντουφέκι, πετούσαν φωτιές, και όταν ήρχοντο βράδυ-βράδυ να ειπούν την τελευταία ευχή επάνω στους ανοικτούς λάκους, εγέμιζαν δάκρυα.
Άλλες στιγμές εγύριζαν ακούραστοι παντού∙ πολλές φορές, μέσα στη φωτιά, εσκόρπιζαν λόγια μεγάλα και δυνατά, έδιναν θάρρος σ’ εκείνους που λιποψυχούσαν, εμοίραζαν παρηγοριές σ’ εκείνους που χτυπήθηκαν, και εψιθύριζαν πολύ σιγά στο αυτί εκείνων, που ξεψυχούσαν, τα μεγάλα εμπνευσμένα λογια που γεννά η ιδέα της άλλης ζωής.

***
Και όμως οι περισσότεροι ήσαν αγράμματοι, ήσαν άξεστοι, χωρίς καμμιά ανάπτυξι, χωρίς καμμιά σπουδή. Και τα λόγια εκείνα τούς ήρχοντο μόνα στα χείλη τους, χωρίς και αυτοί να εννοούν πώς. Εκείνες τις στιγμές εγίνοντο σοφοί, όπως έγιναν άλλοτε και οι Απόστολοι, χωρίς να το καταλάβουν και αυτοί πώς.
Και με τον παπάν αρματωμένο εννοήσαμε καλλίτερα πώς είχε αναστηθή πάλι μια παληά εποχή μεγάλη εκεί εμπρός μας. Και παρουσιάσθηκε ύστερα από εκατό χρόνια πάλι ο παπάς-ρήτωρ και ο παπάς-πατέρας, ο παπάς-μαχητής και ο παπάς με τα γλυκά του λόγια, με το σταυρό και με το ντουφέκι.
Ο παπάς κρεμασμένος, ο παπάς ανασκολοπισμένος, ο παπάς υπέρθειος και μεγάλος. Ο Έλλην ιερωμένος του 21. Και θα παρουσιασθή και πάλι, όταν τύχη περίστασις, και θα ξετρυπώση πάλι από τη μικρή του ενορία, από το ερημικό του σπιτάκι και από το άσημο χωριό του, για να πετάξη πάλι ψηλά στις κορυφές, για να τρέξη στους κάμπους, γιατί αισθάνεται ότι, με όσα και αν λέγουν μερικοί, χωρίς αυτόν δεν γίνεται τίποτε και διότι περισσότερο από κάθε άλλο έχει ένα όνειρο ριζωμένο και επίμονο, και ένα πόθο άσβεστο μέσα του: να λειτουργήσει και αυτός μια ’μέρα... κάπου.


Το παραπάνω άρθρο αποτελεί μια μικρή δημοσιογραφική αποτύπωση της αποστολής, και του έργου τού στρατιωτικού ιερέα όπως τη βίωσε ο αρθρογράφος, Νικόλαος Πετιμεζάς (Λαύρας), στρατιωτικός ο ίδιος και λογοτέχνης, γόνος της ηρωικής οικογενείας των Καλαβρύτων. Παρών ο ίδιος στα πεδία των μαχών, εικόνες των οποίων περιγράφει, παρουσιάζει τον στρατιωτικό ιερέα των Πολέμων 1912-13 να φαντάζει σχεδόν ημίθεος στα μάτια του κάθε Αξιωματικού και του κάθε οπλίτη. Να ανοίγει τις φτερούγες της πίστεως, στα μάτια και στη ψυχή του κάθε μαχητή, της πίστης αυτής που επιτελεί θαύματα και ένα πραγματικό θαύμα ήταν τα κατορθώματα των Ελλήνων στους Βαλκανικούς Πολέμους. Πέρα από τη λογοτεχνική αξία του κειμένου που ζωντανεύουν με τις εικόνες και τις παρομοιώσεις το καυτό πεδίο της μάχης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η προσωπική συμμετοχή του συγγραφέα με τις πολεμικές εξάρσεις και τις ηρωικές ενθυμήσεις της μάχης, που αποτελούν αυθεντική παρουσίαση των αισθημάτων και των εξάρσεων τόσο των στρατιωτικών ιερέων όσο και των μαχητών που εμπνέονταν από την παρουσία τους και αισθάνονταν τον ίδιο το Θεό ενισχυτή των δίκαιων αγώνων τους. Οι κρίσεις του συγγραφέα για την αγραμματοσύνη των περισσοτέρων τότε στρατιωτικών ιερέων δεν απηχούν την πραγματικότητα, ούτε και οι απόψεις του συγκεκριμένου έφεδρου στρατιωτικού ιερέα για το σταυρό και το ντουφέκι είναι οδηγός των στρατιωτικών ιερέων γενικώς. Έχουμε μονίμους και εθελοντές  στρατιωτικούς ιερείς της εποχής με αξιόλογο συγγραφικό έργο και σημαντική εξέλιξη σε ανώτερα αξιώματα μετά τον πόλεμο.
Πέρα από κάποιες μικρές μόνο παρεμβάσεις στην ορθογραφία, όπου κρίθηκαν απαραίτητες για τη σαφήνεια και καλύτερη κατανόηση του κειμένου αφήσαμε την αυθεντικότητα της γραφής να απλωθεί, χωρίς άλλους σχολιασμούς και παρεμβάσεις.





















ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ


ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΦΩΣΤΙΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ


ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΣΤΑ ΠΕΔΙΑ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ 
Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΙΕΡΕΩΝ 
ΣΤΟΥΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ 1912-1913 
Του Αρχιμ. Μελετίου Κουράκλη
Στρατιωτικού Ιεροκήρυκος
Σκοπός της παρούσης διαλέξεως είναι η δειγματοληπτική παρουσίαση μικρού μόνον μέρους στοιχείων από το εν πολλοίς άγνωστο αλλά και ανέκδοτο πρωτογενές αρχειακό υλικό περί το θέμα της παρουσίας και του έργου των Στρατιωτικών Ιερέων στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913.
«Ἡ πάντοτε παρὰ τὸ πλευρὸν τοῦ ἔθνους ἀγωνιζομένη Ἐκκλησία», αναφέρει ευθύς στην αρχή των ανεκδότων απομνημονευμάτων του ο τότε στρατιωτικός ιερέας, Διονύσιος Παπανικολόπουλος, «καὶ προσφέρουσα, ὅτε μὲν τὰ πνευματικὰ αὐτῆς φῶτα ὑπὲρ τῶν σωτηρίων ἀρχῶν τῆς Χριστιανικῆς Θρησκείας καὶ τὰς εὐγενεῖς ἰδέας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅτε δὲ τὸ αἷμα τῶν λειτουργῶν αὐτῆς ἀπὸ τῶν εὐκλεστάτων Πατριαρχῶν μέχρι τοῦ τελευταίου ἀγραμμάτου και ῥακενδύτου μοναχοῦ, καὶ κατὰ τὴν μεγάλην ταύτην καὶ ἔνδοξον διὰ τὸ Ἔθνος ἡμῶν στιγμὴν (σ.Σ.: της ενάρξεως των Βαλκανικών Πολέμων) δὲν ὑστέρησε». 
…………………………………… 
Η Ιερά Σύνοδος έλαβε το αποφασιστικό και ρηξικέλευθο μέτρο της επιστρατεύσεως όλων των ιεροκηρύκων της Εκκλησίας, τους οποίους έθεσε στη διάθεση του Υπουργείου των Στρατιωτικών, «γνωρίζουσα» όπως αναφέρει ο Διονύσιος Παπανικολόπουλος «ὁποία μεγίστη ἠθικὴ δύναμις ἀποβαίνει ἡ παρουσία τοῦ Λειτουργοῦ αὐτῆς παρὰ τὸ πλευρὸν τοῦ ἀγωνιζομένου στρατιώτου. …………………………………… 
Ως επιτομή του όλου έργου, της θυσιαστικής προσφοράς, και της κενωτικής διακονίας των στρατιωτικών ιερέων υπέρ του αγωνιζομένου Έθνους στα πεδία των μαχών των δύο Βαλκανικών πολέμων, αξίζει να παραθέσουμε τη μνημειώδη ανέκδοτη επιστολή του τότε στρατιωτικού ιερέα, Αρχιμανδρίτη Παντελεήμονος Φωστίνη στον τότε Μητροπολίτη Αθηνών Θεόκλητο. 


