ΕΠΟΣ ΤΟΥ ‘40. ΠΙΣΤΕΥΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΒΛΕΠΑΜΕ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΗ ΠΑΝΤΟΥ

Την 28η Οκτωβρίου 1940 την γνωρίζουμε κατά κύριο λόγο μέσα από σχολικά βιβλία, εορτές, άχρωμα κυβερνητικά έγγραφα και επιτηδευμένα κείμενα.

Έτσι όμως η ιστορία δεν εντυπώνεται στη μνήμη και δεν χαράσσεται στην καρδιά.

Ας ακούσουμε λοιπόν τις κραυγές των τελευταίων εκπροσώπων εκείνου του έθνους που πασχίζουν να μας ξυπνήσουν από το βαθύ μας λήθαργο.

Επαμεινώνδας Σπηλιωτόπουλος, Ακαδημαϊκός, Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στις 28 Οκτωβρίου το πρωί σήμαναν οι σειρήνες. 

Κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει.

Φόρεσα τη στολή της ΕΟΝ και πήγα στη Λέσχη των Σκαπανέων στη λεωφόρο Κηφισίας.

Εκεί ακούσαμε από το ραδιόφωνο την κήρυξη του πολέμου.

Συγκεντρωθήκαμε μερικοί και κατεβήκαμε στο κέντρο της Αθήνας όπου ήδη διαδήλωναν χιλιάδες άνθρωποι.

Επιτεθήκαμε και καταστρέψαμε τα γραφεία της ιταλικής αεροπορικής εταιρείας Αl Litoria.

Ακόμη έχω ένα μπλοκ εισιτηρίων ως ενθύμιο. Μετά συγκεντρωθήκαμε χιλιάδες κόσμος στην οδό Σταδίου.

Από κάποιο μπαλκόνι βγήκε και μας μίλησε ο Μεταξάς.

Τραγουδούσαμε εμβατήρια και ζητωκραυγάζαμε συνεχώς.

Έκλεισε ο λαιμός μου για μια εβδομάδα.

Ελένη Φραγκιά, ιδρυτικό μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης «Σπίθα»

... βγήκα στον δρόμο.

Ο κόσμος ήταν πολύ ανήσυχος.

Τότε έγινα μάρτυρας ενός αξέχαστου περιστατικού.

Μια μάνα είχε τέσσερα παλικάρια.

Είχαν κληθεί όλα στον στρατό.

Ένα ένα έβγαινε από την εξώπορτα.

Εκείνη τα σταύρωνε από το μπαλκόνι, μάζευε τα δάκρυά της και έμπαινε πάλι μέσα να ετοιμάσει το επόμενο.

Ο κόσμος, όπως σας είπα, ήταν ανήσυχος.

Ωστόσο δεν υπήρχε απογοήτευση.

Υπήρχε ένα ιδανικό, μια εμπιστοσύνη, μια υπευθυνότητα και μια ελπίδα ότι εμείς θα νικήσουμε.

Πιστεύαμε στην Παναγία την οποία βλέπαμε ζωγραφισμένη παντού, στους τοίχους, στα παράθυρα, ακόμη και στη φαντασία μας.

Αυτή μας οδηγούσε, η Παναγία η Οδηγήτρια.