«Βουνά Μανωλιάσσης τῇ 4 Φεβρ. 1913 
Πανιερώτατε! 
Ἀπό τάς χιονοσκεπεῖς καί αἱματοβαφεῖς κορυφάς τῶν ὑψωμάτων Μανωλιάσσης γράφω τήν παροῦσάν μου ἐπιστολήν πρός Ὑμᾶς τόν πνευματικόν μου Πατέρα καί εὐεργέτην καί ἐκφράζω ἐκ βάθους ψυχῆς μου τήν ἄκραν εὐγνωμοσύνην μου, διότι διά τοῦ θαυμασίου μέτρου, ὅπερ ἐλάβετε, νά τοποθετηθῶσιν εἰς τάς τάξεις τοῦ ἐνδόξου Ἑλλ. στρατοῦ, οἱ ἱεροκήρυκες Ἑλλάδος, συνετελέσθῃ ἔργον θαυμάσιον, εὐεργατῆσαν ἀφ’ ἑνός τόν ἑλληνικόν στρατόν ἐν τοῖς πεδίοις τῶν μαχῶν, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀνυψῶσαν ἐν τῇ συνειδήσει πάντων εἰς ὕψος ἀνυπέρβλητον τό γόητρον τῆς Ἐκκλησίας μας. Σᾶς βεβαιῶ, Πανιερώτατε, ὅτι τό γόητρον τῆς Ἐκκλησίας ἀνεστηλώθη τελείως, πάντων μετ’ εὐγνωμοσύνης βαθείας ἀναγνωριζόντων καί διαλαλούντων τάς μεγάλας ὑπηρεσίας, τάς ὁποίας οἱ ἱεροκήρυκες παρέσχον εἰς τόν στρατόν. Αὐτό καί μόνον ὑπῆρξε τό ἐλατήριον τό ὁποῖον μοί ἐνέβαλε τόν ἐνθουσιασμόν νά ἐργασθῶ μετά θυσίας καί αὐταπαρνήσεως εἰς τό ἔργον μου ἐκτιθέμενος εἰς μεγάλους κινδύνους, τοῦθ’ ὅπερ πιστεύω ὅτι καί πάντες οἱ συνάδελφοί μου θά ἐπετέλεσαν· ὅλα ταῦτα θά μένουν βαθύτατα ἐγκεχαραγμένα ἐν τῇ ψυχῇ μου μέχρις ὅτου ἀποθάνω. Ἰδίᾳ δέ ἡ παραμονή τῶν Θεοφανείων, ὅτε περιῆλθον ὁλόκληρον τό σύνταγμά μου ὅν ἐν προφυλακαῖς μάχης ὑπὸ βροχῆς καί ψῦχος παγερόν εἰς τά ἀπόκρημνα ταῦτα μέρη, καί προέτεινα εἰς ἀσπασμόν τόν τίμιον Σταυρόν πρός τούς στρατιώτας ῥαντίσας αὐτούς διά τοῦ μεγάλου ἁγιασμοῦ. Ἧτο ἄκρως συγκινητική ἡ σκηνή αὕτη, καθ’ ἥν οἱ στρατιῶται βλέποντες τήν στοργήν τῆς Ἐκκλησίας ἐδάκρυον ἐκ συγκινήσεως καί προήρχοντο μετά παλμῶν καρδίας, ἵνα ἀσπασθῶσι τόν Τίμιον Σταυρόν. Κατά τήν ἡμέραν ταύτην πολλάκις ἐπυροβολήθην ὑπό τῶν ἀπέναντι ἐν προφυλακαῖς Τούρκων στατιωτῶν, ἀλλά ὁ Κύριος μέ διεφύλαξεν ἔως σήμερον ὑγιᾶ. Παρακολουθῶν με ὁ στρατός μετ’ εὐγνωμοσύνης ἀπ’ ἀρχῆς καί βλέπων πάντα ταῦτα ἀπῂτησεν διά τοῦ Συνταγματάρχου μας κ. Ἀντ. Καμπάνη καί τοῦ Μεράρχου κ. Μοσχοπούλου Ὑποστρατήγου παρά τοῦ Σ. Μητροπολίτου Βεῤῥοίας τήν εἰς Πρεσβύτερον χειροτονίαν μου. Τοῦτο δεχθείς ὁ Σ. Βεῤῥοίας καί καλέσας με παρ’ ἑαυτῷ μοί ἀνεκοίνωσεν τήν ἀπόφασίν του, τήν ὁποίαν βεβαίως ἐδέχθην τότε, ὅτι μοί εἶπεν «ἐγώ ἀναλαμβάνω τήν εὐθύνην ἀπέναντι τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διότι ἰδίοις ὄμμασιν ἀντελήφθην τί ἀγαθά εἰς τόν στρατόν θά προξενήσῃ ἡ χειροτονία σου, καί ἐπειδή γνωρίζω καλῶς ὅτι οἱ Ἕλληνες Ἱεράρχαι εἶνε ἄνδρες φιλοπάτριδες». Μετά τοιούτους λόγους δέν ἧτο δυνατόν νά ἀρνηθῶ τήν χειροτονίαν μου ἔστω καί ἀντικανονικήν, ἀφοῦ ἡ πατρίς τό ἤθελε καί ἐζήτει τά ὑπηρεσίας μου. 
Σεβασμιώτατε, ἐργάζομαι ὅσον δύναμαι καί ἴσως ὑπέρ τάς δυνάμεις μου ὑποβαλλόμενος εἰς μεγίστας θυσίας καί ἐκτιθέμενος εἰς προφανεστάτους κινδύνους ἀναγνωρίζω τό ἀντικανονικόν τῆς χειροτονίας μου. Ἡ Ἐκκλησία πιστεύω ὅτι θέλει ἀναγνωρίσει καί ἐπικυρώσει τήν χειροτονίαν μου ταύτην λαμβάνουσαν ὑπ’ ὄψιν τάς ἐθνικάς ἀνάγκας καί περιστάσεις. Ὑπέβαλον περί τούτου ἀναφοράν διά τοῦ Συντάγματος πρός τήν Ἱ. Σύνοδον ἐφ’ ἁπλοῦ χάρτου, διότι ἐπί τῶν βουνῶν τούτων ἦτο ἀδύνατον νά εὕρω χαρτόσημον. 
Ἐάν ἡ Ἐκκλησία νομίσῃ ὅτι πρέπει νά τιμωρηθῇ ἡ ἀντικανονικότης τῆς χειροτονίας μου, εἶμαι ἕτοιμος κατά πάντα νά ὑπομείνω μετά χαρᾶς τήν ἀπόφασιν τῆς Ἱ. Συνόδου πρός χάριν τῆς Πατρίδος.
Διατελῶ μετά σεβασμοῦ καί εὐγνωμοσύνης τῆς ὑμετέρας θεοτιμήτου Πανιερότητος τέκνον ἐν Χριστῷ εὐπειθέστατον 
Ἀρχιμ. Παντελεήμων Β. Φωστίνης 
Ἱεροκήρυξ 8ου Συντάγματος 4ης Μεραρχίας». 


Στην επιστολή αυτή αποτυπώνεται το μέτρο της αγάπης και της θυσίας υπέρ της πατρίδας των ελλήνων ορθοδόξων κληρικών, που υπηρέτησαν πριν από 100 χρόνια ως στρατιωτικοί ιερείς στους Βαλκανικούς Πολέμους. 
[Απόσπασμα από την διάλεξη του Στρατιωτικού Ιεροκήρυκος Αρχιμ. Μελετίου Κουράκλη, στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής, την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013].

                 Παρακολουθείστε ολόκληρη την διάλεξη στο διαδικτυακό κανάλι intv
                 πηγή

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΣΤΟΥΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ 1912-1913

Με λαμπρότητα τιμήθηκε το σπουδαίο και υψίστης εθνικής σημασίας έργο των Στρατιωτικών Ιερέων, κατά τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913, σε εκδήλωση που οργάνωσε η Διεύθυνση Στρατιωτικών Ιερέων ΓΕΕΘΑ υπό τον αιδεσιμολογιώτατο Διευθυντή αυτής π. Νικόλαο Γουρδούπη, υπό την αιγίδα του αρχηγού ΓΕΕΘΑ, Στρατηγού Μιχαήλ Κωσταράκου και τη σεπτή ευλογία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ.κ Ιερωνύμου Β’. 
Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Αρχιμανδρίτης Μελέτιος Κουράκλης, Στρατιωτικός Ιεροκήρυκας, ο οποίος ομίλησε στην κατάμεστη κεντρική αίθουσα του Μεγάρου της Παλαιάς Βουλής την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013, με θέμα: «Με όπλο τον Σταυρό, στα πεδία των Μαχών: η Παρουσία και το ‘Έργο των Στρατιωτικών Ιερέων στους Βαλκανικούς Πολέμους, 1912-1913». 
Ο ομιλητής βάσει ανέκδοτου και αγνώστου αρχειακού και φωτογραφικού υλικού, φώτισε τη πολύπλευρη διάσταση του έργου των ηρωικών ιερέων και κατέστησε σαφή και αδιαμφισβήτητη την πολύτιμη αρωγή τους στο ελληνικό στράτευμα.

Σε αντίστοιχο συμπέρασμα κατέληξε στο σύντομο χαιρετισμό του ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος, όπως επίσης και ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Αθανάσιος Δαβάκης, ο οποίος κόσμησε με τη παρουσία του την εκδήλωση. Ο κ. Υφυπουργός, μεταξύ άλλων, τόνισε τη διαχρονική αξία της παρουσίας του Κλήρου στις Ένοπλες Δυνάμεις της Χώρας μας. 
Ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος, εκπροσωπήθηκε από τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Θαυμακού κ. Ιάκωβο, ενώ παρόντες ήσαν επίσης οι Μητροπολίτες: Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ, Σύνδεσμος της Ιεράς Συνόδου με τις Ένοπλες Δυνάμεις, Θηβών κ. Γεώργιος και Βελεστίνου κ. Δαμασκηνός. Μεταξύ άλλων παρέστησαν: ο Αντιπεριφερειάρχης Βορείου Τομέα Αττικής Κώστας Μανιάτης, ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής π. Αδαμάντιος Αυγουστίδης και ο συγγραφέας Σαράντος Καργάκος. 
Αξιοσημείωτη, τέλος, ήταν η παρουσία ολόκληρου του Σώματος των Στρατιωτικών Ιερέων από όλα τα μέρη της Ελληνικής Επικράτειας ως επίσης και μαθητών των Παραγωγικών Σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων και πλήθος κόσμου. 
Την εκδήλωση προλόγισε με τρόπο ουσιαστικό ο στρατιωτικός ιερέας Νεκτάριος Μαρκάκης Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου. 
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί η πρωτοτυπία του θέματος της εκδήλωσης, καθώς αποτέλεσε την πρώτη συστηματική μνεία αναφορικά με το πολυδιάστατο έργο των ιερέων αυτών, στο τρέχον έτος 2013 κατά το οποίο συμπληρώνονται 100 έτη από τη λήξη του Πολέμου.

Στον καταληκτικό χαιρετισμό του ο Αρχηγός ΓΓΕΘΑ ευχαρίστησε για την παρουσία τους, τον εκπρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Επίσκοπο Θαυμακού κ. Ιάκωβο, τους Σεβασμιωτάτους Αρχιερείς, τους Ελλογιμοτάτους καθηγητές, και όλους τους εκλεκτούς προσκεκλημένους.  
Και ο Αρχηγός είπε στη συνέχεια: 
"Ιδιαιτέρως ευχαριστώ τον Διευθυντή του Σώματος των Στρατιωτικών Ιερέων Αιδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Νικόλαο Γουρδούπη μαζί με το εκλεκτό Επιτελείο του για την επιτυχή διοργάνωση της σημερινής ξεχωριστής εκδηλώσεως. Ευχαριστίες και έπαινο οφείλω κυρίως στον ομιλητή Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη, Στρατιωτικό Ιεροκήρυκα, π. Μελέτιο Κουράκλη, ο οποίος με συστηματικό και γλαφυρό τρόπο μας παρουσίασε μέρος από σημαντικό, όπως διαπιστώσαμε, άγνωστο πρωτογενές υλικό γύρω από το τόσο σπουδαίο θέμα, τόσο από εκκλησιαστικής όσο και από εθνικής πλευράς. 
Με τη σημερινή διάλεξη είχαμε την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε με αδιάψευστο τρόπο, πως η παρουσία των στρατιωτικών ιερέων στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων ήταν πολύτιμη και καταλυτική. Γεγονός που αποδεικνύει, ανάμεσα σε πολλά άλλα, την σκοπιμότητα και την σπουδαιότητα της παρουσίας κληρικών στο στράτευμα. Γι’ αυτό πάντοτε τόσον η Πολιτεία όσον και το Στράτευμα περιέβαλαν και περιβάλλουν πάντοτε με ιδιαίτερη αγάπη και εκτίμηση τους στρατιωτικούς ιερείς, για το σπουδαίο έργο και την πολύτιμη προσφορά τους, τόσο σε περιόδους πολέμου, όσο και κυρίως σε περιόδους ειρήνης". 
Μετά τον Αρχηγό μίλησε και ο Υφυπουργός Αθανάσιος Δαβάκης, συγχαίροντας θερμά τον ομιλητή και την Διεύθυνση του Σώματος Στρατιωτικών Ιερέων για την όλη διοργάνωση.
Ολόκληρη την εκδήλωση κάλυψε ο διαδικτυακός τηλεοπτικός σταθμός intv.gr και μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ.

 Ο στρατιωτικός ιερέας Νεκτάριος Μαρκάκης που προλόγισε την εκδήλωση
ΠΗΓΗ: http://panagiotisandriopoulos.blogspot.gr/ 

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013


ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΓΕΕΘΑ






Την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013 η Διεύθυνση Στρατιωτικών Ιερέων του ΓΕΕΘΑ διοργάνωσε στην Κεντρική Αίθουσα της Παλαιάς Βουλής εκδήλωση η οποία περιλάμβανε  διάλεξη με τίτλο: «Με όπλο τον Σταυρό στα πεδία των μαχών: Η παρουσία και το έργο των Στρατιωτικών Ιερέων στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913», παρουσίαση ανέκδοτου αρχειακού και φωτογραφικού υλικού που αναδεικνύει την αποφασιστική συμβολή των στρατιωτικών ιερέων στην εποποιία των Βαλκανικών πολέμων καθώς και έκθεση αξιόλογων κειμηλίων από την εν λόγω  περίοδο.


Η  εκδήλωση πραγματοποιήθηκε  στα πλαίσια της ανάδειξης του έργου της Θρησκευτικής Υπηρεσίας και του ρόλου και της παρουσίας των Στρατιωτικών Ιερέων τόσο στα πεδία των μαχών όσο και στην ειρήνη.


Στην εκδήλωση παρέστησαν  ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Αθανάσιος Δαβάκης, ο Αρχηγός  ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος, ο Αρχηγός ΓΕΑ Αντιπτέραρχος (Ι) Ευάγγελος Τουρνάς, ο  εκπρόσωπος του  Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου του Β΄, ο  Σύνδεσμος Ιεράς Συνόδου – Ενόπλων Δυνάμεων, Αξκοί, Στρατιωτικοί Ιερείς, μαθητές παραγωγικών σχολών και πλήθος κόσμου.


Χαιρετισμός του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Στρατηγού Μιχαήλ Κωσταράκου


                  
Ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Αθανάσιος Δαβάκης.



ΣΧΕΤΙΚΑ 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΒΟΥΛΗ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΓΕΕΘΑ



Την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013 και ώρα 18:30, η Διεύθυνση Στρατιωτικών Ιερέων του ΓΕΕΘΑ, διοργανώνει στην Κεντρική Αίθουσα της Παλαιάς Βουλής (Σταδίου 13, Πλ. Κολοκοτρώνη) εκδήλωση η οποία περιλαμβάνει, διάλεξη με τίτλο: «Με όπλο τον Σταυρό στα πεδία των μαχών: Η παρουσία και το έργο των Στρατιωτικών Ιερέων στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913», παρουσίαση ανέκδοτου αρχειακού και φωτογραφικού υλικού που αναδεικνύει την αποφασιστική συμβολή των στρατιωτικών ιερέων...
στην εποποιία των Βαλκανικών πολέμων καθώς και έκθεση αξιόλογων κειμηλίων από την εν λόγω περίοδο.
Η εκδήλωση, η οποία είναι ανοικτή στο κοινό, πραγματοποιείται στο πλαίσιο της αναβάθμισης και ανάδειξης του έργου της Θρησκευτικής Υπηρεσίας.

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

1940 Η πρόσβλεψη επί την Νίκην ως υπέρβαση του θανάτου

Ο Άγγελος Τερζάκης για την ''ιεροτελεστία του Αίματος'' και την ''υπέρβαση του θανάτου''.

       

  ... Οι έφεδροι του 1940 πήγαιναν στο μέτωπο για να κλείσουν την ελληνική Ιστορία μ’ ένα κεφάλαιο αντάξιό της. Αυτός ο κλήρος τους έλαχε - ήταν μια τραγική και υψηλή τιμή. Ποτέ άλλοτε, ύστερα από τον ξεσηκωμό του 1821, δεν είχε φουσκώσει έτσι μέσα στην ελληνική ψυχή το κέφι της λεβεντιάς. Τίποτα το πεισιθάνατο, το πένθιμο. Αεράκι ανοιξιάτικο είχε αναταράξει τα φυλλοκάρδια. Οι άνθρωποι που σε καιρούς ειρήνης φαντάζονται το θάνατο συνταιριασμένον αναγκαστικά με το πένθος, με τη βαρυθυμιά και την απόγνωση, είναι αδύνατο να φανταστούν πως έρχονται στιγμές όπου η προϋπάντησή του γίνεται πανηγυρισμός της ψυχής. Υπάρχει εδώ ένα μάθημα ήθους, μια αποκάλυψη που δεν πρέπει με κανένα τρόπο να πάει χαμένη. Θα χαθεί αν θυσιαστεί αφελέστατα στο πρωθύστερο μιας λαθεμένης προοπτικής. Στα παιδιά που φεύγανε για το μέτωπο τον Οκτώβριο του 1940, η ευχή όλων ήταν: «Στο καλό και με τη νίκη»· κανένας όμως δεν έδινε στη λέξη «νίκη»το φτηνό περιεχόμενο της παρηγοριάς, την ψευδαίσθηση. Νίκη σήμαινε εδώ αντίκρυσμα του θανάτου λεβέντικο, χαιρετισμός στο Χάρο από εκείνους που έχουν καρδιά να τον αντικρίσουν κατάματα, τραγουδώντας. Νίκη, στα 1940, σήμαινε νίκη του θανάτου.


         Οι πρώτες ημέρες στα μετόπισθεν είχανε περάσει μέσα σε περισυλλογή αλλά δίχως τρομάρα. Τα ανακοινωθέντα του Γενικού Στρατηγείου ήταν λιγόλογα και επιφυλακτικά, έδιναν δικαίωμα μόνο στη μετρημένη αισιοδοξία πως ωστόσο εκεί απάνω γίνεται αγώνας, το έδαφος της χώρας προασπίζεται με πάθος. Η ζωή είχε αλλάξει ρυθμό, όσοι βρίσκονταν απομονωμένοι πριν μέσα στις προσωπικές τους έγνοιες, είχανε βγει τώρα από τη φυλακή του εαυτού τους, επικοινωνούσαν με τους γύρω τους χάρη στην κοινή έγνοια, τη μοναδική εκείνη κατεύθυνση όπου  γύριζαν τα μάτια ολονών: ένα όραμα από βουνά που βογκάνε και καπνίζουν χτυπημένα από το κανόνι. Στο προσκήνιο είχε έρθει η εθνική ζωή, η ιδιωτική αποτραβιόταν πίσω, με μιαν αόριστη συστολή. Ήταν η επιστράτευση των ψυχών, η αυτόματη. Οι εφημερίδες, περιορισμένες σε δισέλιδα και κάπου κάπου τετρασέλιδα, δημοσίευαν κάθε μέρα προσκλήσεις σ’ εράνους για τη Φανέλα του Στρατιώτη, για την Κοινωνική Πρόνοια. Τα βράδια, η συσκότιση των δημοσίων χώρων, η συγκάλυψη των φώτων, έδινε στις πολιτείες μια νέα όψη, εχέμυθη. Καθένας συλλογιζόταν πως εκεί απάνω γίνεται την ώρα τούτη η τραγική ιεροτελεστία, η θυσία του αίματος.

Άγγελου Τερζάκη, Ελληνική Εποποιΐα 1940-1941, Το Βήμα, βιβλιοθήκη, σσ. 116-117.





Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΤΩΝ Ε. Δ.



ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΤΩΝ Ε.Δ. 
                                
                                                                                                                                 
 π.  Νεκταρίου Μαρκάκη
Στρ. Ιερέα, Master Θεολογίας

 .... Οι Στρατιωτικοί Ιερείς φέρουν βαθμό αξιωματικού. Ο όρος «Στρατιωτικός Ιερεύς», ο οποίος ανάγεται στο Ρωμαιοκαθολικισμό δημιουργεί την άποψη ότι οι Στρατιωτικοί Ιερείς οφείλουν να είναι «Στρατιωτικοποιημένοι». Όμως «ἡ ἄποψη αὐτή, ἄν δέν εἶναι ἀφελής, θεωροῦμε ὅτι πηγάζει άπό μιά στρεβλή καί ἐπιδερμική ἀντίληψη περί τοῦ ρόλου καί τῆς ἀποστολῆς τῶν κληρικῶν τῆς Ἐκκλησίας στό Στράτευμα, πού μεταλλάσσει, τελικῶς, τόν κληρικό σέ καρικατούρα Ἀξιωματικοῦ». Ο Στρατιωτικός Ιερέας δεν διαφέρει σε τίποτα από τους λοιπούς κληρικούς της Εκκλησίας, γι αυτό το λόγο και δεν φέρει στρατιωτικά διακριτικά, αλλά την περιβολή του Ορθοδόξου κληρικού. Στο παρελθόν έγιναν απόπειρες αναπροσαρμογής των στρατιωτικών βαθμών με αντίστοιχους ιερατικούς, όπως «Πρωθιερεύς» και «Ιερεύς», αλλά τελικώς δεν επικράτησε αυτή η τακτική. Σήμερα έχουν επικρατήσει οι στρατιωτικοί βαθμοί στους Ιερείς των ΕΔ και ο χαρακτηρισμός «Στρατιωτικοί Ιερείς». «Ὁ χαρακτηρισμός τῶν ἱερέων στό στράτευμα ὡς “στρατιωτικῶν”, ὁ ὁποίος ἔχει παγιωθεῖ ὡς terminus technicus, δέν μπορεῖ νά νοεῖται ὡς προσδιοριστικός μιᾶς ἰδιαίτερης, δῆθεν “στρατιωτικῆς ἱερωσύνης”, θεραπαινίδας κάποιου κρατικοῦ θεσμοῦ, ἤ πολύ χειρότερα μιᾶς “κρατικῆς” ἰδεολογίας, ἀλλά ὡς δηλωτικός μόνον τοῦ ἰδιαιτέρου χώρου τῆς ποιμαντικῆς διακονίας τῶν συγκεκριμένων ἱερέων, πού εἶναι τά στρατευμένα μέλη τῆς Ἐκκλησίας».
       Η αποστολή της Ορθοδόξου ιερωσύνης στο στράτευμα οφείλει να είναι συνέχεια της αποστολικής παραδόσεως. «Ἡ ἀποστολική παράδοση δέν εἶναι, ὅπως νομίζεται, ἕνα συγκροτημένο σύστημα διδασκαλίας τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ἀλλά εἶναι μία μαρτυρία τῆς ἐμπειρίας τῆς πίστεως, ἡ ὁποία συγκεφαλαιώνεται μέ τή μετοχή τῶν πιστῶν στή βεβαία εὐχαριστία (δηλ. τη Θεία Λειτουργία) τῆς Ἐκκλησίας». Κέντρο της ορθόδοξης πίστεως είναι η Θεία Λειτουργία. Για να μη στερηθούν τα εκστρατευτικά σώματα τη Θεία Λειτουργία, όταν απομακρύνονται από τους Ιερούς Ναούς των ενοριών τους, τους δόθηκε ως έκτακτη λύση η συνοδεία ιερέως μαζί με φορητή Αγία Τράπεζα. Αυτό ισχύει ως μία έκτακτη κατάσταση για τους στρατιωτικούς χώρους τους απομακρυσμένους από τις ενορίες. Δεν μπορεί όμως αυτή η έκτακτη κατάσταση να θεωρηθεί ως μόνιμη. «Ὅπου ὑπάρχει “θεῖος ναός” καί λειτουργεῖ ἡ Τράπεζα τοῦ Κυρίου, έκεῖ οἱ στρατευμένοι πιστοί δέν ἔχουν άνάγκη ἰδίου θυσιαστηρίου καί ἰδίου ἱερατείου, γιατί καλύπτονται ἀπό τίς δομές τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας». Η στρατιωτική ιερωσύνη προϋποθέτει τη συναίνεση του τοπικού επισκόπου, διαφορετικά «εἶναι κατακριτέα ὡς ξένη πρός τήν ὀρθόδοξη παράδοση καί πράξη»....

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Σπανουδάκης: Πιστέψτε καὶ μὴν φοβάστε

 Σταμάτης Σπανουδάκης: Πιστέψτε καὶ μὴν φοβάστε

Ἔρχονται δύσκολοι καιροί, ἀπ' ὅλες τὶς μεριὲς θὰ μᾶς χτυπᾶνε. Καὶ θὰ ἀντέξουν μόνο αὐτοί, πού μάθανε νωρὶς νὰ ἀγαπᾶνε.  Θέτω, ἕνα δικό μου προσωπικὸ δίλημμα. Ἡ στάση μου στὴν σημερινὴ πραγματικότητα, ὡς Ἕλληνα καὶ Χριστιανοῦ ὀρθόδοξου, ποιὰ πρέπει νὰ 'ναι;

Ἡ προσευχὴ ἢ τὸ μαχαίρι;  Μέσα μου, δυὸ πρόσωπα παλεύουν.  Τὸ ἕνα, μοῦ ζητάει νὰ πολεμήσω, ὅλους αὐτοὺς ποὺ χρόνια τώρα καταστρέφουν, ὅ,τι καὶ ὅσους ἀγαπάω.  Τὸ ἄλλο μου ζητάει νὰ τοὺς ἀγαπήσω, ἀκόμα κι ἂν μὲ σταυρώνουν.  Ἡ εὐτυχής, "δυστυχία" τοῦ Χριστιανοῦ, εἶναι ὅτι πρέπει πάντα καὶ σὲ κάθε του δίλημμα, νὰ σκέφτεται: Τί θὰ 'κανε ὁ Χριστὸς στὴ θέση μου; ...

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ



Ο μακαριστός μητροπολίτης Αργολίδος Χρυσόστομος Δεληγιαννόπουλος, ο οποίος έφυγε από τα εγκόσμια πριν 28 χρόνια, στις 4 Ιουλίου του 1985, υπηρέτησε κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ως στρατιωτικός ιερέας στην Αλβανία. Οι μαρτυρίες που ακολουθούν είναι από το προσωπικό του ημερολόγιο και από προφορικές διηγήσεις του. Αποδεικνύουν, πώς η θεία Κοινωνία ήταν η μεγάλη δύναμη, που θωράκιζε τους Έλληνες αγωνιστές στο μέτωπο.


Θεία Λειτουργία στο μέτωπο, κατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, που τελεί ο Στρατιωτικός Ιερεύς Αρχιμ. Χρυσόστομος Δεληγιαννόπουλος.
…..9 Μαρτίου 1940. Ημέρα Κυριακή. Κυριακή της 'Ορθοδοξίας και μνήμη των αγίων Σαράντα.
Στο μέτωπο της Αλβανίας είναι παρών ο ίδιος ο Μουσολίνι και κατευθύνει προσωπικά την περίφημη εαρινή επίθεση.
Νιώθω μία ψυχική αγαλλίαση, συνδυασμένη με έντονη νευρικότητα. 
Ενώ δηλαδή νωρίς το πρωί ετοιμαζόμασταν για να τελέσουμε στο σπίτι που μέναμε τη θεία λειτουργία, ξαφνικά άρχισε καταιγισμός πυρός από όλμους του αντίπαλου πυροβολικού. 
- Παππούλη μου, μου λέει δ διοικητής, πώς να κάνουμε σήμερα λειτουργία;
- Σήμερα ακριβώς επιβάλλεται να λειτουργήσουμε, απάντησα εγώ, για να μπούμε κάτω από την προστασία του Θεού.
Ο διοικητής τελικά υποχώρησε, κι έτσι απολαύσαμε τη θεία μυσταγωγία με μία ωραία χορωδία 
από τούς στρατιώτες, ενώ ο γύρω χώρος είχε μεταβληθεί σε κόλαση φωτιάς.
Στη λειτουργία αυτή ζήσαμε τη θαυμαστή παρουσία του Χριστού.
Δυο φορές στη διάρκειά της οβίδες πυροβολικού έγλειψαν την άκρη του τοίχου του σπιτιού μας, 
έπεσαν στον απέναντι χώρο και βυθίστηκαν στο χώμα χωρίς να εκραγούν.
Αν έσκαζαν, θα σκοτωνόμασταν όλοι μέσα στο σπίτι... Τη μέρα αυτή κοινώνησαν ο υποδιοικητής, ο υπασπιστής και πολλοί στρατιώτες του συντάγματος.

Τελειώνοντας όμως τη λειτουργία, ένα θλιβερό γεγονός ήρθε να μας δώσει ένα καλό μάθημα. 
Μερικοί στρατιώτες, αντί να έρθουν να λειτουργηθούν, προτίμησαν να προφυλαχθούν μέσα σ' ένα υπόγειο χαράκωμα. 
Κι ενώ ο τόπος αυλακωνόταν από τις οβίδες, μία απ' αυτές έπεσε μέσα στο χαράκωμα, σκότωσε τέσσερις άνδρες και τραυμάτισε άλλους τρεις. Ο ένας μάλιστα βρέθηκε αποκεφαλισμένος...

Την Κυριακή, στις 30 Μαρτίου του '41, ξεκίνησα πολύ πρωί για το πρώτο τάγμα, όπου λειτούργησα και κήρυξα.
Κοινώνησαν γύρω στους πεντακόσιους άνδρες. το χέρι μου πιάστηκε και πονούσε φοβερά από τη συνεχή μετάδοση της θείας Κοινωνίας. 

    Άλλοτε πάλι αναγκάστηκα να λειτουργήσω γονατιστός σε αντίσκηνο, γιατί έξω έβρεχε συνεχώς. Οι στρατιώτες παρακολούθησαν τη θεία λειτουργία μέσα στη βροχή, και στο τέλος κοινώνησαν τα άχραντα Μυστήρια.

Τι συγκινητικό θέαμα! Μέσα στ' άγρια βουνά, και με βροχή, να προσέρχονται οι στρατιώτες, για να ενωθούν με τον Σωτήρα Χριστό. 
                                                                                 Από το βιβλίο Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία  
Εκδόσεις Ι. Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής

Στρατιωτικός ιερέας ευλογεί τους οπλίτες πριν από τη μάχη.

Από το εκκλησιαστικό πρακτορείο ειδήσεων ΡΟΜΦΑΙΑ αναδημοσιεύουμε την επετειακή αφιέρωση του πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Ι. Μητροσύλη, εφημερίου Ι.Ν. Αγ.Τριάδας Μιδέας Αργολίδος, την οποία προσέφερε ως ελάχιστο δείγμα τιμής, σεβασμού και αγάπης για τα 28α μνημόσυνα του μακαριστού Μητροπολίτη Χρυσοστόμου.

28 χρόνια από την κοίμηση του Μητροπολίτη Αργολίδος Χρυσόστομου Δεληγιαννόπουλου


Ο Επίσκοπος της συγνώμης, της αγάπης, και της προσφοράς.


Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος Β΄ είδε το φώς της ζωής στην πόλη της Ζακύνθου, στις 6 Απριλίου του 1916, ημέρα Τετάρτη.
Οι καλοί και ενάρετοι γονείς του Ιωάννης Δεληγιαννόπουλος και Αδαμαντία, το γένος Παναγιώτη Ιερέως Πυριόχου, απέκτησαν οκτώ παιδιά, αλλά επέζησαν τα πέντε. Ο Διονύσιος, ο Σπυρίδων, ο Νικόλαος, ο Ανδρέας και η Αικατερίνη.
Ο Νικόλαος έμελλε να ανέλθει την ιερατική κλίμακα και να ποιμάνει τον φιλόχριστο λαό της Αργολίδας. 


Από παιδικής ηλικίας υπηρέτησε πλησίον πολλών Ιερομονάχων της Ι. Μονής Αγίου Διονυσίου και εφημερίων της πόλης.
Το πτυχίο της Θεολογίας απέκτησε το 1939. Κατά την διάρκεια των σπουδών του εκάρη μοναχός και διάκονος την 1/1/ 1938 οπό τον αείμνηστο Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομο (Δημητρίου), λαμβάνοντας και το εκκλησιαστικό όνομα Χρυσόστομος.
Το έτος 1939 διορίστηκε Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου και το 1940 τακτικός Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Τριφυλίας και Ολυμπίας. 


deligianoupolosΣε ηλικία μόλις 24 ετών, συνοδευόμενος οπό τον ιερέα παππού του Παναγιώτη Πυριόχο και τον θειο του ιερέα επίσης Αντώνιο Πυριόχο, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και κατά την κήρυξη του ελληνοΐταλικού πολέμου κατετάγη ως Στρατιωτικός Ιερέας με τον βαθμό του Υπολοχαγού καθ΄ όλη την διάρκεια του πολέμου. 
Το 1941 τοποθετήθηκε ως Ιεροκήρυκας στην Ιερά Μητρόπολη Αργολίδος.
Στην κατοχή ίδρυσε ορφανοτροφείο και οργάνωσε καθημερινά συσσίτια για τα πεινασμένα παιδιά του Άργους στο προαύλιο του Ιερού Ναού του Τιμίου Προδρόμου.
Εκεί, κατά τον μεγάλο βομβαρδισμό της πόλης, στις 14 -10 -1943, προστάτεψε πάνω από 100 παιδιά, βάζοντάς τα μέσα στην Εκκλησία, για να μη δίνουν στόχο στα αεροπλάνα και μιλώντας τους προσπάθησε να αμβλύνει τον τρόμο και να απαλύνει την αγωνία τους.
Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι το 1960 πού διορίστηκε Γραμματέας της Ιεράς Συνόδου. 


Στις 19 Νοεμβρίου 1965 εξελέγη Μητροπολίτης Αργολίδος. Έκτοτε αφοσιώθηκε στο ποιμαντορικό του έργο, αναπτύσσοντας αξιόλογη κοινωνική και φιλανθρωπική δραστηριότητα.
Ίδρυσε οικοτροφείο και ορφανοτροφείο θηλέων στο Άργος και αρρένων στο Ναύπλιο, έκτισε τα αντίστοιχα κτίρια, έκτισε το μοναστηριακό συγκρότημα Αναβάλου μετά το Κιβέρι, τον Άγιο Βασίλειο Άργους και έδειξε μεγάλη επιμέλεια για τις μονές και πολλές ακόμα εκκλησίες της Μητρόπολης.
Οργάνωσε τα κατηχητικά σχολεία, ενίσχυε οικονομικά τους άπορους και πάσχοντες και τις πολύτεκνες οικογένειες, ίδρυσε τη Χριστιανική Εστία και οργάνωσε τις κατασκηνώσεις στον Ανάβαλο. 

Μελετητής και ερευνητής, με φωτισμένη την διάνοια και την σκέψη, φιλάνθρωπος και ελεήμων, χάραξε ανεξίτηλα τα ίχνη του στην ιστορία της Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδος.
Έγραψε την Ιστορία της Μητροπόλεως Αργολίδος, την Ιστορία των Μονών, τούς βίους των Αργείων Αγίων, μελέτη περί του μοναχικού βίου, περί του παρθενικού βίου κ.ἄ. Έφυγε από τα εγκόσμια στις 4.7.1985 στον «Ερυθρό Σταυρό» από οξύ έμφραγμα και ενταφιάστηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του, στον Άγιο Θεοδόσιο, όπου τοποθετήθηκε και η προτομή του.
Επίσης, άλλη μια προτομή του εκλιπόντος υπάρχει πριν από τη δυτική πύλη του Αγίου Πέτρου δεξιά.